‘Fuck de bedreigers!’

Benoit Wesly (beeld: Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad)
Benoit Wesly (beeld: Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad)

‘Bedreigingen. Het went nooit. Ik kan erover meepraten, helaas. Tegenwoordig lijkt het schering en inslag qua bedreigingen en beledigingen.

Sommige bestuurders moeten zelfs al 24-uur per dag worden beveiligd. Nu schijnen wij hier in Maastricht volgens de media in het Chicago aan de Maas te wonen. Maastricht scoort hoog als het om onveiligheid gaat. Maar nu moet ook al de burgemeester van Kerkrade, Jos Som, worden beschermd omdat hij het aan de stok heeft gekregen met rivaliserende motorclubs. In welke wereld leven wij, vraag ik me wel eens af?

Bedreigingen, beledigingen en zich bedreigd voelen zijn ook in Limburg facts of life. Niet alleen fysiek, maar ook digitaal vliegen de verwensingen en bedreigingen over en weer.

Ik kan niet zeggen dat het de laatste jaren gezelliger geworden is.

In dat verband miste ik tot voor kort de klassieke politieagent op straat. Zelden zag ik ze in de stad. Flikken Maastricht? Alleen op tv. Gelukkig is dat veranderd. De wijkagent is terug. Niet als bromsnor, maar als aanspreekbare diender die ook nog tijd heeft voor een praatje over het weer. Mijn wijkagent Willy Schobbe is een echt aanspreekpunt voor de wijk.

We kijken waarschijnlijk liever op schermpjes dan om ons heen. We nemen mensen niet meer waar. Whats app zegt ons meer dan onze buurman of stadsgenoot. Ik geloof dat veel beledigingen en zelfs bedreigingen voortkomen uit onwetendheid, onzichtbaarheid zelfs. We moeten elkaar weer echt gaan waarnemen. Pas dan ontstaat begrip.

Of ik van honden of katten houd, heeft met mijn vooringenomen ideeën te maken en niet met een op kennis gebaseerd oordeel. Het ligt niet aan de kat dat ik de hond leuker vind. Ik schiet tekort in mijn oordeel. Datzelfde geldt ook in onze opvattingen over mensen. Ik probeer me te realiseren dat ook de mensen waar ik instinctief een hekel aan heb, mensen zijn met familie of vrienden die van hen houden. Wie een ander in de ogen kijkt, met hem brood breekt of een lied zingt, die heeft geen zin in vooroordelen of bedreigingen. Fuck de bedreigers en beledigers en give peace a chance! Ik ben en blijf toch ook een jongen uit de sixties.

Meer muziek betekent minder bedreiging. André Rieu bewijst het over de hele wereld, maar ook op Pinkpop wordt de muzikale verbroedering elk jaar gevierd.

Wie zich openstelt voor de ander en met hem of haar in dialoog treedt, zal niet op het idee komen om te bedreigen of beledigen. De wereld wordt dan beter, leuker. Ik gun het u, Maastricht en ook mezelf!

Maastricht, dat gun je jezelf!’

Categorie:

Home » Columns en opinie » ‘Fuck de bedreigers!’