Maastricht als geschenk voor de wereld – column Benoit Wesly

Benoit Wesly
L1

‘Mooier is de wereld er de laatste decennia beslist niet op geworden. De aanslagen van Parijs en Brussel smeulen nog na in onze geest. De neiging om te zeggen dat het vroeger allemaal zoveel beter was, moet ik zo nu en dan bedwingen. Want was het vroeger zo veel beter dan nu? Wie bepaalde historici mag geloven -neem onze nationale brombeer Maarten van Rossem- leven we in een van de veiligste tijdvakken allertijden. Minder oorlogen, minder geweld, kortom geen vuiltje aan de lucht. Er zullen beslist mensen zijn die ervoor hebben doorgestudeerd, maar mijn gevoel zegt mij toch echt iets anders. Het beeld dat uit de media oprijst geeft mij weinig reden tot optimisme. Cynici zullen daarentegen zeggen dat in de media elke mug tot een olifant wordt opgeblazen. Ik geloof echt dat de wereld in brand staat. Het gevaar laait daarbij niet langer op in de bekende brandhaarden, maar heeft zich in ons midden -op terrasjes, in concertzalen, vertrekhallen en in het openbaar vervoer- genesteld. Feit is ook dat het reële gevaar steeds dichter onze kant oprukt. Een rare tijd met nare trekken.

Ook in Maastricht zijn we ons leven niet zeker. Ook hier loert het gevaar. Hoewel we geen wijken hebben als Molenbeek of de Haagse Schilderwijk mogen ook wij onze ogen niet sluiten voor ontevredenheid en angst die leven onder bepaalde delen van de bevolking.

We zijn het overzicht kwijtgeraakt. Onze buren kennen we niet meer. De taal van onze buurlanden zijn we evenmin machtig. Kortom we trekken ons terug in onze eigen schulp. Maastricht heeft daar een eeuwenoud patent op. De stad was altijd al goed in het zich terugtrekken achter dikke middeleeuwse stadsmuren of de vestingwerken uit de achttiende eeuw. Als je voor terugtrekken een prijs kon winnen, waren wij op wereldschaal de onbetwiste kampioen.

Maastricht is hierdoor historisch moeilijk te vangen. Is het een echte Hollandse stad of toch eerder een plaats met een zuidelijke zweem? We lusten bier en wijn, we eten boter en olijfolie en we genieten van schlagers en chansons. Denken en voelen doen we met onze maag. Het Noorden en Zuiden dansen er op de Weense klanken van André Rieu. Als dat niet de global village is, wat dan wel?

Ik geloof dat juist die niet te vatten dubbelwaardigheid onze grootste troefkaart is. We zijn een stad met verschillende sentimenten. Een stad ook waar zich veel mensen, ongeacht hun geloofsovertuiging of etnische afkomst thuis voelen. In een angstige wereld van vandaag zou dat wel eens ons grootste geschenk aan de mensheid kunnen zijn. We zijn door de geschiedenis heen gedwongen om open te worden. We hebben uiteindelijk die stadspoorten opengegooid. We kijken met open vizier naar de wereld. Een brandende wereld, dat wel helaas. Maar ik weiger om pessimistisch te worden. Optimisme, zo las ik ooit bij een filosoof, is een morele plicht. Ik ben blij dat ik in deze stad -waar ik veel op foeter- mag wonen en leven. Ik hoop dat we met zijn z’n allen in weerwil van de vreselijke gebeurtenissen in Brussel, deze mooie stad blijven koesteren. Want ik geloof, misschien heel naïef, dat het enige antwoord op terrorisme de liefde is. Die is sterker dan wat dan ook. Liefde is onze morele plicht, zeker nu.’

Categorie:

Home » Columns en opinie » Archief Oud-columnisten » Maastricht als geschenk voor de wereld – column Benoit Wesly