Religieuzen die hun hagje redden – column Awraham Meijers

Mijn grote frustratie als ik in Israël ben is het dieptreurige verkeersgedrag van de Israëli’s. Gek word je daar als medeweggebruiker. Daar ga ik het nu niet over hebben. Maar wel over het feit dat ik mij in het Heilig Land groen en geel erger en verstoord raak als ik op straat word aangesproken door een ultra-orthodoxe man – herkenbaar aan zijn ‘aan God gewijde’ kledij – die mij vraagt of ik Joods ben. Of ik Joods ben! De gotspe.

Stel je voor dat ik hier in Nederland op een terrasje zit en er komt een onbekende op mij af die vraagt of ik Joods ben. Da’s ondenkbaar. Die tijd ligt alweer ver achter ons. De schandelijke vraag dus of ik Joods ben, waar ik vroeger behoorlijk kwaad om werd, en dat word ik eigenlijk nog steeds. Maar ik beantwoord de extreem schofterige vraag tegenwoordig rustig met: “Nee. Jij wel?” De reli-gekkie raakt in verwarring en laat mij verder met rust. Ik heb het wel eens geprobeerd met te vragen of hij wellicht mijn Ausweis wil zien, maar dat vond ik te ver gaan.

Zoals bekend claimen ultra-orthodoxen hun alleenrecht op de Joodse identiteit. Dus ben ik in hun getroebleerde visie sowieso een goi, evenals bijvoorbeeld een lid van de Liberale Joodse Gemeente, om maar niet te spreken over een seculiere Jood. Ik heb het overigens bewust niet over ‘Jodin’, want de positie van de vrouw bij de ultra-orthodoxen is niet iets waar je als buitenstaander blij van wordt.

Nou zou je kunnen zeggen dat daar tegenover staat dat ieder mens in levensbedreigende omstandigheden veel baat heeft bij streng-religieuze stromingen binnen onder meer het Joodse en christelijke geloof. Morele steun, vooral in tijden van oorlog en droefenis in het algemeen. Nou, die mening deel ik, op enkele uitzonderingen na, beslist niet.

Joodse kernbevolking
Neem de Russische Joden, religieuze en niet-religieuze, die kennelijk en masse moedertje Rusland (willen) verlaten om naar Israël te emigreren. In The Jerusalem Post stond onlangs een interview met een rabbijn – zijn naam wordt niet genoemd – die waarschijnlijk bij Poetin in de gunst wil blijven en daarom de massale uittocht van Joden tegen de klippen op relativeert. De rabbijn (samengevat): “Ik heb dagelijks contact met afgezanten van Chabad, rabbijnen van steden uit heel Rusland. Ik spreek ook dag en nacht met Joden in mijn eigen gemeente, en lang niet iedereen is het ermee eens dat er een uittocht van Joden zou zijn die het land verlaten en dat klopt.” Waar de man deze kennis vandaan haalt wordt niet vermeld.

De opperrabbijn van een stad in de provincie, een zogenoemde Chabad shliach (afgezant) die ook met dezelfde krant sprak, schetste de volgende situatie: “De Joodse leiders in Rusland zijn voor het grootste deel nog hier. Ik ken geen grote Joodse organisaties of leiders die het land hebben of willen verlaten.” Daartegenover staat het verhaal van een andere (anonieme) Joodse leider die The Jerusalem Post liet weten dat zestig tot zeventig procent van de leden van haar gemeenschap Rusland heeft verlaten, of dit van plan is. Het is een vrouwelijke rabbijn, dus zal ze niet orthodox zijn en een andere kijk op de situatie durft te hebben.

De eerder geciteerde rabbijn van Chabad spreekt haar tegen en zegt dat de meeste Russische Joden niet van plan zijn het land te ontvluchten. In een eerder interview beweerde hij dat: “Van de overgrote meerderheid van degenen die mij benaderden met interesse om naar Israël te verhuizen, meer dan 95 procent niet-Joods is. Maar volgens de Wet op de Terugkeer hebben zij mogelijk het recht om Israëlisch staatsburger te worden, omdat ze een Joodse grootouder hebben, in tegenstelling tot een Joodse moeder. Er zijn er ook die een min of meer verre band hebben, zoals een Joodse overgrootvader, en daarom niet in aanmerking komen om aliyah te maken.”

Nota Bene: De ‘Joodse kernbevolking’ van Rusland bestaat naar schatting uit 150.000 Joden, terwijl meer dan 500.000 Russen recht hebben op het Israëlische staatsburgerschap volgens de ‘Wet op de Terugkeer’. Zijn Joods-orthodoxe leiders wellicht bang voor de reactie van Poetin?

Liefde van Jezus
En hoe zit het met de christelijke voormannen in het land van Poetin? Welaan, het hoofd van de Russisch-Orthodoxe kerk, Kirill van Moskou, is uiteraard de liefde van Jezus met de paplepel is ingegoten, zo heb ik vernomen. Dus de man zal tegen elke oorlog zijn en zeker die zijn land op dit moment voert tegen Oekraïne. Want hij kent de woorden van zijn Heiland; ‘Zalig zijn zij die treuren, want zij zullen vertroost worden’. Dus werk aan de winkel voor de patriarch. Toch? Welnee, deze man Gods is namelijk zeer goed bevriend met de actieve massamoordenaar Poetin en is (dus) schatrijk en heeft veel (politieke) invloed.

In plaats van morele steun aan vervolgden te bieden is Kirill druk bezig zijn status te consolideren. Zo presteerde hij het volgende te zeggen (samengevat): “We betreuren de vijandigheid in Oekraïne die al veel slachtoffers heeft gemaakt, talloze wonden heeft toegebracht aan vreedzame inwoners en de samenleving in een diepe economische en humanitaire crisis heeft gestort. We nodigen alle partijen die bij het conflict betrokken zijn uit tot voorzichtigheid, tot sociale solidariteit en tot actie gericht op vredesopbouw. We nodigen onze Russisch orthodoxe kerken in Oekraïne uit om te werken aan sociale harmonie, om af te zien van deelname aan de confrontatie en om geen verdere ontwikkeling van het conflict te steunen.” En vervolgens: “Dit conflict gaat om meer dan politiek: de redding van de mensheid staat op het spel. Want Oekraïne wil bij een club landen horen die verplichten dat je gay prides houdt. Zo worden ze gedwongen tot ‘zonde’, en tot ‘ontkenning van God en zijn Waarheid’.”

Dus die zondaren moeten maar flink worden gestraft, ga je gang vriend Poetin. Ik zou haast amen zeggen.

Kortom, op morele steun van ultra-orthodoxen hoeven onderdrukten en vervolgden niet te rekenen, want de diepgelovigen zijn veel te druk om hun eigen hachje te redden, en hun macht nog steviger te verankeren.

Lees ook:
Lang leve de koning en de koningin ! – column Awraham Meijers
‘Woensdag 27 april, Koningsdag met dit jaar een bezoek van het koningspaar aan Maastricht. Na twee jaar corona-stilte wordt een traditie weer opgepakt. Wat zal het vandaag een uitbundig feest worden. Laat dat maar aan de Limburgers over. Grappig dat ik met het opschrijven van deze column eerst begon met ‘Koninginnedag’, een ingesleten automatisme in woord en schrift. Maar uiteraard wel fout. Het schijnt dat veel mensen zich hier nog weleens vergissen…’