‘Waarom hebben jullie je werk niet afgemaakt?’ – column Ya’akov Almor
Vanuit zijn woonplaats Mitzpe Ramon in de Negev-woestijn houdt Ya’akov Amor de lezers van Jonet.nl op de hoogte van zijn bevindingen. Over de oorlog tegen Hamas, die nu al meer dan een maand voortduurt, bestaat alom consensus in Israël: Hamas moet vernietigd worden en Gaza moet gepacificeerd worden. Maar zal dat lukken? Almor kreeg een flash back.
Het is hier wederom na middernacht. Op radio en televisie worden de dagen van de oorlog geteld en vandaag was de drieendertigste dag van de oorlog tegen Hamas. Let wel, tegen Hamas, niet tegen de Palestijnen.
Na meer dan een maand begint de vraag tot wanneer gaat deze oorlog duren te prangen. Er sterven dagelijks soldaten, niet alleen jonge jongens, maar ook brave burgervaders die vrouw,. kinderen, huis en haard hebben achtergelaten om nooit weer terug te keren. Vandaag waren er op tv beelden van zes begrafenissen – vier soldaten en twee van jonge meiden die op 7 oktober vermoord zijn en waarvan de stoffelijke resten nu pas konden worden geidentificeerd. Elke dag komen er nog meer verhalen – over de doden, van overlevenden, over heldendaden – door de ether.
En toch – en toch is er nog steeds consensus: we moeten doorgaan tot we Hamas hebben uitgeschakeld, en de Gazastrook ‘gepacificeerd’ is. Jake Tapper van vatte in zijn show op CNN goed samen waarom we door moeten gaan.
Het is a nobel streven, maar ik heb er een hard hoofd in. De internationale druk om een eenzijdig staakt-het-vuren af te dwingen zal steeds groter worden. De media hebben nu al vaak alleen maar over ‘de Palestijnen’, en niet over de gijzelaars of over the 130.000 Israëli’s die nu vluchtelingen in eigen land zijn. De reportages over de vele antisemische incidenten in het buitenland verontrusten velen.
Daar komt nog bij dat ‘we’ niet goed zijn in oorlogen tot een goed einde te brengen. Een jaar of vijftien geleden, 2007 denk ik, stond ik in de late avond op het vliegveld van München bij de check-in van Lufthansa. Ik vlieg over het algemeen niet met Lufthansa, maar de Messe Muenchen had me ingehuurd om een voordracht te houden op Duitsland’s grootste juwelenbeurs, Inhorgenta, en ik vloog nadien terug naar naar Tel Aviv.
Voor me in rij stond een grote, lijvige man. Uit zijn schoudertas staken een paar folders waaruit ik kon opmaken dat ook hij op Inhorgenta was geweest. Aan het handvat van zijn koffer hing een naamlabel met een Libanese vlag. Claude M, wat wilde zeggen dat hij een Maronitische (Christelijke) Libanees was. “Goede zaken gedaan op de beurs?” vroeg ik hem.
Hij bleek voor een bekende Libanese juwelenfabrikant te werken en had met zijn stand op Inhorgenta goed geboerd. “Als je je maar goed voorbereid en van te voren back-to-back afspraken met klanten hebt gemaakt, dan kan het niet misgaan! Natuurlijk is het ook leuk als je er een paar ‘walk-ins’ bijkomen en je nieuwe klanten kunt bijschrijven. En u?”
Ik vertelde dat ik een verhaal over de diamanthandel had gehouden in het kader van het educatieve programma van Inhorgenta. “En waar kom je vandaan?” vroeg hij. “Ik ben je zuiderbuur,” glimlachte ik. “Ah Israël, ja, jullie doen veel diamant.” Hij vervolgde: “Ik ben in 1979 als jochie met mijn vader op de beurs in Ramat Gan geweest. Toen kon dat! Maar kijk in wat voor situatie we nu zitten! Hezbollah maakt iedereen in Libanon het leven zuur. Hezbollah en de Palestijnen maken alles wat mooi was helemaal kapot.”
Waarom hebben jullie verdomme het werk in 2006 niet gewoon afgemaakt? Waarom hebben jullie toen niet doorgepakt en Hassen Nasrallah en zijn schurken uitgeschakelt! Why didn’t you bastards finish the job?” Ik moest aan dit gesprek en de door Claude uitgesproken frustratie terugdenken, toen op de radio voor de zoveelste keer een commentator uitduidde dat we geen keus hebben: We have to finish the job.
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
