Hanneke Groenteman stikt in de kolenmijn – column Nathan Bouscher
‘Journaliste en televisiepresentator Hanneke Groenteman is uit haar “eigen kleine wereld” gestapt en heeft die andere kleine wereld, de Joodse, betreden. Ze is daarbij wakker geworden uit een diepe slaap van “vertrouwde onbenulligheid”. De kolenmijn is volgens haar allang vergiftigd.
Door de voormalige medewerkers van de Joodse Omroep, die tegenwoordig onderdeel zijn van de EO, werd Groenteman gevraagd een programma over antisemitisme anno 2016 te presenteren. Voor deze journalistieke serie reisde zij af naar steden met (voorheen) grote Joodse gemeenschappen in Engeland, Frankrijk en Nederland. De harde, ongemakkelijke werkelijkheid waarmee zij geconfronteerd wordt, maakt haar overstuur.
De eerste uitzending, gisteren vertoond, geeft een bescheiden, maar goede inkijk in de hedendaagse realiteit die de Joodse gemeenschap bedreigt. Voor de meeste Joden zal het beeld dat in de serie geschetst wordt in meer of mindere mate herkenbaar zijn. Er zullen maar weinig Joden zijn die Groenteman kunnen troosten; de toekomst ziet er helaas somber uit.
Een kleine twee weken geleden kwam naar buiten dat een islamitische terreurcel een James Bond-achtig plan voor een bomaanslag op een Amsterdamse synagoge had beraamd. Eerder die maand kondigde de Amsterdamse burgemeester Van der Laan nog aan dat de permanente politieposten bij Joodse instellingen zouden verdwijnen. Begin oktober verrees een twee meter hoog stalen hek bij de orthodoxe Cheider-scholen. Afgelopen zaterdag nog werd een hakenkruis gekrast op een auto van een Joods gezin in Hilversum. Eerder die week was er op een middelbare school in Amsterdam-Zuid een hakenkruis gekerfd op de fiets van een Joods brugklasmeisje, het nichtje van een vriend van me
Zal EAJG-voorzitter Jaap Hamburger Hanneke Groenteman nu uit zijn Comité van Aanbeveling zetten? Hamburger is immers van mening dat “het toenemend antisemitisme de beste vriend is van sommigen in de joodse gemeenschap, die zonder antisemitisme dreigen in een identiteitscrisis te vervallen.” Groenteman speelt die Joden nu wel erg in de hand. Volgens Hamburger vervullen Joden bovendien de rol als kanarie niet goed. Op de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie dit jaar houdt hij het publiek voor: “(…) maar laat u niet te makkelijk intimideren door die beschuldiging [van antisemitisme], die soms, ik durf de stelling te wagen, die meestal alle grond mist.” Mogelijk zal Hamburger de in de kolenmijn gestikte Groenteman naar Joods Maatschappelijk Werk doorverwijzen. Indien haar positie vacant komt, zou ik overigens de jonge journaliste Natascha van Weezel (dochter van) warm aanbevelen. Ik zie in haar veel parallellen met Groenteman.
Wat Groenteman is overkomen is exemplarisch voor wat er nu in de westerse wereld gaande is. De elites worden geconfronteerd met de harde realiteiten waar de “straat” soms al decennialang tegen moet vechten. Door de voortdurende struisvogelpolitiek die deze elites bedrijven vanuit hun ivoorwitte torens, leggen zij het lot van Europa in de handen van zogenoemde populisten. Met politieke-correctheid als zwaard in de hand, leidt de huidige elite Europa de afgrond in. Niet voor niets dat veel Joden zich hier niet meer thuis voelen en het brandende huis verlaten.
De kanaries zijn allang gestikt, de mijnwerkers hebben het alleen nog niet door.’
