Met Sikhs naar een Joodse huwelijksmarkt
‘Ontmoetingen hebben wij allemaal, maar bijzondere verbintenissen kom je weinig tegen. Daar staat hij met zijn tulband en brede lach op mij te wachten op Heathrow Airport. Wij kennen elkaar vanuit een uitgaansavond in Amsterdam, waar meteen een bijzondere vriendschap ontstond. Equbeer zoals hij heet, is een Indiër wonend in Londen. Door mijn sterke affiniteit met Israël ben ik vaak niet goed op de hoogte van wereldsamenstellingen buiten Europa, het Midden-Oosten en Amerika om. Bekrompen eigenlijk van mij, want er bestaat nog zoveel meer.
Equbeer heeft mij opgenomen in zijn vriendengroep, allemaal Indiërs, waar ik mij als een vis in het water voel. Net als binnen het Jodendom zijn familiare banden heel erg belangrijk, daarnaast is het een warme open en vredelievende cultuur. Ja welke cultuur? Want India heeft een diversiteit aan mensen, talen en culturen, die niet onder doet aan de diversiteit in Europa. Laat ik wat specifieker zijn. Eqbueer is een Sikh, een geloof (zover je het ergens mee kunt vergelijken) dat dichtbij het hindoeïsme staat. Een geloof dat ervoor staat dat je anderen geen kwaad mag doen en dat je iedere gelovige of niet-gelovige moet respecteren. Uiteindelijk moet het universum je goed gezind zijn (alles draait om karma).
Nu ben ik beland in een onverwachts weekendje Londen, waarbij ik zaterdagavond de Joodse vleesmarkt ECJS aandoe. Raj de beste vriend van Eqbueer, voelt zich een geboren Jood. Ja een Indiër, die zich Joods voelt. Hij koopt mandarijnen uit Israël, prijst het vrouwelijk schoon en het intellect van het Joodse volk.
Mijn goede vriend Raj neem ik mee naar de Joodse vleesmarkt in het Hilton in Park Lane, waar geadverteerd wordt dat er ruim 1.500 Joodse mannen en vrouwen Poerim gaan vieren. Al bij binnenkomst zakt de moed mij in de schoenen. Een kale zaal met nog geen vierhonderd mensen, mannen en vrouwen wanhopig zoekend naar contact. Beyonce die uit de boksen knalt, mensen ronddolend door een veel te grote zaal. Kermit de kikker die langs hopt, de Jinja Turtles die te veel gedronken hebben en Mini Me uit de Austin Powers films, die meer op Mini me lijkt dan de echte Mini me zelf.
Raj had zich toch wel een hele andere voorstelling gemaakt van een Joods feest. In zijn woorden is het een slap aftreksel van een Bar Mitswa.
Op het moment dat een jongen achter mij, ter kennismaking in mijn oor boert, en vervolgens iedereen levenloos blijft staan op een plaatje van de Backstreetboys, is voor mij de avond voorbij. Ik beloof Raj plechtig hem alsnog een kijkje te geven in de traditionele Joodse wereld, waar hij ondanks deze blamage, toch nog hoge verwachtingen van heeft.
Het hele leven is perceptie, wellicht zijn er mensen die de ‘ware’ bij ECJS vinden. Voor alles is een markt, voor iedereen is geluk iets anders.
De volgende dag neemt Equbeer mij mee naar de oudste cricketvereniging in Londen. Een club voor Sikhs. De sport die Engeland en India met elkaar verbindt. De sport waar wij in Nederland helemaal niks van begrepen hebben. Daar stap ik een kantine binnen, waar honderden mannen met tulbanden luidruchtig lachen, bier drinken en Indiase specerijen eten. Meteen schieten van alle kanten stoelen naar ons toe, het bier wordt onder onze neus gedrukt en het eten wordt aangevoerd. Vrouwen beginnen met mij te praten en er wordt alleen maar heel veel gelachen. Hier voel ik mij thuis.
Mijn markt bevindt zich meer in de culturele diversiteit, dat is wie ik ben, dat is wat mij gelukkig maakt. Joods ben ik Joods blijf ik, maar een Joods feest of Joodse mensen samen is geen garantie voor saamhorigheid. Het zijn de mensen die een sfeer maken. In dit geval Equbeer, Raj en mijn Indiase vrienden, waardoor ik mij ook een heel klein beetje Sikh voel.’
Naomi Italiaander is journaliste en schrijft sinds april 2015 als columnist voor Jonet.
