Inleven in Israëlische ouders – column Brigitte Wielheesen
‘Ik durf het geen moord, doodslag, zelfverdediging of heldendaad te noemen. De 19-jarige soldaat, die in Hebron een al uitgeschakelde terrorist in het hoofd schoot, is nog niet veroordeeld. Voor de ouders van Israëlische dienstplichtige militairen is het niet eens relevant. In Israël hebben of hadden we allemaal een kind in het leger. Het gesprek van de dag gaat niet over schuldig of onschuldig. Deze uitspraak is aan de rechter.
Het gesprek in Israël gaat over de dagelijkse realiteit en de stress van onze kinderen die dienen in gevechtseenheden. De conclusie is eender: “We bezoeken onze kinderen liever in de gevangenis dan op de begraafplaats.”
Israëlische jongeren vervullen drie jaar de dienstplicht om hun land te verdedigen tegen messentrekkers, kamikazechauffeurs, terroristen met bomgordels en diegenen die een machinegeweer leeg schieten op een grote menigte. In tegenstelling tot ‘hen’ die hun kinderen op een zelfmoordmissie sturen, willen wij ouders dat onze kinderen blijven leven. ‘Hen’ zijn de Palestijnen die hun kinderen opvoeden met de haat tegen Joden en ze 72 maagden of meer beloven als ze Joden afslachten en hierbij zelf omkomen.
Als ouders zijn we trots op onze dienstplichtigen, want wij beseffen dat wat zij doen om land en burgers te verdedigen en de dagelijkse stress die dat met zich meebrengt tegennatuurlijk is. In Europa zouden ze nu nog een onbekommerd leventje hebben als jongvolwassenen.
En in al die dagelijkse aanvallen, aanslagen, gevaar dat overal vandaan komt, schiet in Israël een 19-jarige dienstplichtige militair een al uitgeschakelde terrorist dood. Wij zijn de ouders van die kinderen die voor drie jaar hun leven stop zetten en soms in een split second een adequate beslissing moeten nemen. Een beslissing die misschien niemand kan nemen, ongeacht de procedure en de training. Hoe ontoerekeningsvatbaar maakt deze dagelijkse stress een soldaat? Het roept bij de ouders de vraag op; “Wat hadden wij in die situatie gedaan?” Niemand kan het antwoord geven.
Buiten Israël wordt de soldaat al aan het kruis genageld. Maar het wordt tijd dat we van Israël leren wat terrorisme met een maatschappij doet. Velen willen het niet zien, maar dat wat in Israël dagelijkse realiteit is, staat Europa ook te wachten. Esther Voet heeft het terecht een naam gegeven “de verisraëlisering van Europa”. We staan in Europa voor de keuze; gaan we ons verdedigen tegen moslim-terrorisme of niet? Ik wacht het antwoord niet af…’
