Khaybar – column Max Moszkowicz

Is er sprake van naïviteit bij westerse activisten of bewust negeren door gemeenschappelijke Jodenhaat? Columnist Max Moszkowicz geeft daar zijn antwoord op. ‘De taal van vrijheid, bezetting, onderdrukking en mensenrechten wordt (tijdelijk) gebruikt als glijmiddel om religieuze doelen te legitimeren en uiteindelijk bewerkstelligen’.

Op vrijwel alle anti-Israël demonstraties klinkt: “Gaybar! Gaybar! Ja je hoed! Jesj Mohammed ook een ’hoed!” Je denkt waarom roepen al die anti-Israël mensen dat ze naar een leuke Joodse gay bar willen met een Joodse hoed op? Hoewel, wanneer je kijkt naar het – paars-harige, hilarisch slecht geklede, mogelijk allemaal dezelfde blinde kapper, zwaaiend met regenboog ‘Free Palestine’ vlaggen, verkleed als furry of dragqueen – boos kijkende ensemble dat degenen die dit scanderen enthousiast toejuicht, juist dolblij zijn dat ze met zijn allen naar een Joodse gay bar gaan!

Context

Wat de witte onaantrekkelijke groupies die het islamitische deel van de demonstranten aanmoedigt, meestal niet weten is dat ze het volgende roepen: Khaybar, Khaybar ya Yahud, jaish Muhammad sa ya’ud! – “Khaybar, Khaybar, o Joden, het leger van Mohammed zal terugkeren!” Voor wie de context kent, is dit geen simpele roep om rechtvaardigheid. Het verwijst naar een zevende-eeuwse slag, waarbij Mohammeds leger het Joodse dorp Khaybar veroverde.

Façade

De historische boodschap is niet vrijheidstrijd, kolonialisme of zelfbeschikking voor de Palestijnen, maar een religieuze overwinning voor en door ALLE moslims op Joden. Er is dus iets fundamenteel paradoxaal aan het huidige debat rond Israël en de Palestijnen. In het Westen marcheren studenten, journalisten en activisten zij-aan-zij met leuzen, gebaren en bewegingen die ze niet of nauwelijks begrijpen. Ze roepen op tot rechtvaardigheid, vrijheid en anti-kolonialisme, maar achter die façade ligt een religieus en eschatologisch kader dat haaks staat op hun seculiere, socialistische idealen.

Naïviteit

En hier komt de bijna achterlijke naïviteit van westerse activisten om de hoek kijken. Velen horen deze kreet, verstaan het niet en interpreteren hem als een seculier protest tegen Israëlisch beleid. Ze zien er een strijd om mensenrechten in, maar kennen de religieuze en historische onderlaag niet of kiezen er laf voor die te negeren uit angst om hun coalitie met moslimgemeenschappen te beschadigen.

Zionisme

Dit wordt nog meer duidelijk als je kijkt naar hoe termen als ‘zionisme’ en ‘genocide’ worden gebruikt. Zionisme, oorspronkelijk de nationale bevrijdingsbeweging van een vervolgde minderheid die bestaat sinds de verbanning uit Israël, tweeduizend jaar geleden, wordt in anti-Israël westerse kringen als kolonialisme of racisme bestempeld. Het recht van de Joden op een eigen staat wordt zo genegeerd en verdraaid in het belang van de ‘anti-Israël’ beweging. Het begrip ‘genocide’ wordt totaal verkeerd uitgelegd en gebruikt om zo vrijwel ieder militair optreden van Israël te karakteriseren, zonder de juridische en historische nuance die daarvoor nodig is.

Ideologie

Het gaat om veel meer dan taal en hoe je termen interpreteert: het legt bloot hoe ideologie, naïviteit en strategische framing samenkomen in een coalitie die ideologisch gezien nauwelijks iets met elkaar gemeen hebben. Westerse activisten zijn geworteld in een seculiere, progressieve, vaak socialistisch of communistisch geïnspireerde traditie. Ze pleiten voor emancipatie, gelijkheid en vrijheid, met TikTok en Instagram algoritmen die ontworpen zijn om hen te bevestigen in hun eigen narratief.

