Het ware gezicht na 7 oktober – gastcolumn Sivan Behr

Schrijfster Sivan Behr beseft naar eigen zeggen dat het westen na 7 oktober 2023 zijn ware gezicht tegenover Joden en Israël heeft laten zien. Er lijkt geen weg meer terug. Twee jaar na die vreselijke dag schrijft zij: ‘Nee, ik ben niet bang. Wel ben ik soms verdrietig. Omdat vriendschappen kapot dreigen te gaan’.

Voor de Jom Tov [Joodse feestdagen, SB.] zijn mijn beste vriend uit Israël en zijn echtgenote naar Amsterdam gekomen. Hij is sinds kort rector van de Technische Universiteit in Tel-Aviv, heeft ouders die in Libië zijn geboren en getogen. In de jaren vijftig van de vorige eeuw werden ze gedwongen dit islamitische land te ontvluchten.

De moeder van mijn beste vriend maakte de heerlijkste couscous van de wereld. Ik herinner me die uitgebreide lunches op Sjabbes, aan een prachtig gedekte tafel, ik herinner me de geur van de Afrikaanse kruiden die me bedwelmden, terwijl de radio aan stond met getetter over en commentaar op Israëlische voetbalwedstrijden.

De echtgenote van mijn beste vriend is een fragiele Europese verschijning. Lang haar en een mooie glimlach. Haar Hongaarse, beeldschone moeder (94) overleefde Auschwitz door te liegen over haar leeftijd. Ze deed zich ouder voor dan ze was waardoor ze mocht werken en niet vergast werd. Zij vraagt me voor het eerst in al die jaren dat ik haar ken: “Ben je niet bang? Ben je niet bang dat Hollanders weten dat je Joods bent, ben je niet bang dat ze je ketting met je Magen David zien?”

Ik antwoord: “Je weet dat ik me nooit gewonnen geef. Ik sluit me aan bij het adagium van acteur Robert de Niro in de alom geprezen maffiafilms: You f*ck with me, you mother f*cker, I will f*ck with you.”

Wel bang

Is het waar dat ik niet bang ben, ondanks 7 oktober twee jaar geleden, toen Hamas de ergste pogrom op Joden heeft gepleegd sinds de Holocaust? Is het waar dat ik die wekelijkse pro-Palestina demonstraties met veel vlagvertoon, het gescandeer tegen zionisme en Joden op de straten van mijn Mokum en van andere Europese hoofdsteden niet vrees? Is het waar dat ik niet angstig ben over de terreuraanvallen op Joodse instellingen, scholen, synagogen? Mijn tante (87), mijn stiefvader (93), en vele anderen uit de Joodse gemeenschap zijn wel bang. Die proberen niet op te vallen.

Aanleiding

Bang ben ik niet. Ik weet zeker dat aanslagen zullen blijven doorgaan, zoals de recente terreurdaad in Manchester op een synagoge op Jom Kipoer. Ik weet zeker dat het antisemitisme nooit is weggeweest. Het smeulde onderhuids en het westen had een aanleiding nodig, een groot spektakel, een kakafonie van onredelijkheid en verdraaide feiten, waardoor men en masse de Joodse staat, en ook Joden kon verketteren. Mijn moeder, die als jong meisje op veertien onderduikplekken heeft gezeten, heeft me geleerd: De Joden hebben het altijd gedaan en als ze het niet gedaan, dan hebben ze het toch gedaan.

Afkeer

Nee, ik ben niet bang. Wel ben ik soms verdrietig. Omdat vriendschappen kapot dreigen te gaan. In gesprekken neem ik niet de Gazanen in bescherming maar de gijzelaars, niet zozeer de Palestijnse kinderen maar eerder de jonge jongens van de IDF. Ondanks mijn afkeer van het beleid van de regering-Netanyahu was en is de oplossing simpel. Als Hamas, een achterlijke terreurgroep die meer van de dood houdt dan van het leven, alle 251 Israëlische gegijzelden had vrijgelaten en de wapens had neergelegd, was de oorlog binnen een mum van tijd afgelopen geweest.

Historische feiten

Daarnaast besef ik dat de zogenaamde progressieven in Europa blind zijn voor – historische – feiten en in de val van de super PR-campagne van Hamas zijn gelopen. Waarom wordt er nooit tegen Hamas geprotesteerd? Bedenkelijk is eveneens hoe de sociaaldemocraten, van oudsher de partij van mijn familie, onder aanvoering van een weinig empathische Limburger de enorme moslimachterban (1,5 miljoen) in het land te vriend wil houden.

Geen oog voor

Frans Timmermans zondag liep mee in de beruchte Rode Lijn-demonstratie. Deze politieke leider noch de honderdduizend andere deelnemers hebben zich ingespannen voor het lot van honderdduizenden die in de oorlog in Soedan zijn gedood. Evenmin heeft hij zich uitgesproken tegen de moslim-extremisten van Boko Haram die in Nigeria duizenden christenen hebben vermoord. Ook zwijgt hij over de half miljoen Jemenieten die geen eten hebben door een oorlog tussen de sjiitische Houthi-beweging (Iran) en de regering (Saoedi-Arabië).

Gotspe

Als kers op de taart stemde de Groenlinks-PvdA in de Tweede Kamer tegen de SGP-motie om de druk op Hamas maximaal op te voeren en het vredesplan, gelanceerd door de Amerikaanse president Donald Trump, te accepteren zodat het bloedvergieten wordt gestopt. De gotspe!

De woorden van de Franse schrijver Emile Zola in zijn open brief van 1898 resoneren in mijn hart. Zola beschuldigde de Franse regering van antisemitisme, van de valse veroordeling van een Joodse legerofficier. Ook nu lijkt er geen weg meer terug: J’accuse! J’accuse!

Sivan Behr is publiciste en schrijfster van de roman ‘100 Jaar Familie’. Onlangs is deze roman in het Engels verschenen bij uitgeverij Austinmacauley.