Sushi: onze moderne kippensoep – column Roland Vos

Wat is dat toch met sushi in onze familie? Eigenlijk hoor je volgens Joods gebruik kippensoep te eten bij tegenvallers, verdriet en narigheid. Dat helpt immers overal tegen, maar in mijn familie is dat vervangen door sushi. Komt dit door de grote Japanse invloed in Amstelveen of verdere assimilatie van het Jodendom? Hoe dan ook: de grote vraag blijft: helpt sushi ook?

Toen mijn zus en ik nog klein waren, maakte onze moeder vaak kippensoep en dat duurde altijd wel een paar dagen. Alle ingrediënten erin en lang opzetten, een nachtje laten afkoelen, vet eraf scheppen en dat dan nog een keer opwarmen. Pas dan was de soep voor onze ouders aanvaardbaar. Maar ja, zo werkt dat niet meer in de huidige wereld: we hebben haast of tenminste minder tijd en vooral veel minder geduld.

Ik herinner mij nog dat mijn zus mijn eerste nieuwe auto leende om naar een beurs in Duitsland te gaan en die wagen door een klein slippartijtje in de prak reed. Gelukkig was er met haar niets aan de hand. Na repatriëring was mijn eerste vraag: “Heb je al gegeten?” Nee, antwoordde zij, en een half uur later zaten we in een van de betere sushi-restaurants van Amsterdam; die schade kon er ook nog wel bij.

Later hebben we bij vele verjaardagen, leuke en minder leuke gebeurtenissen sushi gegeten, vooral omdat de kinderen dat zo lekker vonden en het bereiden van de kippensoep te lang duurde. Daarbij moet ik nog wel even vermelden dat kippensoep iets is wat je natuurlijk niet kant en klaar koopt: die kan je alleen zelf maken met de juiste ingrediënten uit een recept van de familie en dat duurt dus even.  Zou dit in heel Nederland zijn of alleen maar in Joods/Japans Amstelveen?

Jaren later overleed mijn vader. Dat was niet plotseling en door bijzondere omstandigheden wisten wij dat tevoren. Het zat er dus aan te komen. Bij het regelen van dit afscheid besloten we al snel dat sushi de juiste maaltijd zou zijn. Ik zie nog de grote schalen met kleurrijke sushi op tafel staan, terwijl wij allemaal om papa heen zaten en hij met zijn typerende droge humor opmerkte: “Is dit nou het laatste avondmaal?” Uh ja dat was het inderdaad; een uur later was hij er helaas niet meer. BDH.

In gedachten kwam ik op dit alles, omdat mijn inmiddels volwassen dochter een paar weken geleden met spoed naar de eerste hulp van het ziekenhuis moest gaan. Wat duurt dat toch lang en wat is het voor ouders toch zwaar een kind te zien pijn lijden. Gelukkig voelde ze zich na een tijdje beter en dat kwam door een hele doses pijnstillers. Wel moesten we vanwege allerlei onderzoeken en het wachten op uitslagen erg lang in het ziekenhuis blijven. En nu komt het: we hadden natuurlijk niet gegeten.

Volgens de bijsluiters van bijna alle medicijnen, maar zeker volgens de Joodse traditie, moet je altijd eten. Dus: op verzoek van dochterlief werd er sushi besteld en of ik die dan even kon afhalen. Bij één van de vele Japanse restaurants in Amstelveen stond er een reusachtige zwarte schaal met kleurige sushi op mij te wachten. Ik voelde al een klein beetje gêne opkomen, dus vroeg nog wat overrompeld en kijkend in de grote schaal of ze ook een niet transparante zak hadden waar de sushi in kon. Ze keken mij niet begrijpend aan en hadden die ook niet.

Terug op weg naar de eerste hulp bedacht ik me dat dit wel een beetje raar was. Al bij de ingang begon het: terwijl iemand bebloed en vers verbonden naar buiten strompelde, kwam ik met die wanstaltig grote schaal aanzetten. Daarna de grote ogen van de portier, de intakebalie-dame en natuurlijk de vele wachtenden.  Met die schaal wandelde ik tussen de balies en behandelkamers door naar mijn dochters privévertrek, waar wij ongegeneerd aan de sushi gingen. Enne, de verplegers en doctoren vonden het heeeeel normaal …

De sushi/kippensoep heeft dan wel niet geholpen, maar de medicijnen gelukkig wel!

Lees ook:
De telefoon gaat…. – column Roland Vos
‘De telefoon gaat en op het schermpje van mijn mobiel verschijnt een onbekend nummer. Nieuwsgierig neem ik op. In mijn telefoon zitten duizenden nummers en meestal weet ik wel wie er belt, maar nu dus eens niet. Een oude raspende stem aan de andere kant van de lijn, zegt zijn naam en vertelt dat hij ooit mijn visitekaartje heeft gekregen en nu mijn hulp wil inroepen. Ik zit tijdens het gesprek te piekeren: wie het zou zijn en waar gaat gesprek nou weer heen?’

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.