Maar de islamitische stromingen in de pro-Palestijnse beweging daarentegen baseren zich op teksten en tradities die duidelijk voorschrijven dat Joden niet alleen als soeverein volk niet mogen bestaan, sterker ze moeten verslagen en vernietigd worden. Waarom? Omdat de hele Koran anders niet klopt, daar kom ik later op terug. Cliffhanger!

Gedeelde vijand

Toch marcheren ze samen, verbonden door één gedeelde vijand: Israël. De religieuze motieven worden geraffineerd verpakt in seculiere taal – gebruikmakend van naïeve witte mensen die niet worden gehinderd door enige feitenkennis – terwijl de principes in de kern volkomen tegengesteld zijn. Met die contradicties geconfronteerd weten de witte grachtengordel furries en elfjes – die bereid zijn hun eigen genitaliën eraf te hakken om maar een keer een minderheid te kunnen zijn – totaal niet weten wat ze moeten doen of zeggen dus gaan ze iedere fatsoenlijke dialoog overschreeuwen en saboteren.

Glijmiddel

Deze naïviteit van de westerse activisten maakt het mogelijk dat zij onbewust samenwerken met fundamentalistische ideologieën. De taal van vrijheid, bezetting, onderdrukking en mensenrechten wordt (tijdelijk) gebruikt als glijmiddel om religieuze doelen te legitimeren en uiteindelijk bewerkstelligen. Terwijl de activisten geloven dat zij opkomen voor universele waarden, ondersteunen zij onbedoeld een beweging die deze waarden radicaal afwijst.


Camouflagestrategie
Islamitische leiders begrijpen dat het Westen gevoelig is voor taal van vrijheid en onderdrukking. Daarom camoufleren ze hun religieuze motieven als bevrijdingsstrijd, vertalen jihad in ‘verzet’ en martelaarschap in ‘vrijheidsstrijd’. Het Westen hoort ‘anti-koloniaal’, maar ziet niet dat het in feite theocratisch is — een beweging die dezelfde progressieve idealen verafschuwt waarmee haar bondgenoten denken te strijden. De paradox van onze tijd is dat seculiere, feministische, LHBTIQ+ en anti-koloniale activisten optrekken met religieuze fundamentalisten die hun waarden openlijk verachten. Maar ze zijn enkel samen omdat ze één vijand delen.  Zolang de westerse activisten die tegenstrijdigheid niet onder ogen te zien, zal het blijven spreken over bevrijding, terwijl het onbewust de ideologie ondersteunt die vrijheid onmogelijk maakt.

De religieuze laag uitgelegd: ‘het einde der dagen volgens de Koran vs het einde der dagen volgens de Torah.’ In islamitische overlevering (zoals Sahih Muslim 2922) wordt voorspeld dat het einde der dagen pas aanbreekt wanneer moslims tegen de Joden strijden. Voor radicale bewegingen is vrede daarom geen enkele optie: het zou Gods plan in de weg staan.

De strijd is niet tijdelijk of territoriaal, maar eschatologisch — een religieuze plicht. Kortom als ze de Joden niet verslaan, klopt de hele Koran niet. Daarom kiezen ze nooit voor co-existentie maar altijd voor oorlog, zoals in 1948, 1967, 1973 en 2023. Ondanks dat Israël al meer dan vijf keer een tweestaten oplossing heeft aangeboden. Zelfs door alle eisen in te willigen op sommige momenten. Denk aan camp David onder leiding van Bill Clinton met Ehud Barak en Yasser Arafat. Tot stomme verbazing van Clinton, Barak en vele andere internationale hoogwaardigheidsbekleders die betrokken waren, wees Arafat al zijn eigen door Barak ingewilligde eisen af en ontketende de grootste zelfmoordaanslagen golf die wereld ooit had gezien op Israël. Dit komt door Khaybar, de religieuze plicht om Israël en alle Joden te verslaan en vernietigen.

In de Joodse traditie daarentegen is het einde der dagen juist de komst van vrede: “Men zal zijn zwaarden omsmeden tot ploegscharen.” (Jesaja 2:4). De Messiaanse tijd is niet de vernietiging van de ander, maar de verzoening van de wereld. Vrede begint niet met leuzen, maar met inzicht — en dat inzicht ontbreekt zolang men Khaybar hoort, maar vrijheid denkt.