‘Hoe Exodays de strijd won’
‘Dit weekend vond de Gay Pride in Amsterdam plaats. Ik heb daar altijd een enorm dubbel gevoel bij. Onder het motto doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, heb ik bezwaar tegen alle overdreven exposure. Aan de andere kant kun je nog steeds niet altijd als homo, biseksueel of transgender gewoon doen, want dan word je door menigeen voor gek versleten. Zolang sociale acceptatie in het geding is, waar dan ook ter wereld, en je je niet als gelijkwaardige burger mag ontplooien zijn initiatieven als de Gay Pride nodig. De Joodse gayscene had zich dit jaar ook een boot toegeëigend of simpel gezegd in een hokje geplaatst. In eerste instantie in mijn optiek nergens voor nodig.
De Joodse Boot is een initiatief van Exodays. Een naam die me overigens te veel doet denken aan de Exodus, de boot die in 1947 Joodse Sjoa- overlevenden naar Palestina bracht. In Haifa werden de passagiers door de Engelsen terug gestuurd naar nota bene Duitsland.
Enkele bekenden en ik werd gevraagd om met de Joodse boot mee te varen. Daar je in deze tijd als Jood meer bedreigd wordt dan als homoseksueel had ik deze week nog mijn bedenkingen. De pro-ISIS-demonstraties, het niet of nauwelijks optreden tegen antisemitisme vanuit de politiek, versterkte dit gevoel. Ik kreeg er nachtmerries van. De boot zou hierin worden teruggestuurd, de boot zou worden geënterd, er zou joelend publiek zijn, het luchtalarm zou afgaan en een raket vanuit Gaza zou kunnen inslaan, alle scenario’s kwamen voorbij.
De gemeente Amsterdam deelde waarschijnlijk mijn nachtmerries, want de security checks waren bijzonder streng en zorgvuldig. Ik stond erbij, keek ernaar en voelde me samen met de andere passagiers verdrietig dat we in een samenleving leven waarin dit nodig is. Ook de Marokkaanse boot kreeg dezelfde behandeling met het verschil dat het gevaar niet van buiten maar van binnen de gemeenschap komt.
Op de boot hingen we regenboogvlaggen met daarin de Magen David. De passagiers worstelden met de vraag hoe de Joodse boot zou worden ontvangen. De spanning was voelbaar. De strijd voor LBGT rechten veranderde in de strijd om als Jood geaccepteerd te worden. Na een tijd in de grachten gevaren te hebben, konden we weer adem halen en ebden de nachtmerries weg in een mooie droom van saamhorigheid en trots. Geen gejoel, geen problemen. Ach , en die ene man die zijn duim omlaag stak, kreeg van ons gezamenlijk de middelvinger. De sfeer op de boot was fantastisch. Vol trots en uit volle borst zongen we samen met Dana International ‘Hava Nagila Hava’: ‘Laat ons gelukkig zijn’. En dat waren we. Geen oorlog, alleen maar vrede een dag lang in de Amsterdamse grachten.’
Brigitte Wielheesen is columnist voor Jonet en directeur van CIA.
