Wij hebben toch ook mensenrechten? – column Max Moszkowicz

Waarom laten Joden het gebeuren dat ze door een groepje anti-Israëlactivisten in het verdomhoekje worden gezet? vraagt columnist Max Moszkowicz zich af. Hij vindt dat de Joden van nu een voorbeeld kunnen nemen aan de zwarte mensenrechtenbeweging in het Amerika van de jaren zestig. Zij stonden op en dat zouden de Joden van nu ook moeten doen.

Wij hebben toch ook gewoon mensenrechten zoals iedereen? Hoor ik mezelf steeds vaker dwangmatig denken. Hou die stelling even vast, want daar kom ik later op terug. De oorlog in Gaza is niet alleen in Amerika overgeslagen naar de campussen maar nu ook in Europa en Nederland. Op een steenworp afstand van waar ik woon zijn dagelijks gewelddadige anti-Israël protesten gaande; als je in Amsterdam woont kun je er niet omheen. Het gestoorde pact tussen extreem-links, pro-Hamas-radicalen en islamisten wordt steeds agressiever en rücksichtsloser. Het discours over het conflict na 7 oktober 2023 is niet alleen anti-Israël maar ook onverholen anti-Joods geworden.

Veel verontrustender nog is de grijze massa die dit door oorverdovend zwijgen toestaat. Een-op-een word verteld hoe vreselijk en pervers ze het vinden wat er allemaal gebeurt, maar tegelijkertijd wordt angstig meegepraat met dat groepje schreeuwlelijken op de Dam waar ze niet tegenin durven te gaan. Kijk naar de gemeenteraad. De politie mag van hen toekijken hoe de stad wordt gesloopt en klappen opvangen zonder iets terug te doen. De raadsleden bukken letterlijk voorover en nodigen deze raddraaiers uit om zich via de artiesteningang te laten uitwonen. Lafaards!

Voor 7 oktober was er al een dwingender anti-Israël geluid te horen, maar daarna is het op een niet voor te stellen wijze uit de hand gelopen. En masse wordt de Joodse Nederlander, nee, worden zo’n beetje alle Joden ter wereld de rug toegekeerd zoals dat in de jaren dertig gebeurde in nazi-Duitsland. Of zoals na de uitbraak van de pestepidemie in de Middeleeuwen, of zoals, in de Arabische wereld, na de Israëlische onafhankelijkheid in 1948. Nee, dit sentiment is geen unicum in de Joodse geschiedenis, eerder een patroon dat zich vaak herhaalt.

Dubbelspionnen

Het begint zoals altijd met onvrede. Voor de nazi’s waren we Bolsjewistische dubbelspionnen, voor de Sovjets waren we kapitalistische dubbelspionnen, voor de islamitische wereld waren we Israëlische dubbelspionnen. En voor Middeleeuwse katholieken waren we ‘de moordenaars van Jezus’ en heksengebroed dat de pest had verspreid. Vandaag de dag zijn we simpelweg, door ons Joods zijn, per definitie medeplichtig aan het lijden van Palestijnen. Onze geschiedenis van genocide wordt schaamteloos gejat en op diezelfde (Hamas-) Palestijnen geprojecteerd, die de slachting en verkrachting van Joden in Israël hebben aangericht – iets wat ook nog gezien als ‘een begrijpelijke daad van verzet’.

Maar waarom pikken we dit eigenlijk? Het meest voor de hand liggende antwoord is: We hebben nu Israël, een plek om naartoe te kunnen wanneer het te onveilig voor Joden wordt waar dan ook ter wereld ze wonen. Juist, datzelfde duivelse Israël. Maar waarom moeten we ons eigenlijk verstoppen? Onze kinderen van scholen halen? Online, op het werk, op straat laten uitkafferen wanneer we niet knielen en Israël veroordelen?

Waarom staan we toe dat we banen niet krijgen, ontslagen worden of bij sportclubs weggepest worden omdat we Joods zijn? Waarom staan wij toe dat we op straat verbaal en fysiek worden mishandeld omdat we joods zijn?! Waarom staan WIJ toe dat we OPENLIJK gediscrimineerd worden op onze afkomst, etniciteit, en cultuur?! We hoeven helemaal niet met de staart tussen de benen te emigreren naar Israël, onze afkomst geheim te houden of ons te verbergen in een samenleving.

Waarom nemen wij geen voorbeeld aan de zwarte mensenrechtenbeweging uit de jaren zestig in de Verenigde staten? Ze werden openlijk gediscrimineerd en de samenleving gedoogde het grotendeels. Ze werden door hun huiskleur als ongewenst, minderwaardig, bedreigend en afstotelijk beschouwd. Men zag die haat toen ook als gerechtvaardigd en normaal. Daar gaan wij nu dus ook met terugwerkende kracht ook weer naartoe.

Wij mogen er zijn

Laten we, net als onze broers en zussen uit de Amerikaanse zwarte gemeenschap van destijds, compromisloos opstaan voor onszelf. Laten we ons beter organiseren en iedere vorm van Jodenhaat luid, openlijk, openbaar, bestrijden als leeuwen. Laten we die diarree van haat keihard bij hen in het gezicht wrijven. Maar dan moeten we wel als een groep eensgezind, strijdbaar en dwingend iedere vorm van Jodenhaat uitschreeuwen. We moeten het bij naam en toenaam noemen en uitschreeuwen dat WIJ er mogen zijn. Dat we niet wit zijn, dat we zionist MOGEN zijn, dat hun oeroude vooroordelen racistische stront zijn, dat wij voor niemand hoeven knielen of kleur bekennen. En dat wij trotse Joden zijn die voor onze MENSENRECHTEN opkomen.

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.