Biden aan de beurt – column Guy Muller

Na een lange tijd van onzekerheid over de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen kon ik eindelijk opgelucht ademhalen, wantJoe Biden heeft de Amerikaanse presidentsverkiezingen gewonnen. Thank G’D. Dat heeft hij volgens CNN natuurlijk al een tijdje geleden gedaan, maar zelfs de zittende of binnenkort oud-president Trump gaf het in een tweet toe. Nou, toegeven. Het waren natuurlijk ‘gestolen verkiezingen’, maar die heeft Joe gewonnen.

Daarmee eindigen, voor ten minste twee jaar, de nachtelijke escapades in huize Muller. Vanaf het begin van de Democratische voorverkiezingen werd er bij ons steevast om kwart voor drie ’s nachts aangebeld door mijn goede vriend Shai. De Amerikaanse snacks stonden dan klaar en heel stil keken we dan naar de Democratische debatten. Mijn vrouw was en is over dat ‘stil zijn van ons’ een andere mening toegedaan.

Als mensen dus zeggen dat ze de hele nacht zijn opgebleven om de uitslag van de verkiezingen te zien, denk ik: ja, hallo, dit doen wij dus al twee jaar! Je mag pas echt meepraten als je het wiebelende haar van inmiddels oud-kandidate Amy Klobuchar kent. Of even geïrriteerd als ik ben over de manier waarop ex-kandidaat Tom Steyer recht in de camera kijkt zonder te knipperen. Wat eigenlijk zowel knap als super freaky is. Nu ik er goed over denk, ben ik eigenlijk beledigd dat ik nooit ben uitgenodigd voor een praatprogramma over de Amerikaanse verkiezingen.  

En na zo’n periode blijft er natuurlijk nog maar één vraag over die echt belangrijk is: Wat gaat Biden doen om de verdeeldheid in het land tegen te gaan? Of was het, hoe gaat de nieuwe president Covid-19 aanpakken? Of ging de echte vraag over institutionele racisme of gezondheidszorg voor iedere Amerikaan? Nee, dat is natuurlijk niet de echte vraag. De enige relevante vraag  (u leest hier goed enig sarcasme) is: Hoe loopt het nu af voor Israël?

De imperfecte vriend
Eerst maar even Trump. Christelijk-conservatieven zagen in hem de ideale ‘imperfect vehicle’ voor het uitvoeren van ‘hun’ conservatieve agenda. Imperfect, omdat hij zegt dat hij vrouwen bij hun kruis grijpt, en toch ideaal, omdat hij tegen abortus is. En dat vinden sommige Joden en Israëli’s ook. De Israëlische premier Netanyahu noemde Trump ‘de beste vriend van Israël die ooit in het Witte huis heeft gewoond’. En in Israël is Trump, mede door de erkenning van de Golanhoogten en Jeruzalem als hoofdstad, populairder dan in zijn eigen land.

Kritiek van ADL
Dat klinkt allemaal als muziek in de oren. Maar Trump blijft een imperfecte ‘vriend’. En gelukkig hebben ook Joodse en zionistische organisaties in Amerika dat door. Pro-Israël betekend niet automatisch pro-Joods. Joodse kleinkinderen of niet. Dat werd glashelder toen Trump in het eerste presidentieel debat de vraag kreeg of hij blanke racisten wilde veroordelen. Tegen de Proud Boys, een racistische, antisemitische, islamhatende, anti-immigratie, transfobische , tot op het bot bewapende alleshaters-club zei hij dat ze moeten ‘wachten en klaar staan’. Deze opmerking leverde de ex-president terecht hoon op van de gerespecteerde antisemitisme waakhond, Anti Defamation league (ADL), in Amerika. Wat walgelijk dat de leider van de vrije wereld kennelijk niet in staat is om kraakhelder racisten te veroordelen om wat ze doen en zeggen.

Vrede tegen Iran
Maar Trump is ook de ‘vredesmakelaar’ die een kiezelsteentje bijdroeg aan normalisatie van de relaties tussen Israël en de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, en recent zelfs Soedan. Een historische gebeurtenis. Ik verwacht niet dat de Palestijnen en Syriërs de volgende in rij zullen zijn, maar wie weet wel de Saoedi’s. De gemeenschappelijke deler tussen deze kersverse vrienden is de bedreiging die ze voelen vanuit Iran. Nadat de atoomwaakhond (IAEA) bekend maakte dat Iran genoeg laag verrijkt uranium heeft voor twee nucleaire wapens, leek een preventieve aanval dichtbij, maar werd afgewend. Gelukkig maar voor iedereen die vrienden en familie in Israël heeft. Want we weten allemaal dat Iran Israël zou straffen voor een Amerikaanse aanval.   

Progressieven vs. gematigden
Om terug te komen op hoe ik denk dat het af zal lopen voor Israël, denk ik dat we nog moeten kijken naar twee wedstrijden die van invloed zullen zijn op het Amerikaanse beleid ten opzichte van de Joodse staat. De eerste gaat over de strijd binnen de Democratische Partij. De belangrijkste tegenkandidaat voor Joe Biden in de democratische voorverkiezingen was de linkse, kiboetznik, Bernie Sanders. Deze senator uit Vermont, met steun aan- en van The Squad, vier zeer linkse senatoren die uitgesproken pro-Palestijns zijn (wat niet hetzelfde is als anti-Israël), proberen de partij, en dus ook de gematigde Biden, naar de linkervleugel te duwen. Een positie die niet per definitie wordt gezien als ‘goed voor Israël’.

Wie wint de senaat?
Een belangrijke tegenontwikkeling op die mogelijke ruk naar links is de strijd om een meerderheid in de senaat. Die hebben de Democraten nu niet. Biden moet daarom op zoek naar Republikeinse senatoren voor een meerderheid. Dat kan alleen door compromissen te sluiten. In mijn ogen gunstig voor een pro-Israël beleid.

Amerika zal Israël niet in de kou laten staan. Na Trump zal Amerika wel eerst moet leren polderen. De tot op het bot verdeelde senaat zal het daarmee niet makkelijk krijgen. Maar om iets voor mekaar te krijgen zijn de Republikeinen en de Democraten tot elkaar veroordeeld. En als er een persoon is die de boel bij elkaar kan brengen, dan is het wel Joe; ‘opa’ des vaderlands.

Lees ook:
Joods Amstelveen is groter dan de sjoel alleen – column Guy Muller
‘Het aantal coronabesmettingen neemt met de dag toe. We lijken in een ‘tweede besmettingsgolf’ te zitten. Dat is zorgwekkend en beangstigend. Hebben we de top bereikt of moet het ergste nog komen? Als je in de herfstvakantie van plan was om op vakantie naar Duitsland te gaan, zoals wij dat waren, think again…’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.