Synchroniciteit
‘Er zijn van die periodes in je leven waarin alles lijkt te transformeren. De afgelopen maanden heb ik zo’n tijd doorgemaakt en het was grappig om te zien dat mijn heel kleine wereld leek mee te doen. Alles stond op z’n kop; zelfs mijn oude, vertrouwde grachtje. In de loop der jaren hadden de boomwortels van dit stukje Jordaan een abortusweggetje van de gracht gemaakt, waar bestuurders die hun uitlaat lief hadden, niet harder dan 15 kilometer per uur konden rijden. Nu werd alles geëgaliseerd, en eindelijk, eindelijk! kregen we de zo lang gevraagde rekken, zodat de fietsen niet langer ontsierend tegen het pand hoefden te worden geparkeerd. Tegelijkertijd kreeg het grauwe, zwarte dak waarop ik al meer dan tien jaar vanaf mijn balkon uitkeek, een sedumbedekking, waardoor ik een zo veel prettiger uitzicht kreeg, want nu kan ik vanuit mijn tuinstoel kijken hoe de plantjes het dak uit schieten. Wat heerlijk om even de adem te hebben om dit alles te kunnen bewonderen.
Het was alsof de hele wereld aan een grote schoonmaak deed. Dus besloot ik mee te doen. Ja, want ik geef toe, het kasjeren voor Pesach was vanwege allerlei zeer niet-religieuze zaken waarmee Joods Nederland me had bezig gehouden, behoorlijk halfbakken gedaan. Ik begon met mijn balkon, waar allerlei halfdode plantjes, kapotgevroren plantenbakken en andere oude meuk werden afgevoerd en waar ik de buxusbolletjes snoeide nadat die twee jaar totaal waren verwaarloosd. Hetzelfde gold voor mijn ligusters aan de voorzijde van het huis; met bijna chirurgische precisie, of wat daarvoor moest doorgaan, kortwiekte ik ze tijdens een miezerige dag (anders verbranden de blaadjes) terug tot keurige bollen. De stratenmakers hadden tijdens het bestraten mijn oude zinken potten waarin de ligusters stonden, moeten verschuiven. En die bakken bleken dusdanig doorgeroest dat de bodems tijdens het verschuiven onder ze vandaan waren geslagen. Dus ook maar even naar de Praxis voor een paar nieuwe bakken. Het resultaat mag er zijn, zo vinden ook mijn buren.
Oude boeken waaraan ik niets meer had, gingen in van die heel handige AH-kratten en werden weggegeven (boeken weggooien kan ik niet). Ik werkte stapels papier door met artikelen die ik in de loop der tijd had verzameld en kwam tot de conclusie dat wat een half jaar geleden nog belangrijk nieuws was, nu al weer kon worden verwezen naar het vierkante archief. Mijn kantoor-aan-huis kreeg een makeover; die klamboe van mijn hemelbed kon ook wel een keer de was in. Wat moest ik nog met die tien jaar oude jurk met drie gaten en wat heeft een mens aan zeven verschillende sets bedlinnen als je er maar drie gebruikt? Want zei mijn oma niet altijd: een op bed, een in de was, een in de kast? Ook de woonkamer kon wel een opfrisbeurt gebruiken en bij gebrek aan assistentie haalde ik alles uit de spierenkast om toch maar die enorme bank verplaatst te krijgen, en het Perzisch tapijt daaronder. Een paar blauwe plekken en wat gehijg later, keek ik naar een metamorfose die zo naar mijn zin was dat ik ’s nachts zelfs af en toe mijn bed uitkwam om onder het genot van een kopje thee al dat moois nog eens met een ultiem gevoel van tevredenheid te bekijken. Het gaf mij hetzelfde gevoel dat ik als kind had wanneer ik aan het eind van mijn verjaardag al mijn cadeautjes rond mijn hoofdkussen verzamelde.
Terwijl ik probeerde zoveel mogelijk offline te zijn en ik emotioneel al lang de klapdeuren door was voor wat betreft mijn vorige leven als directeur CIDI, kwam er een hausse aan reacties los die ik niet voor mogelijk had gehouden. Ontzettend lieve woorden van mensen die niet begrepen waarom deze stap was gezet, die me alle goeds wensten via e-mail, telefoon, handgeschreven brieven, twitter, facebook, messenger, ik kreeg zelfs bloemetjes thuisbezorgd. Ook waren er reacties van mensen die het in het verleden echt niet altijd met mij eens waren, maar die wel wisten dat ik me voor honderd procent voor de zaak had ingezet, wat ik overigens zal blijven doen. Het is onmogelijk om iedereen daarvoor persoonlijk te bedanken, maar weet dat ik ieder berichtje heb gezien en hierbij: dank!
Maar ook: soms leidt het leven (of is het HaShem?) je in een andere richting. Ik heb daar in ieder geval altijd naar geluisterd. Het gaat niet alleen om wat er in het leven gebeurt, maar zeker ook hoe je ermee omgaat. En ook chaos heeft een functie, want het is een natuurwet dat daaruit iets nieuws kan ontstaan: chaos, leegte, schepping. Zo nu en dan moet de bezem er doorheen, letterlijk en figuurlijk, met soms een paar blauwe plekken. Maar het is gelukt. Vanaf vandaag dus een nieuw leven. Ik ben er klaar voor.’
