Marc’s Medische Missie: ‘Synchroonkotsen’ (blog #6)

Marc de Hond
Marc de Hond

Nadat stand up comedian, theatermaker en Jonet-columnist Marc de Hond (41) eind 2018 te horen kreeg dat hij blaaskanker had, zegde hij al zijn theatershows voor het lopende seizoen af om weer beter te kunnen worden. Marc zei meteen dat hij zijn ziekte niet zou verstoppen voor de buitenwereld. Via blogs houdt hij iedereen op de hoogte van zijn medische missie: vechten tegen kanker, weer beter worden en alles weer op de rails krijgen. Op Jonet.nl publiceren we zijn blogs, die iedereen op de hoogte houden en uit het leven gegrepen zijn. In de komende tijd bundelen we zijn teksten in de blog ‘Marc’s Medische Missie’.

Synchroonkotsen
28 februari 2019

Dinsdag kreeg ik de tweede helft van chemoronde drie toegediend. Die avond lag ik thuis op bed, en voelde mij voor het eerst echt flink misselijk. Mijn maag borrelt, ik herinner mij de oude fruitschaal die Remona tijdens de eerste chemoronde voor de zekerheid in de la onder mijn bed had gelegd. Ik grijp naar de schaal. Net op tijd: mijn maaginhoud belandt keurig in de schaal. Ik ben opgelucht: mijn misselijke gevoel is even weg en er is geen spatje op het bed terecht gekomen.

Remona komt de slaapkamer binnen. Ze overhandigt mij James (onze zoon van zeven maanden) en neemt de fruitschaal mee naar de badkamer om deze daar te legen. Ik leg James naast me op bed, geef hem het laatste beetje van de inhoud van zijn flesje. Hij kijkt me aan, moet twee keer hard hoesten en kotst vervolgens ons hele bed onder. Sommige vaders gaan met hun zoon vissen. Wij doen aan synchroonkotsen.

In één van mijn eerste updates schreef ik over de arts die mij uitlegde dat kanker overleven te vergelijken is met het eten van een olifant. Het zijn héél véél kleine hapjes. Ik probeer consequent te compartimentaliseren. Niet te ver vooruit kijken: ik focus volledig op de eerstvolgende uitdaging. De afgelopen twee maanden stonden voor mij in het teken van het voorgerecht: de eerste drie chemorondes. Die zijn nu (bijna) achter de rug en het wordt tijd voor het eerste ijkmoment: de ct-scan. Die gaat mij een indicatie geven hoeveel van de olifant ik inmiddels verorberd heb.

Maandag wordt de scan gemaakt en later in de week volgt de uitslag. Ik heb de oncoloog gevraagd welke smaken de uitslag kan hebben. Dat loopt nogal uiteen. In het allerbeste geval blijkt dat mijn blaastumor enorm geslonken is door de chemo en dat er geen uitzaaiingen zijn. In het allerslechtste geval blijkt precies het omgekeerde. Alles daar tussenin is ook mogelijk.

Zestien jaar geleden heb ik al wat ervaring opgedaan met cruciale gesprekken met artsen. Remona en ik zijn de afgelopen jaren ook nogal wat keren spreekkamers ingegaan waar we nieuws gingen horen dat héél slecht of héél goed kon zijn. Een man in een witte jas vertelt je iets dat je leven volledig op z’n kop kan zetten. We hebben slecht nieuws gehoord: “Helaas, de foetus heeft geen hartslag”, “U heeft een tumor in uw blaas en deze is kwaadaardig”. Maar ook heel goed nieuws: echo’s waaruit bleek dat er kerngezonde baby’s in Remona’s buik groeiden.

Nu zit er niets anders op dan te wachten tot volgende week en te hopen dat het ons gegund is goed nieuws te krijgen. Als ik de laatste weken naar mijn blaas kijk, heb ik het gevoel dat het beter gaat dan een aantal maanden geleden. Mooie urine (maar ik drink ook wel heel veel), veel minder vaak bloed bij het katheteriseren… hopelijk indicaties dat het beter gaat in mijn blaas. In ieder geval niet slechter, toch? Maar ja, dat is ‘circumstantial evidence’ – alleen de ct-scan kan ècht uitsluitsel geven. Nog een weekje afwachten.

Ben ik bang? Volgens mij valt dat wel mee. Als je langs een ravijn loopt moet je voor je kijken, niet naar beneden.

Categorie: |

Home » Nieuws » Marc’s Medische Missie: ‘Synchroonkotsen’ (blog #6)