Wij Joden demonstreren ook – column Roland Vos

Voor de deur van het Koninklijk Concertgebouw in Amsterdam vond zaterdagavond een Joodse demonstratie plaats. Een van de deelnemers was Roland Vos. In zijn column vertelt hij wat hem bewoog. ‘Wij Joden demonstreren ook. We zijn misschien met weinig, maar doen het beschaafd en met respect voor anderen’. Overigens, het Chanoeka-concert gaat toch door, zij het in enigszins aangepaste vorm.

Het is zaterdagavond en ik heb besloten naar een demonstratie bij het Concertgebouw te gaan. U weet wel, dat pand waar een Chanoeka-viering niet zou doorgaan omdat er een Israëliër met banden met het Israëlische leger zou optreden. De dag ervoor stonden oud-CIDI-directeur Ronny Naftaniel, journalist Frits Barend en komiek Hans Teeuwen er nog met banners en flyers.

Op Facebook schreef ik: ‘Dat zouden we eigenlijk overal moeten doen waar dit soort dingen gebeuren’. Prompt kreeg ik een oproep voor deze demonstratie, die kennelijk al massaal op Facebook gedeeld werd. Tja en wie ‘A’ zegt moet ook ‘B’ zeggen. Dus ik op mijn trouwe scootertje er naartoe. Bivakmuts, bussen verf, tubes lijm, knuppels en vuurwerk mee? Nee, natuurlijk niet; alleen een flesje water voor als deze stoere demonstrant dorst krijgt.

Blauw-wit

Eenmaal aangekomen stond er een groepje van ongeveer 150 tot uiteindelijk tweehonderd mensen met blauw-witte vlaggen en spandoeken voor een gesloten Concertgebouw. Niet uit angst voor deze massale demonstratie, maar gewoon omdat de organisator kennelijk random een moment had gekozen dat er geen voorstelling is. Gezellig stond iedereen te keuvelen en soms zet iemand een Israëlisch lied in.

Een enkeling zong mee – wij zijn niet zo van het massaal zingen en gillen. ‘Am Jizreël chai’, het Hatikva – Israëlische volkslied – enzovoorts. De meesten waren zo druk in gesprek, dat ze geen tijd hadden om mee te doen. “Hoe is het met jou? Waar is de catering?” vroegen mensen me. “Hoe is het met je dochter? Heb je deze week nog gevaren? Ga je straks ook naar die verjaardag? Geen koffie? Herken je mijn zoon nog?”

Kalmeren

Er waren vijf tegendemonstranten, waarvan twee met Palestijnse vlaggen, twee met van die speciale sjaals (zo koud was het niet eens) en één irritant ventje met een trommel die met overslaande stem ‘Free, free Palestine!’ liep te roepen. Gelukkig greep de politie in, o nee toch niet. Hier probeerden agenten een enkele boze Jood te kalmeren of op afstand te houden van die vijf. Ongelofelijk. Dit moet je eens met een Israëlische vlag proberen: door een pro-Palestijnse demonstratie te lopen. In dat geval moet de politie je beschermen.

Toevallig raakte ik in gesprek met een dame die mij toegefluisterd had dat zij dit initiatief heeft genomen. Ik opperde nog: zullen we de deuren dichtplakken, de ingang blokkeren, naar binnen gaan, het gebouw bezetten, blauwe verf over straat gooien? Maar nee hoor, men vindt mij recalcitrant. Wij Joden gaan gezellig voor de deur staan op een moment dat er niemand is. Gewoon gezellig.

Leren

Bij het weggaan sprak ik de aan de overkant geparkeerde motoragent aan: “Lekker rustig he, zo een Joodse demonstratie.” Hij lacht en mompelt iets van ‘ach, er zijn wel vaker stille demonstraties’. Voldaan ging ik geheel in stijl een falafel halen en door naar huis. Wij Joden demonstreren ook. We zijn misschien met weinig, maar doen het beschaafd en met respect voor anderen. Daar kunnen agressieve anti-Israël-activisten nog van leren.