Bloedserieus – column Ya’akov Almor

In Israël is columnist Ya’akov Almor gevraagd om bestuurslid te worden van Atad, een organisatie van vrijwilligers die bloed geeft. Bij hem wordt al sinds zijn studententijd bloed afgetapt. Het is nu zaak de organisatie meer op de kaart te zetten, beginnend met een column.

Een paar maanden geleden kreeg ik via email een uitnodiging van de Organisatie van Vrijwillige Bloeddonors in Israël (‘Atad’) om de jaarvergadering bij te wonen. Ik geef bloed sinds ik student was, maar had geen idee hoe vaak ik bloed heb gegeven sinds ik in Israël ben. Vervolgens belde ik met het secretariaat om te vragen hoe lang ik al lid ben van de Atad.

“Zover ik kan zien, al zo’n dertig jaar,” klonk het antwoord.
“En kun je ook zien hoe vaak ik bloed gegeven heb?”
“77 keer. Respect! Dat betekent ook dat indien je de komende vergadering bijwoont daar een oorkonde uitgereikt kunt krijgen. Doen we voor donors die meer dan 75 keerbloed hebben getapt.”

Het is wel een lange rit van Mitzpe Ramon naar Ramle, maar een oorkonde, da’s toch mooi. Ik bevestigde dus maar.

In het bestuur?

Een dag later kreeg ik een telefoontje van Yoav Bar Ze’ev,  de voorzitter van Atad. “Ik heb je LinkedIn-profiel nageplozen. We hebben lui zoals jij nodig in ons bestuur. Vooral iemand zoals jij, met een achtergrond in fundraising en PR! Zou je dat willen doen?” Op 11 Juni, in de theaterzaal van het gloednieuwe hoofdkwartier van de bloedbank van Magen David Adom (MDA) in Ramle, werd ik tot één van Atad’s twee nieuwe bestuursleden verkozen.

Meer dan tachtig vrijwillige bloeddonors kregen begin juni op de jaarvergadering een oorkonde uitgereikt. Sommige van deze donoren bleken meer dan 220 maal bloed te heen gegeven. Dat is 110 liter! Helaas bleek dat ‘ze’ vergeten waren mijn oorkonde aan te maken. De foto waarop ik – met oorkonde -– naast Yoav Bar Ze’ev sta, werd dus een maand later in de bloedbank van het medisch centrum Tel Hashomer – het grootste medische complex in Israël – genomen.

MDA – de Rode Davidster – is hier ons ‘eigen’ Rode Kruis. Het symbool van het kruis werd bij de oprichting in 1930 vanzelfsprekend door de Davidsster vervangen, net zoals in de islamitische wereld de sikkel van de maan als ‘rode kruissymbool’ ging dienen. Het heeft tot 2006 geduurd voor MDA door het Internationale Rode Kruis werd erkend. Zoals je hier kunt lezen, is deze organisatie is Israël nooit goed gezind geweest.

Mada

Naast de rijkspolitie en de grenspolitie is MDA Israël’s meest belangrijke hulpdienst. Wanneer je alarmnummer 101 belt, staat er binnen een paar minuten een paramedic voor de deur. De organisatie heeft een miljarden-budget, maar steunt voor grote projecten graag op giften, vooral uit de Joodse diaspora. Het genoemde nieuwe hoofdkwartier van de bloedbank  – ondergronds en bovengronds – werd zo goed als volledig met giften bekostigd.

MDA, in de Israëlische volksmond als ‘Mada’ uitgesproken, leunt op tienduizenden vrijwilligers die talloze functies vervullen. In mijn dorp zie je bekenden opeens voorbij komen rijden in een van MDA’s twee ambulances, zie je een jonge buurvrouw van verderop in de straat op een ‘eerstehulpmotor’ stappen of kom je de hoofdcassiere uit de supermarkt in MDA-uniform tegen op de eerste hulpvoorpost in Mitzpe Ramon. Al deze vrijwilligers treden vaak in het voetlicht, en terecht, want ze dienen een bloedserieuze zaak.

Veel te doen

Daarentegen zijn Atad en haar tienduizenden leden een ondergeschoven kindje. Je vindt bij MDA bijna geen woord over het belangrijke werk dat ‘onze’ vrijwilligers doen bij bloedcampagnes, oftewel: gerichte aktiviteiten om burgers te motiveren bloed te geven. Geen woord over het werk wat ze tijdens deze verdomde oorlog hebben gedaan en nog blijven doen. En tenslotte: Atad zou met een behoorlijk budget goed werk kunnen doen om meer bloeddonors naar de bloedbanken en bloedcampagnes te krijgen. Nop krijgen we.

’Het ziet er dus naar uit dat ik wel wat te doen zal hebben in mijn nieuwe ‘vrijwillige’ functie.