Een zoet jaar na de vakantie? – column Bart Vink

Sommige zomervakanties vergeet je nooit. 2014 was voor mij zo’n vakantie, toen ik met dochters en vriendin een synagoge opzocht in Trondheim, Noorwegen en later in mijn column schreef over de beveiliging. De onrust in de wereld was dat jaar groot en niet alleen vanwege de MH17. Dat ik die vakantie ook nu nog herinner als de dag van gisteren komt alleen niet zo zeer door die spanningen. De relatie met mijn partner stond namelijk tegelijkertijd onder grote druk. En eerlijk gezegd blijkt op dat soort momenten dat de impact van het persoonlijke meestal groter is dan van het wereldleed.

Bij 9/11 kreeg ik ook zo’n beeld. Bij mij komen niet alleen beelden boven van de vliegtuigen die het World Trade Center invlogen en van naar beneden springende mensen. Ik zie ook beelden van de vroegere liefde van mijn broer. Ik hoor als het ware haar verhalen opnieuw waarin ze als arts tegen de stroom mensen in die ground zero verlieten, juist naar downtown Manhattan ging om daar te helpen. Wereldleed en persoonlijk leed gaan soms samen. 

Momenteel denk ik terug aan mijn vakantie van vijf jaar terug. Ik zie dan vooral de moeite, de inzet en de liefde die ervoor zorgden dat er daarna nog verschillende vakanties volgden. Trips waarop we weer contact en verbinding met elkaar maakten en samen mooie plekken bezochten. IJsland, Australië, Bali, Venetië, Corsica, Zuid-Italië en natuurlijk ook Israël. Waarin we investeerden in elkaar en in ons gezin, soms terugkeken op onze fouten en vooral met hoop en vol verwachtingen vooruitkeken naar de toekomst. Ik stel me als seculiere Nederlander voor dat dit ook zou kunnen passen bij Jom Kippoer, de “grote verzoendag” die net achter ons ligt.

‘Dit jaar verliep mijn vakantie anders. Het bleek een laatste trip met de vrouw van mijn leven en onze dochters.’

Bart Vink

Dit jaar bleek mijn vakantie echter anders te verlopen. Geen investering en geen terug- en vooruitblik. Maar het bleek een laatste trip met de vrouw van mijn leven en onze dochters. Als de ‘impact van het persoonlijke meestal groter is dan het wereldleed’, dan gold dat zeker voor mij de afgelopen weken. De prachtige Douro-vallei, het bijzondere verhaal van de Joden van Belmonte, het levendige Coimbra, de port en het erfgoed van Porto, maar ook politieke discussies in Nederland, de voortgang van de Brexit of de Israëlische verkiezingen… Ze werden voor mij overschaduwd door het grote verdriet van de verbroken relatie en het opbreken van ons gezin. Mijn leven zal opnieuw vorm moeten krijgen. Voorlopig ben ik daar aardig ‘zoet’ mee. Hetzelfde geldt voor mijn ex-partner en onze dochters. ‘Zoet’ is het jaar voor ons dus voorlopig niet, al stonden juist de appeltjes met honing recent nog op het menu.

Persoonlijk verdriet relativeert natuurlijk ook en betekent soms een extra zet in de rug om nieuwe wegen te bewandelen. Eindelijk te doen wat je al langer wilde. Mij helpt het bijvoorbeeld om, soms na lange tijd, af te spreken met vrienden en kennissen en het contact te vernieuwen. De warmte en de inleving die ik daarbij voel, doet me goed. Het verdriet helpt mij ook om eindelijk af te vallen en gewicht kwijt te raken. Het verdriet kan ook de start betekenen voor nieuw contact en nieuwe verbindingen. Een start om ‘naar elkaar toe te gaan voelen’ en dichter bij elkaar te komen. Soms zelfs bij mensen die hun contact verbraken of hun liefdesrelatie beëindigden. Juist openstaan voor verdriet en het delen daarvan, helpt daarbij. Voor mij en eigenlijk voor iedereen.

‘Middenin het verdriet zie je het niet altijd, maar verdriet kan het begin zijn van iets moois’Bart Vink

Ik las een paar dagen geleden over twee Arabische-Israëlische loodgieters die zich inleefden in wat hun Joodse cliënt, met het nummer nog op zijn arm, in de Duitse kampen had meegemaakt, en vervolgens hun werkzaamheden kosteloos verrichtten. Misschien blijkt daaruit ook wel zo’n nieuwe verbinding. Hetzelfde geldt voor Duitse ministers die actief contact legden met Joodse inwoners van Halle, na de recente aanslag op hun synagoge. 

Middenin het verdriet zie je het niet altijd, maar verdriet kan het begin zijn van iets moois. Van nieuwe verbindingen tussen mensen. Als we die kans met beide handen grijpen wanneer die zich voordoet, heeft ook hier elk nadeel zijn voordeel. Ik probeer die kans in elk geval te omarmen en zie mooie voorbeelden waarin anderen hetzelfde doen. Zou het zoete jaar dan toch gaan beginnen?

Lees ook:
Lente! – column Bart Vink
Bloemen komen uit. Terrassen stromen vol. Het is februari, maar voelt als april. Het lijkt erop dat de klimaatverandering doorzet en onze winters meer en meer veranderen in lentes. En ‘stiekem’ geniet iedereen ervan, langs het water, op een plein of naast de Amsterdamse Weesperstraat in de Hoftuin. 

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.