Hitler had gelijk! – column Max Moszkowicz
Max Moszkowicz werd thuis geconfronteerd met een zoon in verwarring: van buiten pikt hij anti-Israëlgeluiden op die hem op het verkeerde been zetten. Als vader moet hij alle zeilen bij zetten om het juiste perspectief bij zijn kind erin te krijgen. Een column daarover.
Hoor ik mijn zoontje van acht jaar oud nog tegen me schreeuwen vanuit zijn kamer waar hij zijn time-out aan het uitzitten was. We hadden onenigheid gehad over het niet leeg-eten van zijn bord. Als een bokser die de verwoestende hoek niet had zien aankomen bevond ik mezelf pardoes temidden van de ring, op mijn toges, op het canvas.
Gedesillusioneerd probeer ik met glazige aangeslagen ogen via de touwen van de ring op te krabbelen voordat ik zal worden uitgeteld. De scheids telt: Eén! Twee! Drie! Ik sta weer op m’n benen – hij kijkt me indringend aan om te kijken of ik nog verder zou kunnen. Terwijl ik zijn lippen zie bewegen probeer ik te inventariseren wat er nou precies zojuist gebeurd is? Ik hoor de scheids over het aanzwellende, terugkomende geluid van het publiek tegen me roepen: Kan je door? Welke dag is het vandaag? Hoe heet je?
“Ja! Donderdag! Max…”
Fight!!!
Stop! Ik druk even op de pauzeknop van deze onvrijwillige scene die zich aan het ontvouwen is in mijn leven. “Waar komt dit vandaan!? Van wie heeft hij dit?! Ik trek zijn of haar kop eraf! Haal adem. Neus in, mond uit, je kan dit… Nee Max… Niet weer meteen voor geweld en de aanval kiezen. Dat is je oude vertrouwde gewelddadige coping mechanisme, trap er niet meteen weer in. Collecteer je gedachten even. Wordt niet boos. Wordt niet verdrietig.”
Nog nooit had ik mijn kind iets horen roepen wat me zo meedogenloos heeft overvallen en direct in het hart raakte. Ik was hier niet op voorbereid. Ik loop naar mijn furieuze zoontje dat geen idee heeft van de lading van wat hij zojuist tegen me riep. Overvallen door de dikke knuffel die ik hem geef zakt de boosheid in hem weg – die hij volkomen terecht koestert naar zijn stomme vader – met z’n ‘eet je bord leeg’-gezeik. Hij merkt aan me dat er iets anders aan de hand is, en kijkt me onderzoekend aan.
Ik heb met mijn lieverd hét gesprek dat ik nog niet met hem had willen voeren. Ik vond hem nog te klein, te puur en te onschuldig naar de wereld kijken om het lelijke gezicht van de echte wereld aan hem te openbaren. Als hij wat ouder is, dacht ik telkens. Ik vertel hem het verhaal van zijn overgrootvader, die ook Max heette net als zijn papa, en wat die Hitler met de papa, mama, broertje en zusje van die overgroot-opa heeft gedaan in de Sjoa. Met pijn in de ziel moest ik een deel van zijn onschuld verpulveren en vervangen met een lelijk stuk realiteit van waar wij vandaan komen. Hoe leg je een achtjarige uit dat dit soort kwaad zelfs nog steeds bestaat? Dat hij zich zal moeten leren verdedigen.
Turks-Joods
Tijdens ons vader- en zoongesprek werd me duidelijk dat mijn jochie – die ook een Turkse moeder heeft – nu al wordt opgezadeld met rauwe haat naar Joden toe. Ik besefte dat de gesprekken die hij met zijn leeftijdgenootjes voert een doorgeefluik zijn van wat er thuis aan tafel wordt gezegd door ouders. Mijn kind wordt nu al geacht om partij te kiezen, kleur te bekennen. Ik begrijp dat ik hem moet gaan voorbereiden op dit soort micro-agressie en ook op directe confronterende agressie. Want de vraag blijft: Waarom had Hitler nou gelijk?
