In één woord geweldig – column Roland Vos

Sinds het uitbreken van de oorlog in Oekraïne liep ik wekenlang met een onbestendig gevoel: Er voltrok zich een vluchtelingenramp met een steeds groter wordende stroom ontheemde Oekraïners. Ik wilde wel iets doen maar wist niet goed wat. Het kwam er even niet van om meteen in te springen. Ook wist ik niet goed waar en hoe, en dacht ik niemand te kennen die zich daarmee bezig hield. Een beetje dom eigenlijk, want als je zo veel mensen kent als ik, dan zou het toch mogelijk moeten zijn snel uit te vinden waar je je nuttig kan maken.

Ik sprak mijn nicht en die bleek al weken de coördinatie te doen van alle vrijwilligers die assisteren bij het eten geven in het Ibis Hotel in Amstelveen. Daar werden eerst Joodse en later ook niet-Joodse vluchtelingen uit Oekraïne opgevangen. Echt ongelofelijk: wat een klus en wat goed gedaan. Ik dacht: laat ik eens gaan kijken, misschien kan ik een avond van haar overnemen of gewoon meehelpen afwassen ofzo. Nou, wat te verwachten was dat gebeurde.

Voor ik het wist hielp ik mee met het serveren van maaltijden en het aansturen van de vrijwilligers. En wat wordt daar geweldig werk verricht! Iedereen doet wat hij of zij kan om de gestrande Oekraïners te ondersteunen. Van jong tot oud, mannen en vrouwen, velen met een serieuze baan, en bekende en onbekende Nederlanders staan tijdens de lunch of het diner vol overgave te helpen. Of het nou de afwas is of eten bijvullen, het werkt gewoon. Op de middagen of avonden dat ik er was kwam ik vele bekenden maar ook onbekende gezichten tegen. Iedereen was gezellig en eensgezind aan het werk.

En wat een bizarre situatie en rare sfeer. De gasten (lees: vluchtelingen) zijn rustig, wat timide en stil, maar erg beleefd. Het Oekraïens is toch wel een beetje een probleem: je kan er echt niets van maken, dus veel gebarentaal dan maar. Nadat ik dacht gezien te hebben hoe dit ging kwam ik een oude bekende uit de Joodse gemeenschap tegen die blijkt een complete gezondheidsdienst te hebben opgezet. Wat een mooi werk om deze vluchtelingen te ondersteunen bij gezondheidsproblemen en ze gezond te houden.

Toen ik vandaag naar mijn vaste sportschool ging, stonden er buiten een paar Oekraïense dames die mij meteen herkenden. Plots bleek dat mijn personal trainer gratis les geeft aan Oekraïense vluchtelingen. En eind van de middag werd ik ineens gebeld door een vriend die met zelf gebakken brood en patisserie op de markt staat: of hij even al het overgebleven brood kan komen doneren. Echt zo fantastisch.

Maar er zijn meer verrassingen. Spreek ik een goede vriend en vertel ik hoe het daar gaat, zegt hij dat hij zich schuldig voelt omdat hij weinig tijd heeft om te komen helpen, maar ook blijkt hij wel een substantieel bedrag overgemaakt te hebben.

Vertel ik aan een collega dat ik daar help, hoort iemand anders dat weer en vraagt die of hij fietsen kan doneren. Wat subliem! Hoezo ken ik niemand die daar helpt? Wat een grootse mensen toch allemaal; mensen die het geheel belangeloos doen.

Nu ik zelf in mijn woonplaats actief ben in de opvang voor en hulp aan Oekraïners, ga ik meer dingen ‘zien’, zo ook op het werk en in mijn hobby’s. Zo biedt het Joods Cultureel Kwartier, waar ik de horeca-afdeling verzorg, op vertoon van een Oekraïens paspoort gratis toegang met koffie en kosjer gebak. Nog mooier: het Amstelveens Oranjecomité, waar ik al meer dan twintig jaar in het bestuur zit zorgt voor leuke verrassingen tijdens Koningsdag en op 5 mei.

Het is allemaal onvoorstelbaar dat dit nodig is, maar nogmaals: het is prachtig dat al die hulp zo snel tot stand gekomen is en al die mensen belangeloos meedenken en meewerken. In één woord geweldig!

Lees ook:
Met tranen in de ogen – gastcolumn Roland Vos
‘Als cateraar leidt je een druk bestaan. Tot vorig jaar maakte ik dagen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Allemaal erg leuk, zeker ook de waardering die je krijgt van opdrachtgevers en hun gasten. Vorig jaar hield het even op ik voelde mij steeds slechter, kwam het door te veel werk, Corona, zakelijke beslommeringen ik wist het niet maar de huisarts gelukkig wel: een burn-out. Na veel wandelen, gesprekken en sporten gaat het inmiddels een stuk beter en heb ik er weer helemaal zijn in…’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.