‘Kan een moeder wel premier zijn?’ – column Chantal Suissa-Runne

‘Kan een moeder wel premier zijn?‘ Kopte de Telegraaf afgelopen week. Op mijn twitterfeed las ik als reactie hierop: ‘1917 belde net: mogen we onze krantenkop terug?’ Het houdt me al een paar dagen bezig. De premier in kwestie is overigens Sophie Wilmès, de 44 jarige nieuwe eerste vrouwelijke premier van België, getrouwd en moeder van vier kinderen. Ze blijkt ook nog eens Joods te zijn, zie dit artikel. Hebben wij hier eigenlijk wel recht van spreken? In ons kikkerlandje geeft onze eigen premier ronduit toe moeite te hebben met het vinden van vrouwelijke bewindspersonen en we hebben zelf nog nóóit een vrouwelijke premier gehad. Ik dacht aan Angela Merkel, Margaret Thatcher en Golda Meïr. De laatste twee hadden overigens beide kinderen.

Golda Meïr was de eerste vrouwelijke premier van Israël en vooral in het Midden-Oosten was dat geen sinecure. Dit was al vijftig jaar geleden, in 1969. Daarbij was ze ook nog eens premier in oorlogstijd. En die Yom Kippoer-oorlog was niet bepaald voor de poes. Dat weerhield haar er overigens niet van iedere sjabbat zelfgemaakte gefilte fisj naar haar dochter in kibbutz Revivim in de Negev-woestijn te brengen of om haar politieke vertrouwelingen zelfgemaakte cheese cake en apfelstrudel in haar eigen keuken te serveren. Mij bekruipt vaak het gevoel dat van vrouwelijke leiders wordt verwacht dat zij zich ‘mannelijk’ kleden of gedragen. Waarom eigenlijk? Golda was toch ook een powerhouse in rok? Iedere vrouw aan de top moet natuurlijk vooral zelf weten hoe zij zich kleedt en gedraagt, maar persoonlijk heb ik vooral bewondering voor vrouwen die hun vrouwelijkheid als kracht zien en op hun eigen unieke wijze hun rol vervullen. Als een pantalon en colbert een voorwaarde voor geloofwaardigheid en macht zijn, slaan we in mijn ogen de plank mis.

In de Joodse wereld hebben we aan rolmodellen geen gebrek. Ik denk daarbij aan Aletta Jacobs. Zij was het die als eerste vrouw studeerde en promoveerde aan de universiteit. Haar leven lang streed zij voor zelfbeschikking en vrouwenkiesrecht totdat het uiteindelijk lukte. Wij zijn haar als maatschappij veel dank verschuldigd. Maar voordat ik met een moreel vingertje wijs naar de patriarchale structuren in onze samenleving, weet ik dat er wanneer je wijst, er ook drie vingers naar jezelf wijzen. Ik herinner me nog mijn verbazing toen een kennis van mij aangaf dat haar man nu voor een tijdje huisman werd, na jaren van hard werken, zodat zij haar droomcarrière kon waarmaken. Dan zouden de kleine kinderen geen aandacht tekort komen.

Mijn eerste onwillekeurige en geconditioneerde gedachte was: ‘Wat is dat nou weer voor een man?’ Bij nader inzien is dat natuurlijk belachelijk, want waarom zou een man dat niet kunnen of willen? Omgekeerd gelden de vooroordelen evenzo. Het nieuwe ouderschapsverlof is dan ook een verademing. Toen ik mijn kinderen kreeg, mocht mijn man slechts twee dagen vrij nemen, terwijl ik bij de oudste op dag 4 doodziek in het ziekenhuis belandde. Een week later moest hij naar het buitenland voor werk, want zo ging dat nu eenmaal.

Kortom we zetten stappen, maar we zijn er nog niet. Dus Nederland, op naar een vrouwelijke premier! Want het antwoord op de vraag of een moeder ook premier kan zijn is natuurlijk: ja! Daarbij kunnen moeders noodgedwongen uitstekend multitasken en zeer veel gedaan krijgen in weinig tijd. Ook zijn ze geconditioneerd om oog te hebben voor diverse belangen en deze zo goed mogelijk te managen met behoud van de relaties. Heeft u weleens met uw kinderen onderhandeld? Dat zijn soms dictators in de dop, dan spelen ze nogal positioneel spel. Dit alles managen lijkt me een kwaliteit die van toegevoegde waarde is bij het besturen van een land.

Lees ook:
België heeft een nieuwe, Joodse premier – alles wat u moet weten over Sophie Wilmès
Nadat zondag bekend werd dat de Belgische premier Charles Michel is opgevolgd door partijgenote Sophie Wilmès, kwam algauw het nieuws opgang dat zij een Joodse achtergrond heeft. De eerste vrouwelijke premier van België is tevens Franstalig en 44 jaar oud. Zowel in Franstalig België als in Vlaanderen is is Wilmès een onbekende bij het grote publiek.

Lees ook:
Golda Meïr versus Brigitte Bardot – column Awraham Meijers

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.