Met tranen in de ogen – gastcolumn Roland Vos

Als cateraar leidt je een druk bestaan. Tot vorig jaar maakte ik dagen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Allemaal erg leuk, zeker ook de waardering die je krijgt van opdrachtgevers en hun gasten. Vorig jaar hield het even op ik voelde mij steeds slechter, kwam het door te veel werk, Corona, zakelijke beslommeringen ik wist het niet maar de huisarts gelukkig wel: een burn-out. Na veel wandelen, gesprekken en sporten gaat het inmiddels een stuk beter en heb ik er weer helemaal zijn in.

Ondanks mijn burn-out ben ik weer af en toe op de zaak om te helpen, zo ook vorige week.

De bestellingen staan klaar om op de goede tijd geleverd te gaan worden. Door een van de kantoorramen zie ik buiten iemand vrolijk voor de gevel staan zwaaien. Hij lijkt van Semitische afkomst, dus Arabisch, maar mogelijk ook Israëlisch. Ik heb veel opdrachtgevers uit die wereld, maar herken hem niet uit die groep. Nieuwsgierig loop ik naar de voordeur en zeg: ‘Hartelijk welkom, wie bent u en wat kan ik voor u doen?’

‘U kent mij niet en ik kom iets voor u doen,’ antwoordt de jongeman. Ik kijk verbaasd en een beetje met gefronste wenkbrauwen. Hij checkt nog even: ‘U bent toch Roland Vos?’ Enigszins afstandelijk bevestig ik dat ik dat ben. ‘Ik ben Malik ik heb achttien jaar geleden via het uitzendbureau voor u gewerkt op een Joods feest en dat was voor mij best bijzonder. Ik heb toen een envelopje met geld uit uw tas gehaald. U had toen een zwarte schoudertas en die stond in een kantoortje. Er zat best een redelijk bedrag in maar ik ben geen dief.’

Met verbazing luister ik naar zijn verhaal, want ik kan me van deze diefstal niets herinneren. ‘Ik ben een goede moslim en ik heb er altijd spijt van gehad. Wij moslims en Joden zouden elkaar moeten helpen.’ Hij benadrukt geen slecht mens te zijn maar ‘juist een goede moslim’. De man: ‘Ik kom van goede huizen. Mijn broer en ouders hebben grote bedrijven en ik heb nu genoeg geld om mijn schuld in te lossen. Het ging toen niet goed met mij. Ik blowde en deed verkeerde dingen, maar nu wil ik dingen goedmaken. Overigens heb ik er helemaal niet van genoten. Ik ben ermee naar het casino gegaan en in een kwartier was het op. Ik ben blij als ik dit oplos, want ik heb er al die jaren veel spijt van gehad.’

Nu ben ik meer dan verbaasd en langzaam borrelt er een herinnering bij me op. Ik excuseer mij er voor dat ik geen tijd heb om hem iets te drinken aan te bieden, maar leg uit dat ik een bestelling weg mag brengen. Malik merkt op dat hij toch Ramadan heeft en we spreken af een andere keer een drankje te doen. Op dat moment komt de chef-kok binnen om te kijken wat er aan de hand is en waarom ik te laat vertrek. Malik begrijpt dat het tijd wordt om zijn woorden in daden om te zetten en haalt gevulde enveloppe uit zijn binnenzak. Nog steeds verrast steek ik zonder te tellen de envelop met briefjes in mijn binnenzak.

Ondanks Corona besluiten we elkaar te omhelzen en daarna staan we nog een tijdje met tranen in de ogen om dit bijzondere moment te verwerken. We nemen hartelijk afscheid en spreken nogmaals af elkaar weer te zien. De bestellingen die ik weg mocht brengen, kwamen een paar minuten te laat. Ik herinner mij nog steeds niet hoe het verhaal toentertijd in elkaar zal, maar wel heel vaag dat ik ooit bestolen ben of dacht het verloren te zijn of zo. Op weg naar huis heb ik een grote bos bloemen voor mijn vrouw gekocht.

Ik deel dit verhaal omdat ik het zo mooi vind wat voor een goede mensen er toch rond lopen en dat de verhouding tussen moslims en Joden ook goed kan zijn. Deze Malik zie ik als voorbeeld voor velen. Later heb ik hem nog geappt om te bedanken en nogmaals uit te nodigen voor een ontmoeting. Zijn antwoord hierop was: ‘Bedankt voor je aardige woorden. Het heeft mij erg goed gedaan om te zien dat het jou ook goed heeft gedaan. Het is een eer om een keer wat te drinken, fijne avond en stay strong’.

Lees ook:
Roland Vos verwent Château Jerusalem
Vos Kosher Catering & Events uit Amstelveen heeft afgelopen week een bijzonder evenement culinair mogen verzorgen. Het Maastrichtse kasteel Château Jerusalem bestond vijfhonderd jaar en horeca-projectbureau Mise en Place 21 jaar.