Als je Hem echt nodig hebt… – column Awraham Meijers

Dat columnist Awraham Meijers geen gelovige Joods is, is bekend. Op eigen wijze kijkt hij tegen het Jodendom en ook het christendom aan. In deze column zet hij dat uiteen. De vraag is waar God echt is als je hem nodig hebt. ‘es miljoen Joden, waaronder mijn familieleden, zullen gemiddeld vijftig jaar zijn geworden, omdat God tijdens de Tweede Wereldoorlog zich toevallig met andere zaken bezig hield’.

Mijn voorouders zijn begin achttiende eeuw vanuit Wit-Rusland richting dit deel van Europa gevlucht. Vluchtelingen. Jawel mijnheer Wilders: vluchtelingen waren ze. Reden hiervoor waren wellicht pogroms, nijpende armoede, of om van hieruit naar Amerika te vertrekken. Het Amerika dat toen nog een paradijselijke uitstraling had.

Afijn, het werd Duitsland, waar ze in de loop van de tijd, gezien de omstandigheden, het zelfs tot hofmeier hebben geschopt. Met ‘de omstandigheden’ bedoel ik het feit dat Joden geen lid van een gilde konden worden. Dus geen tapijtknoper, koperslager, of hoefsmid. In Duitsland was het ook al geen onbezorgd leven als Jood en ze zijn naar dit kikkerlandje gevlucht. Goede keuze, toch?

Voor duizenden – waaronder de meesten van mijn familie – geboren en getogen Joodse Nederlanders zouden de gaskamers uiteindelijk hun einde betekenen. Ik werd bij een domineesgezin ondergebracht, mijn ouders waren ondergedoken en overleefden de oorlog.

Preken beluisteren

De christelijke opvoeding, mijn eerste levensjaren, bevielen me uitermate goed. Op zon- en feestdagen ging ik ter kerke om naar de preken van ‘mijn vader’ te luisteren. En dan die Bijbelverhalen, man wat waren die spannend. Ik begreep dat Christus een Joodse verlosser was die wonderen verrichtte. Hij liep over water, wekte doden tot leven, genas zieken en blinden, en stond na zijn gewelddadige dood, huppekee, zomaar weer op. Maak mij niet wijs dat hij geen zoon van God zou zijn.

Eenmaal weer bij mijn ouders moest ik omschakelen van de christelijke naar de Joodse God en begreep al snel dat ene Mozes – ook een Joodse verlosser – Egypte moest ontvluchten omdat ‘ie een Egyptenaar had gedood. Maar eerst bevrijdde hij alle Joodse slaven – sorry, tot slaaf gemaakten – die onder zijn leiding het land ontvluchtten. Zij werden door de legers van de Farao achtervolgd.

Dus voorwaarts in de hoogste versnelling. Dan doemt plots de Schelfzee op. Spannend! Wat nu? “Geen probleem jongens,” sprak God en huppetee, daar spleet Hij de zee en de Joden liepen over de zeebodem richting de Sinaï-woestijn. De Egyptenaren besloten hen te volgen. Is begrijpelijk, toch? Maar dan sloot de zee en alle soldaten en hun rijdieren verdronken jammerlijk.

In de pan gehakt

Maar God, U hebt Uw kinderen – want dat zijn die Egyptische soldaten ook – toch lief? Nou dan! Maar God is inmiddels met belangrijker zaken bezig: er moeten eindelijk maar eens geschreven wetten komen. Hij instrueert Mozes, die de Wetten ontvangt. De tien geboden, weet je wel. De Joden werden alweer aangevallen en toen ze dreigden te verliezen, hoefde Mozes enkel maar zijn armen ten Hemel te strekken en de force majeur werd in de pan gehakt.

En zo barstte het van mirakels, de veertig jaren dat Gods inmiddels uitverkoren volk door de woestijn zwoegde op weg naar het Beloofde Land. Er zouden nog talloze wonderen volgen.

Voorkeuren

Maar hebben die wonderen van Mozes en Jezus op instigatie van God wel echt plaatsgevonden? En zo ja, waren dit wel eerlijke beslissingen. Want als het er op aankwam en de mensheid in zijn existentie werd bedreigd, keek God toevallig de andere kant op. Wel is duidelijk dat Hij zijn voorkeuren had en nog steeds heeft.

Noachjes

De zondvloed, want de mens is zondig en dat is een doorn in Zijn oog. Dus besloot Hij dat stelletje ongeregeld in de Levant een lesje te leren. Ze zouden na extreme regenval allemaal verzuipen. Maar wacht even; wie kan deze straf dan tot leering ende vermaek aan nageslachten doorgeven? Komt goed. Ene Noach droegt Hij op een ark te bouwen, waar deze met zijn gezin en alle dieren van de wereld in konden (over)leven. Zo gezegd, zo gedaan. De ark werd gebouwd en naast de Noachjes worden alle dieren aan boord gebracht.

Leuk weetje: wetenschappers hebben inmiddels berekend dat het er zo’n 16.000 moeten zijn geweest. Hoeveel balen hooi voor de herbivoren nodig waren en tonnen vlees voor de carnivoren gehamsterd moesten worden, is niet bekend. De inscheping moet volgens berekeningen circa twintig jaar in beslag hebben genomen.

Ontvolkt

Afijn. Het ging stortregenen en alle zondaren verzopen. Nadat de aarde was opgedroogd gingen Noach en de zijnen van boord. En ze leefden nog lang en gelukkig. Nou ja, Noach plantte een wijngaard – notabene in een volkomen ontvolkte wereld – en is dus bij gebrek aan klandizie van die wijnen de enige afnemer, of beter gezegd; innemer. Want hij dronk zich graag een stuk in zijn kraag. Dus trof hem de wrake Gods. Desalniettemin bereikte deze notoire zuipschuit de leeftijd van 950 jaar. Dus slechts 19 jaar jonger dan Metusalem.

Zes miljoen Joden, waaronder mijn familieleden, zullen gemiddeld vijftig jaar zijn geworden, omdat God tijdens de Tweede Wereldoorlog zich toevallig met andere zaken bezig hield. Tja, als je Hem écht nodig hebt…