Land van Belofte – column Paul Damen
Het aardige van ambtelijke organisaties is dat ze zichzelf werk verschaffen als een politiek perpetuum mobile. De geldverslindende ‘Europese Unie’ publiceert elke maand wel, alsof die Palestijnen in Europa wonen, een plan om deze arme stam te redden. Die rapporten zijn nodig omdat de EU érgens haar sponsoring van de corrupte Palestijnse politici mee moet legitimeren. Zo werd recent ruim 24 miljoen naar Gaza gestuurd, volgens het begeleidende rapport ‘om particuliere geldschieters ertoe aan te zetten daar te investeren’. De EU roept dus: ‘Stop uw geld in deze bodemloze corrupte put, wij doen het ook.’ Geen sterke promotie. Maar volgens de EU is Gaza, in tegenstelling tot Beloofde Land Israël, een Land van Belofte. Da’s waar: bij elke ‘cease-fire’ belooft men de buren beter in brand te zullen steken dan daarvoor.
Waar bemoeit die EU zich eigenlijk mee? Ga aspirant-lidstaat Turkije pesten, die proto-dictatuur die wel bij de EU wil vanwege de subsidies maar het Eurovisie Songfestival verbiedt wegens teveel flikkers in beeld. Vrijwel dagelijks levert de EU kritiek op de interne politiek van Israël. Afgelopen maart nog had ‘Brussel’ scherpe kritiek op een Israëlische wet om terroristen het land uit te kunnen trappen. Élk land heeft wel zo’n wet. Maar in Israël zou die ‘de verblijfsstatus van Palestijnen in Oost-Jeruzalem, een beschermde bevolking onder internationaal humanitair recht, nog meer onzekerder maken dan het nu al is’. Waarbij de EU aantekent de hoofdstad van Israël ‘niet als een deel van het grondgebied van Israël te beschouwen, ongeacht hun wettelijke status volgens de binnenlandse Israëlische wet.’ Dus: Europa ontzegt Israël het beheer op gebied dat volgens de mede door Europa onderschreven Oslo-akkoorden Israël opdraagt die C-gebieden te beheren.
Daar zijn ze vrij consequent in. Voor potentiële terroristen zet de EU regelmatig prefab-woningen neer in dat dus door Israël beheerde C-gebied. Bouwketen als begin van een ‘Palestijnse‘ nederzetting, zo illegaal als de pest maar niettemin wappert de blauwe EU-vlag met de gele sterretjes fier op die grijsblauwe boxen, die je in Nederland wel eens bij de bouw ziet als toilet of schaftruimte. Zodra echter Israël die illegale keten uit elkaar trekt, krijg je geween en geknars van tanden in alle kranten: ‘Israël sloopt Palestijns dorp’. Nee, Israël sloopt illegale bouwsels zoals ónze overheid ook elke dakkapel of serre zonder vergunning sloopt.
Of dan plaatst de EU ineens weer illegaal zonnecollectoren tussen de Palestijnen, die dan ook weer voorspelbaar weggehaald worden. Het is namelijk een simpele poging de werkelijkheid politiek om te buigen. De EU heeft daar niets te maken. Of die bewoners daar elektrisch of stromend water willen, dondert niet. Het gaat erom dat, zonder vergunning, zonder ‘tofes arba’ zoals het lokale formulier heet, je nergens in de wereld zomaar iets neer mag pletten. Maar die EU, bij monde van ‘buitenlandcoördinator’ Federica Mogherini meent zelfs te mogen bepalen wat Israël met haar hoofdstad Jeruzalem mag en moet.
Waar bemoeit dat mens zich mee? Waar bemoeit Nederland zich mee? Recent kwamen D66 (het zal ook es niet) en de ChristenUnie met een ‘plan’ om een ‘corridor’ aan te leggen tussen Westbank en Gaza. Kijk, dat onze gristenbroeders even de weg kwijt waren, of van God los, het zij hen vergeven. Maar D66, dat is toch die partij van minister Sigrid Kaag van Ontwikkelingssamenwerking? Dezelfde Kaag die met haar hele misjpoge poseerde met de Palestijnse terrorist zonder vaste woon- of verblijfplaats, de heer J. Arafat? Dezelfde Kaag poogt nu ‘politieke oplossingen’ te vinden voor het Midden-Oosten. Alsof je Hitler als huisvriend hebt, maar pretendeert de eindoplossing van het Jodenvraagstuk in de pocket te hebben.
Die corridor dwars door Israël ging dus niet door. Niet alleen zou die door ‘Palestijns’ gebied moeten, maar wie weet hoe de nieuwe metro van Jeruzalem veilig te houden, ziet dat zeker in een regio waar al eeuwen de lokale stammen opgewekt het geweer trekken zodra de postkoets nadert. Nee, er rust geen zegen op spoorwegen daar. De Zionisten legden in 1892 als eerste in het hele Midden-Oosten een lijntje aan tussen Jaffo (thans Tel Aviv) en Jeruzalem, op kosten van een rijke Joodse zakenman. De Ottomanen immers interesseerde dat hele toenmalige Palestina niets, en die Société du Chemin de Fer Ottoman de Jaffa à Jérusalem et Prolongements al helemaal geen bal, tot ze het in de aanloop van de Eerste Wereldoorlog konden inpikken als ‘vijandig vermogen’. Hetgeen, daarna de Arabieren niet verhinderde dit ‘vijandige’ Joodse lijntje, dapper Palestine Railways gedoopt, zo vaak op te blazen (alleen al in 1938 zo’n zevenhonderd keer) dat de verbinding uiteindelijk werd opgeheven. Zelfs de Britse betonnen bunkers op rails hielpen niet, tot, u raadt het al, de jonge staat Israël de Arabieren onder hun kont schopte en de lijn herstelde. Uitgezonderd het gedeelte in Gaza, waar de rails door de localo’s verkocht bleek als oud ijzer.
Nee, infrastructuur en Palestijnen, dat wérkt niet. Ze hadden nog wel zo’n mooi, door de EU gesponsord vliegveld in Zuid-Gaza, dat voornamelijk gebruikt werd om raketten vanaf te schieten. En dus werd het door Israël gebombardeerd, zodat zelfs de recent door ‘president’ Abbas voor vijftig miljoen aangeschafte privé-jet er nimmer op landen kon (En na het nieuws van die 50 miljoen minister Kaag, ja die, besloot wegens ‘de nood in Gaza’ versneld 13 miljoen over te maken). En ze hadden nog wel bijna zo’n mooie, door de EU gesponsorde haven in Gaza-stad. Die de invoer van Iraanse raketten en het afschieten ervan op het Israëlische Netzarim aanzienlijk versnelde. En dus werd ook die haven-in-aanleg kapot gebombardeerd, ondanks de sponsoring door Nederland en Japan. Ja, Japan – daar weten ze sinds Pearl Harbour wel hoe havens gehavend uit de strijd kunnen komen.
Nu zult u zeggen: wat heeft de Europese Unie dat het zo’n verstand heeft van verkeersverbindingen? Heel veel. Zo pendelt het héle Europese Parlement (751 leden) al jarenlang elke maand tussen Brussel en Straatsburg. Het hele circus, met duizenden ambtenaren, reist eindeloos heen en weer voor ruim tweehonderd miljoen per jaar. Dat maakt hen verkeersdeskundigen bij uitstek. Van dat bedrag alleen al kun je een aardige brug bouwen, zelfs in het Land van Belofte.
