Speelgoed – column Boris Dittrich

We waren met vakantie in Zuid-Korea. De taal en de cultuur zijn zo anders, we keken onze ogen uit. Om toch nog met Koreanen te kunnen communiceren had mijn man een vertaalapp gedownload. Een goed initiatief want veel mensen spreken hier geen Engels. In Seoul ontvluchtten we de warmte en zochten we verkoeling in een filiaal van de Starbucks. Die zijn hier in bijna elke straat te vinden.

We zegen neer op een bank in het midden van de zaak en naast mijn man kwam een Koreaans echtpaar te zitten.  Ze hoorden ons Nederlands praten en al snel knoopten ze met hem een gesprek aan. Maar veel verder dan ‘Amsterdam, Holland’ roepen kwamen we niet, we begrepen elkaar niet. Totdat Jehoshua zijn smartphone uit zijn broekzak haalde en op de vertaalapp iets insprak. Dit leidde tot grote verbazing en vrolijkheid bij de man en de vrouw die naast hem zaten, toen ze zijn vraag in het Koreaans hoorden stellen. De man pakte de telefoon over en sprak iets in, gaf de telefoon weer terug en we hoorden een metaalachtige stem in houterig Nederlands antwoordden:

“Wie zijn jullie?, waar komen jullie vandaan en waar gaan jullie naartoe?”

Basisvragen die je aan reizigers stelt. Dankzij de techniek was er opeens contact. Het gesprek tussen Jehoshua en de man die naast hem zat werd geanimeerder en de vragen persoonlijker. Steeds werd de telefoon tussen hen overgedragen en hoorden we via het wonder van de techniek een vraag of een antwoord.

“Ben je welgesteld?” vroeg de Kunstmatige Intelligentiestem. Wat moet je daar nou op antwoorden? Jehoshua dacht wat humor in het gesprek te brengen en dicteerde aan de telefoon: “Ik heb alles wat mijn hart begeert.”

Het antwoord in het Koreaans zorgde voor grote vreugde en een discussie tussen de echtelieden waar we niets van begrepen, want het werd niet in de telefoon ingesproken. Kennelijk hadden ze de volgende vraag samen voorbereid, want de telefoon werd ons ter hand gesteld en we hoorden de vraag: “Ben je gelovig?”

Een verrassende vervolgvraag op die van de welgesteldheid.

Jehoshua dacht even na en antwoordde toen: ‘Ja.’ Dat lokte natuurlijk een vervolgvraag uit. Uit de telefoon klonk de houterige vertaling; “Welke religie hang je aan?” Jehoshua’s antwoord: ‘Ik ben Joods.’ In het Koreaans klonk de stem uit de telefoon iets van: Judeine.

“Judeine, Judeine,” herhaalden de man en de vrouw tegen elkaar. De vrouw ging verzitten en keek langs Jehoshua naar mij.

“Judeine?” herhaalde ze en ze stak twee duimen omhoog. Kennelijk viel het antwoord op vruchtbare bodem want de man pakte de telefoon en dicteerde dat hij en zijn vrouw christenen waren.

“Wij zijn echte christenen.”

Aan Jehoshua is een gesprek over religie niet besteed en zeker niet als het risico bestaat dat hij in een discussie terecht komt over de dood van Jezus en wie daarvoor verantwoordelijk wordt gehouden. De bron van antisemitisme is nooit ver weg. Dus hij vroeg gauw iets anders en al snel liet hij op de telefoon zijn website zien met de meest recente beelden die hij als beeldhouwer had gegoten. Het gesprek kabbelde verder en zou al snel een natuurlijk einde bereiken. De vrouw en ik besloten de lege koffiekoppen van onze tafeltjes af te ruimen. We liepen van de bank weg naar de balie om ze neer te zetten.

“So you are Jewish?” vroeg ze daar in goed engels. Verbaasd reageerde ik. “Maar als u engels spreekt, dan hebben we die hele vertaalapp toch niet nodig?”

Glimlachend haalde ze haar schouders op.

“Ach, laat die mannen maar. Zo’n app vinden ze leuk, het is voor hen als speelgoed.”

Lees ook:
Levensles – column Boris Dittrich
‘Na vier jaar hechte samenwerking in de Eerste Kamer was het onvermijdelijke moment daar. Het afscheid van maar liefst vijf collega’s uit mijn fractie die de politiek gingen verlaten. We kwamen feestelijk met onze medewerkers en stagiaires samen in een klein restaurant in Den Haag. De ene na de andere collega sprak in lovende woorden over de teamgeest, het harde werken, de idealen waar we trouw aan waren gebleven en de vriendschappen die waren ontstaan...’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.