‘Het beeld van bevrijdend bluswerk’

‘Waarom wordt iemand brandweerman? Juist ja, om mensen te helpen. Bluswerk is zijn core business. En af en toe redt hij een katje uit een boom, dat hoort er ook bij. Een redder in nood. De brandweerman als vurige verdediger van onze beschaving. Een mooi beeld.

Maar wat blijkt? Er valt kennelijk zo weinig te blussen dat in Onderbanken een paar leden van de vrijwillige brandweer zelf fik hebben gestoken. Stierlijke verveling en pyromanie zijn tot veel ellende in staat. Kijk maar naar het curriculum vitae van keizer Nero. En mijn beeld van de brandweer kreeg opnieuw een knauw toen ik onlangs de vuurvreters in actie zag om een paar wilde zwijnen uit het water te redden. De dieren werden vervolgens direct door een schietgrage jager ‘geëxecuteerd’. En hoe! Een afschuwelijk gezicht. Trigger happy noemen ze iemand die graag en veelvuldig de trekker overhaalt. Je neemt als jager immers geen jachtgeweer mee als wandelstok. Ik vond dat gezamenlijke optreden van de jager en brandweer te krankzinnig voor woorden. Eerst een grootscheepse reddingsactie opzetten en vervolgens alle dieren afknallen. Wat een verwarring! Wat een onzinnigheid. En hoe zielig!

Ik heb op zich weinig tegen de jacht en nog minder tegen de brandweer, maar een dergelijke actie doet de beeldvorming geen goed. En die beeldvorming is nu eenmaal heel belangrijk.
Over beeldvorming gesproken.

Onverslijtbaar zien die krasse knarren uit de Tweede Wereldoorlog er nog uit. Net als het materieel dat ze zeventig jaar geleden bij zich hadden, lijken de Amerikaanse veteranen van de Old Hickory –divisie, die onze contreien bevrijdden, onverwoestbaar. In oude legervoertuigen trekken de bevrijders van dorp naar dorp. Overal vlaggen. Ook jonge mensen, vaak schoolkinderen, worden bij de herdenkingsfeesten betrokken. Ik krijg daar een goed gevoel bij. Herdenken moet je leren. Leren dat onze vrijheid niet vanzelfsprekend is. Onze vrijheid is vaak met de hoogst denkbare prijs betaald. Kijk maar op Margraten. Het doet me deugd dat de provincie Limburg onze zeventig jarige bevrijding groots en stijlvol heeft gevierd. Oorlog heeft de mens nooit wijzer gemaakt. Kijk naar de huidige brandhaarden in de wereld.

We hebben op kleine schaal behoefte aan goede voorbeelden. We kunnen onze kinderen iets leren over de bevrijding. We kunnen ze tonen hoe het moet. Dat betekent, dichter bij huis, schaven aan de beschaving en werken aan opvoeding. In die zin stemde de actie van de jager en brandweer me weinig hoopvol over de menselijke toestand. Een incident, laten we hopen.

Maar misschien overdrijf ik, dat doe ik wel vaker op deze paar centimeters in de krant. Ik geloof in de brandweer, laat dat duidelijk zijn. Ik geloof en heb veel respect voor iedere hulpverlener. Vooral als ze doen waar ze voor geboren zijn.

Maastricht, dat gun je jezelf!’ 

Benoit Wesly is de voorzitter van Joods Limburg en Maastrichtenaar. Deze maandelijkse column verschijnt in het Limburgs Dagblad / Dagblad de Limburger.