Jacobs’ Chanoeka-toer, dag 7: Haarlem

“Om in slaap te vallen, tel ik geen schaapjes meer, maar lichtjes. En snurken doe ik ook al niet meer, maar in plaats daarvan zing ik waarschijnlijk luidkeels in mijn slaap het gebed Maoz Tsoer. Vandaag heb ik dus 21 kaarsjes aangestoken. Eerst zeven in het Sinaï Centrum, toen weer zeven op de Grote Markt van Haarlem, en daarna opnieuw zeven lichtjes met mijn echtgenote thuis. Geweldig!

In het Sinaï Centrum werd het jaarlijkse Chanoekafeest voor het personeel georganiseerd. Het gaat om mensen met wie je steeds in contact bent over misère van anderen. Weet je, zoiets schept een hechte band. Je leert elkaar kennen en waarderen. En soms, als het voor jezelf te zwaar wordt, steun je elkaar. De band die je als medewerkers met elkaar hebt, is bijzonder. Ik koester dat en ben innig dankbaar dat ik in het Sinaï Centrum mijzelf zo lang dienstbaar mocht en mag maken. Uiteraard hield ik weer een toespraak. Natuurlijk denkt u nu als lezer dat ik bij iedere bijeenkomst dezelfde droosje houd. Dat is niet waar! In de Sinaï leg ik het verband met zorg, maar ook met de onzekerheid die bij bewoners en medewerkers heerst over de toch redelijk onduidelijke toekomst van ook dit Joodse instituut.

In Haarlem verbond ik Chanoeka met de oproep van de Raad van Europa om de brit mila te verbieden en met de opheffing van het verbod in ons eigen land om de Eeuwige te vervloeken. Ik ervaar dit opheffen als zielig. Het is toch van de zotten dat, als er een wet bestaat die het beschamen van de medemens in zijn of haar geloof verbiedt, dat die wet wordt opgeheven. Het was trouwens oergezellig, daar op dat Marktplein. Burgemeester Bernt Sneijders, the ambassador of the State of Israel, rabbijn Spiero en de voorzitter van de Joodse Gemeente, ze waren er allemaal.

De ambassadeur en ik mochten nu voor de vierde keer samen ‘optreden’. Er was een toespraak van de burgemeester, een toespraak van rabbijn Spiero, een toespraak van de ambassadeur en tenslotte een toespraak van mijzelf. Maar na de toespraken en na het aansteken van de zeven lichtjes werd het pas echt gezellig. Er werd spontaan gedanst, gezongen, het was gewoonweg Chanoeka! Niet alleen vlakbij de menora, ook bij de door de burgemeester aangeboden thee en koffie met de soefganiot in het stadhuis, was het een en al zang, dans en vreugde.”