‘Ik heb daar geen herinnering aan’ – column Brigitte Wielheesen

Ik weet niet hoe het u is vergaan deze coronaperiode in Nederland. Voor mij lijkt deze periode van dertien maanden wel tien jaar. Het saaiste jaar ooit in mijn leven. Ik hou me nog steeds netjes aan de maatregelen en soms verzet ik me door in plaats van een persoon twee personen uit te nodigen. Dat zijn dan mijn hoogtepunten in dertien maanden.

Ik heb actie nodig in mijn leven en door de coronamaatregelen was deze ver te zoeken. Doordat elke dag hetzelfde lijkt, herinner ik me nauwelijks iets van afgelopen jaar. Wat ik me wel herinner is de slechte corona-aanpak. De allereerst besmetting met het coronavirus in Nederland werd eind februari vastgesteld. Op 6 maart 2020 maakte het kabinet de allereerste algemene maatregelen bekend om de pandemie op Hollandse bodem te bestrijden.

Iedereen herinnert zich vast het lacherige advies van minister-president Mark Rutte (VVD) om je handen lang en vaak te wassen, en een elleboog te geven in plaats van handen te schudden. ‘Alsof het maar een griepje was.’ Rutte maakte zich hiermee het eerste Corona-wappie. Op donderdag 12 maart volgde een persconferentie, waarin toenmalig minister Bruno Bruins (VVD) opriep thuis te blijven bij geringe klachten, zoals een verkoudheid. Ook kwam het verzoek zoveel mogelijk thuis te werken, anderhalve meter afstand te houden en verbood het kabinet bijeenkomsten van meer dan honderd mensen. Deze eerste maatregelen konden niet voorkomen dat het aantal nieuwe coronagevallen flink steeg. Op 15 maart werden 91 nieuwe besmettingen vastgesteld. Het kabinet besloot daarom met aanvullende maatregelen te komen. Nederland ging twee weken in lockdown. Daarna zou het ‘griepje’ van wappie Rutte wel voorbij zijn.

Hoe anders was het coronabeleid van de Nieuw-Zeelandse premier Jacinda Ardern. Dat was streng. Al op 20 maart 2020 werden de grenzen gesloten en ging het land in lockdown. ‘Go hard en go early’, was Arderns motto. Tijdens die lockdown werd een groot testbeleid opgezet. Dat zorgde er onder meer voor dat Nieuw-Zeeland al na enkele maanden virusvrij was. De maatregelen werden versoepeld en Nieuw-Zeelanders konden weer van meer vrijheden genieten. Daarvoor werd de partij van Ardern bij de verkiezingen van oktober 2020 beloond. Zij regeert nu in haar eentje zonder coalitiepartner.

Hoe anders was ook het coronabeleid van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu. Op 15 maart 2020 ging Israël op slot. Er werd direct een streng testbeleid opgezet en vanaf december bleken ze kampioen vaccineren. Ondanks de vier corruptiezaken die Netanyahu boven het hoofd hangen, zijn er Israeli’s die hem waarderen om zijn corona-aanpak.

De Tweede Kamer had Mark Rutte vorige week naar huis moeten sturen. Volgens analisten had de situatie zonder coronacrisis er voor hem totaal anders uitgezien. Het was een voor Rutte vertrouwd loopje met de waarheid – ‘Ik heb daar geen herinnering aan’ – dat hem zonder pandemie waarschijnlijk de kop had gekost. En dat is iets wat ik dan niet begrijp, want ik herinner mij het wel dat zijn corona-aanpak vanaf het begin geen schoonheidsprijs verdient en ons heeft gebracht tot wat we nu werkelijk zijn: een derdewereldland op coronagebied. Samen staren we nu de economische afgrond in.

Lees ook:
Wij hebben Mark en Hugo! – column Brigitte Wielheesen
Het jaar 2020 is afgesloten, het jaar dat in ieders herinnering als ‘Coronajaar’ zal blijven hangen. Ook het jaar van Mark en Hugo. Een jaar om nooit te vergeten. Voor velen geen fijne periode. Zij raakten hun baan of onderneming kwijt, waren ziek of hebben afscheid moeten nemen van een dierbare. Afgelopen vrijdag las ik met jaloezie dat Israël in maart 2021 iedereen boven de zestien jaar zal hebben ingeënt.

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.