Une petit histoire Viennoise – column Carine Cassuto

De grote aandacht voor het conflict in Gaza zorgt voor meer moeilijke situaties voor Joden en Israëli’s buiten Israël. ‘Het biedt tegelijkertijd de gelegenheid voor mensen met antisemitische gevoelens die de vrije loop te laten’, schrijft Carine Cassuto, die nog wel wat tips heeft voor Israëli’s of Joden die aardig gevonden willen worden.

Nu de oorlog in Gaza haar 23ste maand ingaat, zwelt de internationale kritiek op Israël steeds verder aan en worden er internationaal stappen gezet om de regering-Netanyahu op andere gedachten te brengen. En dat is helemaal terecht.

Wat jammer genoeg ook onmiskenbaar is, is de obsessieve aandacht voor het conflict en de manier waarop legitieme kritiek en handelen moeiteloos overgaat in ordinair antisemitisme. Dat merkte de Amerikaans-Israëlische cellist Amit Peled, die met twee collega musici voorafgaand aan een uitverkocht concert in Wenen wat wilde eten.

Pizzeria

Peled, violiste Hagai Shaham en pianiste Julia Gurvitch wilde dineren in Ramazotti, een pizzeria aan de Meisselstrasse in het tweede district van Wenen, ook wel Leopoldstadt geheten; de Joodse wijk in de Oostenrijkse hoofdstad. De dienstdoende ober hoorde het trio praten en wilde weten welke taal er werd gesproken. Peled probeerde de vraag nog te omzeilen door te antwoorden dat ze Duits en Engels spraken, maar daar nam de ober geen genoegen mee.

Toen Peled hem vertelde dat het Hebreeuws was, ‘keek hij me recht in de ogen en zei zonder aarzeling: “In dat geval, vertrek. Ik serveer jullie geen eten.” De eerste schok en vernedering waren diep. Maar wat ons nog meer trof, was wat er daarna gebeurde, of juist niet gebeurde. De mensen om ons heen waren duidelijk geschrokken, sommigen keken ons meelevend aan… en gingen toen stilletjes weer verder met hun diner, hun gesprekken, hun wijn; alsof er niets was gebeurd. Welkom in Europa, 2025’, schrijft Peled op Facebook.

Voor het trio van Peled liep de dag goed af. ´s Avonds voerde ze het Dumky Trio van Dvorak op. Nog natrillend en met een zwaar gemoed ‘zochten we onze toevlucht in de muziek waar we van houden. (…) Het bood ons een zeldzaam soort genezing, een voorbijgaand en krachtig moment van genade temidden van de disonnantie’.

Syros

Minder fortuinlijk waren de Israëlische toeristen die het Griekse eiland Syros wilde aandoen voor een bezoek van zes uur. De 1.600 Israëlische passagiers werden in de havenstad Ermoupoli opgewacht  door zo’n driehonderd pro-Palestijnse demonstranten die zich op de kade hadden opgesteld om te verhinderen dat de Israëli’s voet op hun eiland zouden zetten. De bemanning besloot uiteindelijk om door te varen naar Limassol op Cyprus.

Dagtaak

Het mag geen verwondering wekken dat de buitenproportionele aandacht voor de oorlog in Gaza veel reacties oproept. Legitieme acties zoals in Nederland de demonstraties op het Malieveld, de druk op de Nederlandse regering om een steviger standpunt in te nemen en zelfs die van de fanatieke universiteitsstudenten die van demonstreren een vaak vernielzuchtige dagtaak hebben gemaakt.

Bewegingsruimte

Tegelijkertijd biedt het de gelegenheid voor mensen met antisemitische gevoelens die de vrije loop te laten. Immers, zij kunnen zich altijd verschuilen achter de bewering dat zij slechts de Palestijnse zaak willen steunen. Daarmee wordt de bewegingsruimte van Israëli’s en Joden steeds kleiner. Geen Hebreeuws meer spreken op straat, geen Magen David dragen, geen chanoekia in je vensterbank en liever ook geen mezoeza. Dan word je in ieder geval niet meer lastiggevallen.

Tips

En voor wie als Israëli of Jood en aardig gevonden wil worden, heb ik nog wel wat tips. Beken je tot het Palestinisme: Sla een keffiyeh om, hang een Palestijnse vlag op en laat je interviewen door de Nederlandse media. Bij voorkeur sta je uitgebreid stil bij je vermoorde familieleden, want dat doet het altijd goed. Vergeet daarbij dat jouw mede-Joden niet te koop lopen met hun vermoorde familie en met dezelfde biografie misschien wel tot hele andere conclusies komen.