Tibet – Column Marcel Möring

Marcel Möring
Marcel Möring

‘”Vragen ze jou nooit wat je vindt van Israël?” zei iemand.
Het is eerder zo dat mensen mij vertellen wat zij van Israël vinden. Dat schijnt een instinctieve reactie te zijn als men een Jood tegenkomt. Voor katholieken geldt niet dat ze steeds worden aangesproken op de politiek van het Vaticaan en eigenaren van Chinese eethuisjes kunnen best een loempia serveren zonder zich te hoeven verantwoorden voor de kwestie Tibet.

George Orwell zei: “All animals are equal, but some animals are more equal than others.”
Israël is een different animal.

In een televisiedebat over het verschil tussen anti-zionisme en antisemitisme vroeg ik een keer waarom het altijd over Israël gaat en nooit over Tibet. De presentator kapte dat af. Daar ging het nu niet om. “Precies,” zei ik. “Nu niet en nooit niet.” Ik geloof niet dat iemand dat begreep.

Ik ben geen groot liefhebber van de manier waarop de Israëlische regering optreedt. Datzelfde geldt voor de Chinese regering, de Russische en waarschijnlijk nog wel een paar meer. Laten we niet beginnen over het geval Trump. Maar ik begrijp niet waarom Israël zoveel anders is. Of laat ik het zo zeggen: ik wil het liever niet begrijpen.

Hoe zit het bijvoorbeeld met de Nieuw-Zeelandse zangers Lorde, die onder druk van de Boycott, Divestment, Sanctions beweging (BDS) een optreden in Israël afzegde? Moet ze zelf weten. Laat duizend bloemen bloeien. Of niet. Maar waarom zingt ze wel in Rusland, dat de Krim is binnengevallen en Assad, met zijn gifgasaanvallen en bombardementen op burgerdoelen, in woord en daad steunt?

Dat, zeggen de BDS-voorstanders, is een hele andere kwestie.
Net zo’n andere kwestie blijkbaar als de Amerikaanse muzikant Matisyahu, die pas op een festival in Spanje mocht komen als hij eerst een soort autodafe had uitgesproken, dat wil zeggen: als hij het recht van de Palestijnen op een eigen staat erkende. Matisyahu, ik zeg het er voor de duidelijkheid maar even bij, is een Amerikaan. Joods weliswaar, maar geen Israëlisch staatsburger.

Zou een Chinese concertpianist alleen mogen optreden als hij zich voor de onafhankelijkheid van Tibet verklaarde? Mag een Russische schrijver een lezing geven zonder eerst de annexatie van de Krim te veroordelen?

Die BDS-beweging is mij een raadsel. Ik snap dat je wilt protesteren tegen het beleid van een bepaald land. Maar waarom loopt niemand warm voor een BDS tegen China, Rusland, Syrië, noem maar op?

Ik denk dat we voor het antwoord op die vraag terug moeten naar George Orwell. Alle dieren zijn inderdaad allemaal gelijk en sommige dieren zijn blijkbaar meer gelijk dan anderen. De uitzondering is de zondebok. En wie dat is weten allemaal al heel lang.’

Categorie:

Home » Columns en opinie » Archief Oud-columnisten » Tibet – Column Marcel Möring