Toen nog wel – column Awraham Meijers

De jaren zestig van de vorige eeuw. Wat waren we idealistisch. Toen. We gingen naar Israël, legden moerassen droog, maakten woestijnen groen, plantten bomen en bouwden huizen. In kibboets Matsuva, waar ik ruim een jaar woonde en met plezier werkte, was ‘kameraadschap’ hét credo. Wij kweekten groenten en fruit en zorgden voor het vee, en aan het eind van een lange werkdag dansten we de hora. Op de vrije dagen liepen naar zee, zo’n vijf kilometer verderop. Of we gingen naar het stadje Nahariya, waar genoeg vertier was en bijna overal Duits werd gesproken, wat voor ons makkelijk was. En er was een Holländische Konditorei. En er waren leuke meiden!

Nagenoeg de hele wereld stond achter Israël. Jonge mensen gingen er heen om in dat – ook in politiek opzicht – ‘beloofde land’ de handen uit de mouwen te steken. Het in praktijk brengen van het ideaal om samen een land te helpen opbouwen, een betere wereld creëren, was een eclatant succes.

Ik maakte op de kibboets kennis met jongeren uit alle denkbare (Westerse!) landen. En ik speelde in het waterpolo-elftal, maar haakte al na een paar maanden af omdat al die aardige jongens, die idealisten, tijdens het sporten ruwe klanten werden die bij voorkeur de tegenstander ‘per ongeluk’ in het kruis trapten. En zo zie je maar weer dat sport niet echt verbroedert. Maar ondanks die ruige excessen koester ik goede herinneringen aan die tijd van toen.

En nu, in de jaren twintig van deze eeuw, zien wij met lede ogen hoe dat aantrekkelijke land van weleer razendsnel afglijdt naar een mieze theocratie, omdat mannen met baarden in zotte kledij alles in het werk stellen om de democratie om zeep te helpen. En geloof mij: het lukt ze. Want premier Benjamin Netanyahu doet concessie op concessie aan zijn extreem-nationalistische coalitiepartners, zodat zij niet met de bips tegen de krib gaan. Want dan zou de regering kunnen vallen en is de premier geen premier meer, maar een burger.

En tja, burgers zijn niet onschendbaar, wat betekent dat hij vanaf dat moment verdachte B.N. is en voor de rechter zal moeten verschijnen als verdachte van enkele akkefietjes met betrekking tot corruptie en omkoping. Een van die akkefietjes betreft Dossier 4000, dat wordt gezien als het belangrijkste. Netanyahu wordt hierin beschuldigd gunsten te hebben verleend aan de eigenaar van het Israëlische telecombedrijf Bezeq, die ook de eigenaar is van Walla News Communications Ltd. Die gunsten werden volgens de politie verleend in ruil voor positieve media-aandacht ter meerdere glorie van de premier en diens woelige familie.

Deze zaak wordt omschreven als de ‘sloopkogel’ die Netanyahu niet kan ontwijken, omdat twee voormalige vertrouwelingen van hem kroongetuigen zijn. Tja, die Bibi heeft een hekel aan persvrijheid, want dat is in zijn ogen ‘links gelul’. Dat verdomde journaille met hun nepnieuws moet naar zijn pijpen dansen. Het kost misschien een paar centen, maar dan heb je – Bibi dus – ook wat. En wij riepen steeds vol trots dat Israël als enige land in het Midden-Oosten persvrijheid kent.

Maar oké, ik had mijn vrouw beloofd om niet te lang stil te staan bij de huidige ontwikkelingen aldaar, want het kost mij slapeloze nachten en onrustige dagen.

Maar dan nog één ding: de politici die nu de macht hebben verafschuwen democratische verworvenheden en doen daarom hun stinkende best om Israël te transformeren tot een repressieve theocratie. Is dat trouwens geen pleonasme; repressieve theocratie? Want een theocratisch bewind is toch per definitie onderdrukkend met alle ellende van dien? Zoals onder meer de onderdrukking van vrouwen, LHBTQIA+’ers en atheïsten. En vanzelfsprekend seculiere Joden en Palestijnen. Uiteraard zal die onderdrukkingslijst zich in het belang van de ultra-orthodoxie alsmaar uitbreiden.

Ik stel mij voor dat, wanneer zelfs de Schepper zelve die ultra’s oproept de democratie in Israël te respecteren, Hij met stenen zal worden bekogeld. Ja, het gaat gezwind, de teloorgang van Israël. Helaas is dit het reële toekomstbeeld van dat land waar ooit zo’n beetje de hele (Westerse) wereld met bewondering naar keek.

Lees ook:
Geen antisemitisch lied – column Awraham Meijers
‘Het plan was dat om omstreeks deze tijd, nu deze column is gepubliceerd, mijn vrouw en ik in Israël zouden zijn vanwege een prettige familieaangelegenheid. Leuk! Maar in de week dat we zouden boeken was het daar meer dan dertig graden en dat kunnen wij met ons kikkerlandje-achtergrond niet trekken. Dus niet geboekt. Jammer. Eind september misschien?..’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.