De telefoon gaat…. – column Roland Vos

De telefoon gaat en op het schermpje van mijn mobiel verschijnt een onbekend nummer. Nieuwsgierig neem ik op. In mijn telefoon zitten duizenden nummers en meestal weet ik wel wie er belt, maar nu dus eens niet. Een oude raspende stem aan de andere kant van de lijn, zegt zijn naam en vertelt dat hij ooit mijn visitekaartje heeft gekregen en nu mijn hulp wil inroepen. Ik zit tijdens het gesprek te piekeren: wie het zou zijn en waar gaat gesprek nou weer heen?

Langzaamaan komt er een herinnering bij mij op. Ongeveer negen jaar geleden heb ik een oudere heer aangesproken die enigszins emotioneel voor de ingang van het Joods (toen nog Historisch) Museum stond. Gewoon medemenselijkheid: “Gaat het? Kan ik iets voor u doen?” Meneer vertelde dat hij in het pand was geweest omdat hij iets wilde aanbieden aan het museum, maar dat zij dat niet in hun collectie wilden opnemen. Best teleurgesteld en wat ontgoocheld stond hij buiten. We hadden een kort gesprek en daarna heb ik hem nooit meer gezien.

Terug naar het heden. Meneer is 87 jaar, is kunstschilder en wil graag nog eenmaal in zijn leven een verkoopexpositie houden. De opbrengst ervan wil hij aan een goed doel schenken, hij dacht hierbij aan Beth Shalom. Nu heb ik wel wat met het Joodse ouderencentrum in Buitenveldert: één van mijn opa’s en één van mijn oma’s zaten in Beth Shalom evenals een aantal tantes. In het gebouw staat ook een beeld naast de ingang dat is gemaakt door een vriendin van mijn ouders voor hun 75ste verjaardag. Tijdens een jubileum hebben mijn ouders dat werk aangeboden aan Beth Shalom voor alle goede zorgen aan onze vele familieleden die daar woonden.

Hoe mooi is het dan om te proberen in het bejaardencentrum een tentoonstelling voor elkaar te krijgen? Na ons telefoongesprek laat de kunstenaar – Han Schoon – wat foto’s van zijn doeken doorsturen en daarmee ga ik naar Joram Baruch. Hij is een zoon van de ‘oude’ Baruch voor wie mijn moeder jaren heeft gewerkt en hij is een mij wel bekende kunstschilder, die ook nog eens zitting heeft in de kunstcommissie Beth Shalom.

Na wat overleg gaan Joram en ik samen op excursie naar Blaricum, waar de heer Schoon woont. Onderweg bedenk ik mij ineens dat hij in dit Gooise dorp is opgegroeid. Ik hoop voorzichtig dat er niet te veel ‘jeugdtrauma’s’ naar boven komen. Het lijkt goed te gaan, want de verhalen barsten in de auto al los. Wij arriveren bij de heer Schoon – Een keurig rijtjeshuis, een bescheiden buurt – en mogen ‘Han’ tegen hem zeggen. Eenmaal binnen moeten we meteen weer naar buiten om een kijkje te nemen in het overvolle atelier in de tuin.

We komen hier al wat bijzondere werken tegen, waarvan we er meteen een aantal klaarleggen om mee te nemen. Na taart en koffie mogen we van Han naar boven, waar we een kamer treffen die helemaal vol staat met schilderijen, herstel: twee kamers vol. Als we alles gezien denken te hebben, moeten we nog even door naar de zolder: ook die blijkt gevuld te zijn met Hans’ schilderijen. Dit is echt heel erg veel. Meneer Schoon is erg productief geweest.

Joram en ik kiezen ongeveer twintig werken uit om te exposeren en verkopen in Beth Shalom, en met een euforisch gevoel rijden we weg. Nog even maken we rondje door Blaricum en dan gaan we door naar Buitenveldert. Eenmaal in het bejaardencentrum aangekomen, beginnen we meteen met het inrichten van de expositie en een dag later is die klaar. Morgen – op dinsdag 12 juli – is de opening, waarbij Han Schoon een speciaal voor deze gelegenheid geschreven gedicht zal voorlezen.

Ik zou zeggen: komt allen!

Lees ook:
Een leven redden met een kop koffie – column Roland Vos
Het is lekker druk in het Museumcafé van het Joods Museum. Langzaam, heel langzaam komt het normale beeld van onze gasten weer terug. In plaats van alleen Nederlandse dagjesmensen komen er ook weer toeristen van over de hele wereld. Daarnaast zien tevens de wat herkenbaardere orthodoxe Jood langskomen. Kortom: het is een bont gezelschap aan gasten, het oude normaal komt terug.

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.