Israel Restart Nation – column Ya’akov Almor
Nadat columnist Ya’akov Almor vanuit het buitenland terugkeerde naar zijn woonplaats Mitzpe Ramon heeft hij het zwaar gehad. Net als andere inwoners van Israël wordt zijn dagelijkse leven beheerst door de oorlog met Hamas. Slapen doet Almor slecht. Tegelijkertijd ziet hij hoe de oorlog de samenleving verandert.
Het is 28 oktober, Sjabbat, drie uur ‘s nachts. Ik zit aan mijn toetsenbord in mijn werkkamer in Mitzpe Ramon. Tegen beter weten in ging ik een uur na middernacht naar bed. De laatste weken slaap ik slecht, en lig ik uren te draaien voor ik wegzak.
De beelden en geluiden van tv en radio blijven ‘s nachts in mijn hoofd doorrazen. Elke dag zien we de gezichten en horen we nog meer namen van vermoorde, meest jonge mensen die, omdat ze zodanig door de terroristen verminkt of verbrand zijn, pas na lange tijd geïdentificeerd konden worden.
Hoe komen we ooit over dit verschrikkelijke trauma heen? Wat gaat er met de meer dan tweehonderd gijzelaars – baby’s, kleuters, kinderen, hoogbejaarden, vrouwen, mannen, soldaten – gebeuren? Hoe gaat deze oorlog aflopen?
Helikopters
Ik sliep denk ik maar net, toen het geraas van de straaljagers en helikopters me wekte. Er ligt niet ver van Mitzpe Ramon een grote vliegbasis en heel wat mensen die in mijn dorp wonen, werken daar. Een van hen is mijn Druzische buurman, een onderofficier belast met het onderhoud van helikopters.
Dinsdag, 31 oktober. Het is, alweer, twee uur ‘s nachts. Ik ben opnieuw klaarwakker. Elk uur klinkt nog meer geraas. De luchtmacht voert al dagenlang vele tientallen vluchten uit op Gaza, met Hamas-terroristen in hun stekken als doelwit. Het is een angstaanjagend beeld en geluid. Die straaljagers stijgen op om slechts zeventig kilometer verder een strook land (‘the Gaza Strip’) van 42 bij twaalf kilometer te bestoken. Da’s zou je denken, toch van de gekke? Hoe heeft het zover kunnen komen? Hoe hebben we Hamas tot zo’n monster kunnen laten uitgroeien?
Gaan we heel Gaza nu platgooien? Is zinderende, withete wraak zonder aanziens des persoons de oplossing? Als je Moshe-Met-De-Keppel op Twitter en TikTok mag geloven, dan is dat inderdaad de oplossing. Aan de andere kant is het ongelofelijk hoe mensen, juist op het moment van groot verdriet en diepe rouw, ons perspectief bieden en blijven hameren op een politieke oplossing.
Ik hoorde een vader van een vermoord jong meisje zeggen: “Ik ben mijn dochter verloren. Maar dat betekent niet dat ik daardoor ook mijn verstand kwijt ben geraakt!” Terwijl dat juist heel begrijpelijk zou zijn.
Ha’aretz
In de weekendbijlage van afgelopen vrijdag, 27 oktober, van Israel’s kwaliteitskrant HaAretz staat een artikel over verschillende vrouwen uit kibboetsiem Be’eri en Nir Oz die lid zijn van de groep Vrouwen voor Vrede. Een van hen is Vivian Silver, die onder gijzelaars in Gaza is.
In het onderschrift onder haar foto staat: ‘Vivian Silver uit kibboets Be’eri, een van de meest vooraanstaande linkse activisten in Israël, was lid van de raad van bestuur van de mensenrechtenorganisatie B’Tselem en is medeoprichter van de organisatie Vrouwen voor Vrede’. Sinds zij als gijzelaar naar Gaza werd afgevoerd, wordt haar familie beschimpt en uitgescholden. Op de sociale media werd onder andere gezegd: ‘Ze is een Israël-hater die nu in haar eigen sop gaarkookt’, ‘Ze kan daar maar beter blijven met haar linkse vrienden, die verdomde vredemakers’.
In diezelfde bijlage van HaAretz staat een interview met Maoz Yinon, wiens beide ouders, Ya’akov en Bilha Yinon uit de mosjav Netiv HaAsara, door Hamas-terroristen zijn vermoord. “Ik begrijp de roep om wraak, maar ik zie ook waarheen die roep om wraak ons heeft geleid. We moeten de gijzelaars bevrijden, onze doden begraven en bewenen, en dan al onze eerdere overtuigingen van ons afzetten.”
Israël wordt vaak de ‘Start-up Nation’ genoemd. Voortaan zullen we moeten proberen om de ‘Restart Nation’ te worden, omdat we moeten gaan nog meer van ons af te schudden en opnieuw te beginnen.
Aanpoten
En wat doe ik ondertussen om over dit trauma heen te komen? Het klinkt misschien wat ordinair, maar er is een uitdrukking in het Nederlands die mij en velen met mij hier in Mitzpe Ramon wel past: “Niet lullen, maar poetsen.”
Onze bevolking van 5,500 zielen is uitgegroeid tot meer dan 7,500. Alle inwoners van kibboets Erez en van nog een paar andere dorpen die tegen de Gazastrook aanliggen en nu ontruimd zijn, zijn hier namelijk ondergebracht. Velen honderden ‘Mitzpa’iem’ hebben zich als vrijwilligers gemeld en ingezet om het verblijf van onze gasten – vooral gezinnen met kinderen – zo aangenaam mogelijk te maken. Ze worden in alles wat ze nodig hebben voorzien. Iedereen die wat kan en wil, wordt ingezet. Het is Eretz Yisrael HaYafa, ofwel: Israël op z’n best.
Een van mijn favoriete pianisten was Louis van Dijk. Een van zijn laatste optredens op televisie was bij “Pauw” in 2018. Hij speelde zijn eigen compositie ‘Hoop’. Ik heb vaker een column beëindigd met ‘Hoop doet leven’. Dus vooral nu nog maar eens: Die Hoffnung stirbt zuletzt.
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
