Elk jaar dodenherdenking of geen Israël – column Tomer Pawlicki

Tomer Pawlicki
FB

‘Stel je eens voor: we leven in een dystopische wereld, anno 2017. De Tweede Wereldoorlog heeft plaatsgevonden maar de Holocaust bleef uit. Duitsland heeft de oorlog gewonnen en is het machtigste land van Europa. Een beetje zoals nu in ons Europa waarin de Holocaust wél heeft plaatsgevonden. Maar in die dystopische wereld leven overal in Europa grote Joodse gemeenschappen. Het idee van Israël is verdwaald geraakt in de pijpleiding van de geschiedenis. En ik heb nooit geboren kunnen worden door de samenloop van de omstandigheden.

In het Nederland van deze dystopische wereld zijn er ook net verkiezingen geweest. De Partij Voor de Vrijheid heeft gepleit voor minder Joden. Want er zijn geen moslims om je druk over te maken. Dus richt het zijn xenofobie op die andere bevolkingsgroep die té groot is.

Onze premier Mark Rutte heeft tijdens deze verkiezingen een brief geschreven aan de bevolking. Daarin heeft hij ook benadrukt dat we in een gaaf land wonen. Hij heeft niemand gesommeerd op te rotten als het hen hier niet bevalt. De Joden hebben immers geen land om naartoe te rotten. Dus ja. Hij beseft natuurlijk dat hij een modderfiguur zou slaan door dat over zijn staatsburgers te zeggen. Het is jammer dat hij zich daar in onze wereld niet bewust van is.

Er is geen DENK van Tunahan Kuzu. Want de ouders van Tunahan hebben nooit de gang hoeven maken naar Europa. Wel is er een Joodse partij. Er zijn zelfs meerdere Joodse partijen. Waarvan er een paar zijn ontstaan zoals DENK door uit de PvdA te stappen. Zie je het al voor je? Lodewijk Asscher die uit de partij stapt en JENK opricht? Omdat de reguliere politiek in zijn ogen te weinig voor de Joodse gemeenschap doet. Voor de koosjere slacht, het behoud van synagogen en tradities; dat soort speerpunten. In hun ogen gaat de assimilatie namelijk veel te snel. Teveel Joden laten hun tradities varen voor wat ze zijn. Mede omdat Joden pas geaccepteerd worden als ze hun tradities laten varen. De synagogen lopen leeg. Een beetje zoals wat er in Israël momenteel gebeurt. Maar nee, daar zie ik Asscher niet voor aan. Er is in ieder geval een Joodse gemeenschap waar iemand zich om kan bekommeren. Dat kunnen ze wellicht als troost zien in hun dystopische wereld met de wetenschap dat in onze wereld die gemeenschappen niet meer bestaan.

Over een maand is er geen Dodenherdenking op 4 mei. Geen kranslegging op de Dam. Geen minuut stilte. Geen Dam-schreeuwers. Geen tranen. Geen gedichten. Er zullen geen discussies zijn over wie te herdenken. Of de Duitse slachtoffers dit jaar misschien wel herdacht zouden moeten worden. Er worden namelijk geen Joden herdacht. Dat is er allemaal niet. Want er zijn nu heel veel mensen wel. Niemand worstelt over hoe de geschiedenis aan onze kleinkinderen moet worden doorgegeven. Niet dat het onbelangrijk is. Het is gewoon anders.

Daaropvolgend zijn er ook geen Gaza-oorlogen. Geen pro- of anti-Israël demonstraties. Want ja, Israël, dat land waar in onze wereld zoveel Joden op vakantie gaan en er nog meer wonen, bestaat in deze dystopische wereld gewoonweg niet. In mijn toneelstuk én aankomende roman Dankzij de oorlog heb ik mijn oma laten zeggen dat als Israël nu zou verdwijnen het een ramp was. Maar als het nooit had bestaan, had ze het niet gemist.

Er bestaat een theorie. Dat de nazi’s de oorlog hadden gewonnen als ze niet geobsedeerd waren geweest met het uitroeien van Joden. Dat ze dan munitie en materieel hadden bespaard waardoor ze Moskou hadden veroverd. Maar goed, dat is nu net wat nazi’s nazi’s maakt. We zullen het nooit weten. Maar elke keer als ik in Israël ben geweest, moet ik daar toch aan denken. En elke keer als 4 mei eraan komt moet ik er aan denken.’

Categorie:

Home » Columns en opinie » Archief Oud-columnisten » Elk jaar dodenherdenking of geen Israël – column Tomer Pawlicki