Ora et labora – column Hanneke Gelderblom

Laten we praten, dat is beter dan eindeloos de confrontatie opzoeken, zegt columnist Hanneke Gelderblom. Het OJCM-lid was maandag nog bij de koning om te praten over dialoog met de ander. ‘Bidden voor vrede en herdenken is mooi maar het is niet genoeg’.

Hoe gaat het met jou? Het is een vraag die me van allerlei kanten bereikt, via email en telefoontjes. Slaap je nog? Mijn antwoord is ‘ja’, dat wil zeggen, mijn lichaam slaapt goed maar mijn hoofd maalt door juist ook gedurende de nacht. Mijn lijfspreuk is op dit moment nog steeds: Wanhoop, woede en wraak leiden niet tot vrede.

En ik lees en hoor berichten van bekende en bevriende Joden hier in Nederland, die worstelen met de uitingen van onvervalst antisemitisme dat weer de kop opsteekt alsof die ziektekiem antisemitisme wel sluimert, maar nooit echt weg is geweest. Waar is de belofte ‘nooit weer’ eigenlijk gebleven?

Vergeten

In de media lijkt het alsof de moorden en de verschrikkelijke slachtpartijen van 7 oktober op de bewoners van kibboetsiem in Zuid-Israël en de honderden jongeren bij dat dancefestival vergeten zijn. Sommigen durven zelfs te beweren dat wat die de Hamas moordenaars daar hebben gepleegd, niet echt heeft plaatsgevonden maar Israëlische propaganda is.

Iedere TV-uitzending zien we de puinhopen in Gaza, waar het Israëlische leger bezig is de Hamas-tunnels en plekken te vernietigen waarvandaan ook nu nog iedere dag raketten richting Israël worden afgeschoten. En ja, ook ik voel intens medelijden met de bewoners van Gaza, waar voor gewone bewoners geen schuilkelders zijn en die vijftien jaar lang onder dit Hamas-schrikbewind hebben geleefd en geleden.

Zijn we dan echt die een enkele keer naar buiten komende radeloosheid vergeten over de torenhoge werkeloosheidscijfers in Gaza en over de verhalen van Palestijnse moeders met jonge zonen voor wie er slechts twee banen zijn: tunnels graven of meehelpen raketten te bouwen? Zijn we vergeten dat protesteren tegen dit Hamas-regime totaal onmogelijk is?

Hier op straat met Palestijnse vlaggen zwaaien en antisemitische teksten schreeuwen geeft kennelijk veel voldoening. From the Jordan tot the see Palestina, shall be free. Maar bevordert dat de vrede?

Strijdkreet

De Nederlandse rechter heeft enige maanden geleden een uitspraak gedaan dat deze leus of moet ik zeggen strijdkreet in het kader van de vrijheid van meningsuiting niet verboden is. Iedereen die nadenkt weet inmiddels dat voor de overgrote meerderheid die het roept dit verstaan wordt als : Israël moet van de kaart geveegd worden. Maar: of onze rechters na 7 oktober nog een vergelijkbare uitspraak zullen doen weet niemand.

Binnen het overlegorgaan van Joden, christenen en moslims (OJCM) hebben we intensief contact en houden we elkaar stevig vast. Onze OJCM-verklaring van 9 oktober, dus twee dagen nadat de pogrom plaatsvond, is met instemming door velen ontvangen. Maar een poging van een bevriende vredeactivist om een gesprek te organiseren tussen een Palestijnse dame en mij werd door die mevrouw afgezegd. Onduidelijk is of ze niet durft of niet mag.

En daarmee moet ik helaas vaststellen dat het aantal mensen dat nog wil praten schrikbarend snel afneemt.

Mijn moslimvrienden hebben mij uitgelegd welke verzen er in de Koran staan met daarin dat God/Allah dit land aan de Joden toebedeelt. Maar welke pogingen of uitingen zijn er zichtbaar dat in landen als Egypte, Jordanië en Saoedi-Arabië echt wordt nagedacht of gesproken over de enige oplossing voor dit nu meer dan zeventig jaar durende conflict? Een tweestatenoplossing zoals in de Oslo-akkoorden besproken en uitgewerkt, werd uiteindelijk door Arafat niet nagekomen.

Mijn hartenkreet

Bidden voor vrede en herdenken is mooi maar het is niet genoeg. Beseffen we dat er een Iran bestaat waar ayatollah Ali Khamenei streeft naar een wegvagen van alles wat niet voldoet aan zijn gewelddadige en imperialistische opvattingen, uitsluitend in overeenkomst met zijn tirannieke interpretatie van de Koran?

Waarbij er dus geen Joden en vervolgens ook geen christenen meer mogen leven op dat stukje aarde in het Midden-Oosten. Realiseren we ons dat deze tiran slechts uit is op macht en geen ene moer geïnteresseerd is of zelfs ooit was in het lot van de Palestijnen?

En daarom mijn hartenkreet: Waar zijn de Palestijnen die samen met Joodse vredesactivisten een pleidooi durven te houden voor een Palestina naast en in vrede met Israël? Stop met demonstreren! Laten we praten!

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.