Weinig achterstanden te zien op ‘koninklijke pr-reis’ – Oranjes op Joods Curaçao (2)

Columnist David Serphos ging vorige week mee in de karavaan van royaltyverslaggevers die koning Willem-Alexander, koningin Máxima en prinses Amalia volgen op hun reis door Caribisch Nederland. Zijn thuiseiland Curaçao werd in de laatste dagen door de Oranjes aangedaan. Hoe denk de Joodse gemeenschap erover? Serphos zocht het uit voor Jonet.nl en spreekt leden van Joods Curaçao. Vandaag deel twee (lees deel een hier terug).

Een gebed voor de vorst

Terwijl de Oranjes te voet hun ronde maken door Willemstad loopt de bebaarde Michael Metsch samen met zijn vrienden Danny Abady en Andy Frenkel door het pittoreske centrum. Hij is één van de weinige Joden op Curaçao die orthodox leeft. Hij is trots op zijn eerdergenoemde zus Michelle. Maar ook zelf vindt hij het koninklijke bezoek een belevenis. “Het is de eerste keer dat ik de koning heb gezien. Ik heb dan ook het gebed voor het aanschouwen van een regerend vorst uitgesproken.” Hij reciteert het gebed nog maar eens een keer: “Geprezen bent U, onze God, Koning van de wereld, die van zijn Glorie heeft gegeven aan vlees en bloed.”

Met gepaste trots

Metsch legt uit dat het gebed bevestigt dat God koninklijke kwalificaties heeft overgedragen aan bepaalde stervelingen. “Het is een veel mooiere zegen dan die in Fiddler on the Roof wordt vermeld over de Tsaar,” grapt hij. “Moge de Tsaar ver wegblijven van ons Joden.” Hij vervolgt: “Het Huis van Oranje heeft altijd vrijheid gegeven aan vervolgde Joden. Tijdens de Spaanse en Portugese Inquisite in Amsterdam en op Curaçao, en later ook op Curaçao aan uit Oost-Europa gevluchte Joden. We moeten daar dankbaar voor zijn.” Met gepaste trots merkt hij op dat zijn beide grootouders, die uit Oost-Europa naar Curaçao emigreerden, koninklijk werden onderscheiden. “Mijn grootmoeder was de eerste Poolse vrouw die een onderscheiding ontving.”

‘Goede vrienden‘

Eén van de prominentste leden van de Joodse gemeenschap is Michèle Capriles. Zij is onder meer voorzitter van het Joods Museum op het eiland. Daarnaast is zij waarnemend gouverneur en vertegenwoordigt zij het koninkrijk als gouverneur Lucille George-Wout uitlandig is. Tijdens het koninklijk bezoek heeft ze geen officiële rol. Wel heeft ze het gezelschap op deze reis nu een aantal keer al even persoonlijk gesproken.

Het is zeker niet de eerste keer dat Capriles oog-in-oog staat met het Nederlandse koningshuis. Het is algemeen bekend dat leden van de koninklijke familie in het verleden meermalen te gast was bij deze oude Joodse familie. Ze onthoudt zich van commentaar. Maar bij de Amaliabrug, die loopt van de overdekte markt naar het filiaal van de Joodse Maduro en Curiël’s Bank, glundert ze van oor tot oor als de speciaal voor deze gelegenheid gecomponeerde Curaçaose wals Sunsets for Amalia ten gehore wordt gebracht. En dat voor een publiek van honderden eilandgenoten en Nederlandse toeristen, die hiervoor graag de brandende zon van het middaguur trotseren. Ook zij. Capriles heeft een warm hart voor het koninklijk huis.

Achterstanden blijven onderbelicht

Het bezoek van het koninklijke gezelschap aan de zes eilanden in het Caribisch gebied is een groot pr-succes. De vraag is of zij niet te veel mooie dingen te zien krijgen en of met name de kroonprinses niet te weinig te zien krijgt van de armoede die er op de eilanden – vooral op Curaçao – zeker ook is. Dat het onderwijs ver achterblijft op het Nederlandse onderwijs en dat de kansen voor jongeren hier klein zijn. Dat gevoel is overal merkbaar, maar wordt door de midden- en bovenklasse niet hardop uitgesproken. Ook niet binnen de Joodse gemeenschap. De enige groep waar scepsis heerst over het koninklijk bezoek, is onder de Europese Nederlanders. Maar zelfs zij lieten zich deze dagen meeslepen door het Oranjegevoel.

Meer eerbied dan in Nederland

Dat de Curaçaose bevolking – ook het Joodse smaldeel – trots is op het Koninklijk Huis en dankbaar is voor de eeuwenoude band met de Oranjes en Nederland, komt tijdens het bezoek aan het eiland duidelijk tot uitdrukking. De eerbied voor de Oranjes gaat hier dieper dan aan de overzijde van de oceaan. Dat valt beter de begrijpen als men zich realiseert dat de Tweede Wereldoorlog op Curaçao geen bezetting betekende en dat de gemeenschap zich niet zoals in Nederland in de steek gelaten heeft gevoeld door het Koninklijk Huis. Hier zijn alleen maar positieve geluiden te horen. Over het verleden en over de dag van vandaag. De Joodse stemmen gaan op in die van de menigte, als Willem-Alexander enthousiast zijn handen in de lucht doet wanneer hij langs de menigte loopt: “Leve de Koning!”

Lees ook:
‘Laat Amaila zien dat het hier anders is’ – Oranjes op Joods Curaçao (1)
Columnist David Serphos ging vorige week mee in de karavaan van royaltyverslaggevers die koning Willem-Alexander, koningin Máxima en prinses Amalia volgen op hun reis door Caribisch Nederland. Zijn thuiseiland Curaçao werd in de laatste dagen door de Oranjes aangedaan. Hoe denkt de Joodse gemeenschap erover? Serphos zocht het uit voor Jonet.nl. en doet verslag. Vandaag deel een van een tweeluik.