Dit is wat hij hoorde: Wat Israël de Palestijnen aandoet is zo erg dat Hitler zijn karwei beter had kunnen afmaken, en die eikel die me altijd mijn bord laat leegeten hoort daarbij. Ik had niet door waarom mijn jochie de hele tijd davidsterretjes en halve maantjes aan het tekenen was. Naar nu blijkt verdedigt hij zowel Israël (de Joden, zijn papa) en Turkije (de moslims, zijn mama) met hand en tand op het schoolplein. Ik leg hem uit dat hij Ilai is, het mooiste individu op aarde en dat hij niets hoeft te kiezen maar ook alles mag kiezen. Hij is Ilai en hij is rijker dan jullie allemaal, want hij leeft in beide prachtige werelden waar hij evenredig veel van houdt. Papa’s wereld en mama’s wereld = Ilai’s wereld, of zoals hij het noemt: Ilora.
Het is mijn kind nu al overduidelijk dat de haat naar Israël vele malen groter is dan al het andere. En hij krijgt bovendien op dagelijkse basis allemaal tegenstrijdige informatie te horen. Hij hoort dat ‘de Joden’ met opzet baby’s en mama’s bombarderen en dat ze ‘Palestina bezetten’. Wanneer je dat hoort, dan moet je als ouder natuurlijk volwassen en genuanceerd reageren.
Ik vertel hem dus: DE WAARHEID!
Op 7 oktober heeft een pogrom plaatsgevonden tegen Joden zoals Hitler ze het liefste zag. Gepleegd door Hamas en ja, dat zijn Palestijnen. Die beweren dat ze worden bezet door Israël, en dat ze vinden dat hun – nog nooit in de mensheid bestaande – land zou zijn afgepakt door ‘de Joden’. Ik leg uit dat ervan uit onbezet Gaza lukraak raketten worden afgevuurd op Israëlische burgers met als doel zoveel mogelijk Joden te doden. Dat er twaalfhonderd onschuldige mensen geslacht werden. Dat de Hamas-lafaards en verkrachters zich als muizen schuilhouden in en onder UNWRA-gebouwen en zich voor de echte Joodse strijders van het Israëlische leger achter hun mama’s en zusjes verstoppen. Die ze ook nog als menselijk schild gebruiken om niet tot verantwoordelijkheid voor hun misdaden gehouden te kunnen worden.
Boeboebieboe
Ik vertel mijn zoon dat die vreemd uitziende mensen op TikTok (#SheHer #TheyTheir #FreePalestineAndBruceJenner #GayForHamas #VeganCatForPalestine) zwaaiend met hun regenboogvlaggetjes eenmaal in Gaza onmiddellijk anaal ontmaagd van het dak van het UNWRA-gebouw worden gejonast door een zooitje Hamas-meneren met de slappe lach over #ZirTheir. Ik leg hem uit dat deze lieden geen eigen karakter hebben en met de massa meelopen zonder een eigen mening te durven vormen die gebaseerd is op feiten. Dat de meeste woedende vaak witte #freepalestine types enkel hun activisme gebruiken om woede te koelen over hun eigen gefaalde bestaan of micropenis.
Nee, dit bovenstaande vertel ik mijn lieve zoon dus niet, wees maar niet bang. Ik vertel wel dat Israël niet met opzet Palestijnse burgers, vrouwen en kinderen bombardeert en er alles aan doet om onschuldige vrouwen en kinderen te ontzien. Ik vertel mijn kind dat we zonder Israël net als Zeide (Jiddisch voor opa) een ongedekte check zouden zijn. De waarheid is de waarheid, en Ja! Die vertel ik aan mijn zoon. Jij! Meelopertje, met je gekrijs en gedram bent niet belangrijk, je krijgt geen aandacht meer. Je bent wit, je bent geen minderheid, je bent niet trans, non-binair of bijzonder. Oh ben je nu gekwetst? Boeboebieboe…
Naja, er is ook wel iets positiefs gaande. Het monster van de Jodenhaat is niet meer verborgen. Zelfs Jodenhaters die het niet door hadden, kijken nu goed in de spiegel en maken terugtrekkende bewegingen. De wereld kende geen compassie voor haar Joden op 7 oktober, maar wij Joden vonden elkaar weer terug. Onze band is sterker dan ooit. Am Yisrael Chai! Ik sluit graag af met de wijze woorden van Tom MacDonald en Ben Shapiro, twee van de belangrijkste denkers uit deze tijd:
