Yossi Adjedj schiet zichzelf naar brons
Yossi Adjedj emigreerde negen jaar geleden van Israël naar Nederland, waar hij een van de beste Joodse boogschutters zou worden. Deze week behaalde hij op de Maccabiade een bronzen medaille. Hij is zeer tevreden met het eremetaal.
Hoe ben je gaan boogschieten?
“De boogschutsport kwam negen jaar terug bij me in beeld toen ik naar Nederland kwam. In Israël was ik werkzaam in het leger. Tijdens trainingen hielden we ons veel bezig met schieten. Het schieten werd mijn passie. Maar toen ik naar Nederland verhuisde, besefte ik dat ik mijn geweer aan de wilgen moest hangen. Een vriend bood met een alternatief: boogschieten. Voor ik het wist was ik lid van een boogschutterij en ging ik die sport beoefenen.”
Dus je bent helemaal overgestapt van het schieten naar het boogschieten?
“Ja. Ik was ook meteen verkocht voor de boog. Als je een geweer gebruikt, dan komt daar agressie, snelheid en kracht bij kijken. Maar bij een pijl en boog gaat het om stilte, opperste concentratie en het feit dat je hoofd leeg is van binnen. Dat was voor mij een nieuwe uitdaging. En bij het schieten in de roos komt er ook een andere ontlading los dan bij het schieten met een geweer. Het schieten van een boog voelt alsof je een deel van je lichaam loslaat.”
Hoe ben je in het Nederlandse Maccabiade team terecht gekomen?
“Een fantastische vrouw uit Israël die ik heb leren kennen was nog meer bekend in de Nederlandse sportwereld en het boogschieten dan ik. Ze vond het tijd om via Maccabi Nederland een ploeg met boogschutters op te zetten, nadat bekend werd dat boogschieten op de Maccabiade een nieuwe sport zou zijn. Ze heeft me gevonden voor Maccabi Nederland en van het een kwam het ander.”
Hoe verliep het toernooi afgelopen week voor jou?
“Het ging goed. We moesten pijlen afschieten op een bord dat vijftig meter van ons verwijderd was. Dat had ik nog nooit gedaan. In Nederland had ik vooral op 3-D doelen geoefend en andere onderdelen gedaan. Maar ik wist dat het niet onmogelijk voor me was om deze afstand van vijftig meter goed af te ronden. Ik realiseerde me pas hoe moeilijk het was toen ik het moest doen. Ik moest me erg goed concentreren, mijn hoofd leeg houden en relaxen. Het was niet eenvoudig om de roos, die net zo groot is als een citroen, vanaf vijftig meter te raken.”
Hoe gaat het in zijn werk?
“Alle schutters staan op een rij van links naar rechts. In elke kwalificatieronde kun je dus meteen zien hoe de anderen het doen. Op de eerste dag gaan alleen de beste schutters door naar de volgende ronde. Op de tweede dag is er weer een eliminatieronde, waarin de besten het tegen elkaar opnemen. In de kwalificatie eindigde ik van de 17 deelnemers op de vierde plek. Vervolgens ging ik door naar de kwart- en halve finales. Ik verloor het in de halve finales en ging door naar de strijd om het brons.”
Hoe heb je het brons precies gepakt?
“Op de ochtend van de halve finales keek ik mijn zoon in de ogen aan. Hij vroeg me: pap, neem je vandaag een medaille voor me mee? Dit motiveerde mij om er helemaal voor te gaan. Op weg naar het schuttersveld dacht ik aan al die mensen die me het allerbeste hebben gewenst. Mijn vrouw stond ook achter me, evenals Maccabi-voorzitter David Beesemer. Ik moest mezelf ontspannen en zei tegen mezelf dat dit slechts een training zou zijn en geen finale. Dat heeft geholpen. Ik heb ook gebeden tot God. Uiteindelijk heb ik goed geschoten en won ik met tien punten mijn bronzen plak.”
Ontlading?
“Jazeker. Ik seinde meteen naar Joel Kremer en David Beesemer van Maccabi Nederland dat ik het gewonnen had. De ontlading was daar. De vrolijke gezichten van mijn vrienden en familieleden zeiden ook genoeg. Ik ben erg tevreden met mijn prestatie en blij dat ik deze medaille mee kan nemen voor en naar Nederland.”
