‘Een beetje meer respect graag’
‘Mijn week stond in het kader van grote ergernissen. Het begon al met de fractievoorzitters in de Tweede Kamer, die in de Volkskrant mijn studievriendin en Kamervoorzitter Anouchka van Miltenburg door het slijk haalden. Acht fractievoorzitters klaagden anoniem over haar functioneren. Ik vind dit laag bij de grond, want functioneringsgesprekken horen binnenskamers plaats te vinden.
En dan het geroddel over het privéleven van de Maastrichtse burgemeester Onno Hoes, zijn sixpack en zijn jonge minnaars. Het toppunt vond ik het optreden van een hoogleraar op Radio 1, die zei dat als een burgervader zijn vrouw in elkaar zou slaan, het ook een zaak van de samenleving is. Wat een manke vergelijking! Je vrouw slaan is strafbaar, maar vreemdgaan is dat volgens de wet niet. Wat echtelieden met elkaar afspreken over hun seksleven is non of our bussiness. Laat Onno en Albert het lekker samen uitzoeken.
En dan zijn er de columns van Awraham Meijers: ook ik kan me ergeren aan de inhoud van zijn stukken. Blijkbaar ben ik niet de enige, want in de Jonet-groep op Facebook barstte de discussie rond hem los, met de bedoeling om Meijers de mond te snoeren. Wat ik van zijn columns vind, doet daardoor al niet meer ter zake, want ik erger me nog matelozer aan de manier waarop deze discussie gevoerd wordt: compleet respectloos. Gaan we zo met elkaar om? Het was een week van irritaties in de overtreffende trap. Alleen maar negatieve energie.
Hoe belangrijk is het dan dat je partner perssinaasappelen haalt en ze voor je uitperst omdat je grieperig bent? Dat je dochter je whatsappt omdat ze zo blij is met haar tien voor een tentamen Engels, of dat een bestuurslid een mailtje stuurt met de mededeling dat je een ster bent? Daarnaast heb ik ook nog mijn goede vriendinnen die mij kunnen verdragen. Een team van hoog opgeleide, zelfstandige en onafhankelijke vrouwen die er altijd voor me zijn. Ik noem het mijn team omdat ik met de meesten tennis in groepsverband. En tennis moet je heel ruim zien: koffie, tennis en wijn. Ze zijn niet alleen mijn sparringpartners, tennismaatjes, maar ook mijn klankbord. Ik kan al mijn ergernissen van de week kwijt, waarbij die van mij altijd in de overtreffende trap zijn vergeleken met hun irritaties. Waarschijnlijk ben ik hun grootste ergernis met mijn irritaties. En toch: ze zijn er altijd voor me!
De soms kleine liefdevolle gebaren van je naasten en je vrienden doen alle wekelijkse ergernissen verbleken en geven je zoveel positieve energie dat alle ergernissen in bovenstaande alinea al weer door mij vergeten zijn … Zo kan ik door naar een nieuwe week met nieuwe energie. Met als klap op de vuurpijl een spetterend Oud-en-Nieuwfeest met al mijn geliefden die mijn leven zo geweldig maken. Ik zou zeggen: op naar een 2014 met veel liefde en respect voor elkaar, ook binnen Joods Nederland.’
Brigitte Wielheesen is directeur van de Collectieve Israel Actie.
