Nagenoeg onmogelijk om bij te houden… – column Ya’akov Almor
Woensdagavond, halfzeven. Het is net donker. Ik zit met een dampend kop koffie buiten op mijn terras even ongezond te doen. Het mist, waardoor er om de led-lampen van de straatverlichting een halo hangt.
De thermometer die boven de Mezuza op de deurpost van mijn voordeur hangt geeft aan dat het vijf graden boven nul is. Een kouwe boel in Mitzpe Ramon. Mijn auto ziet eruit of ik er een paar emmers water overgekiept heb. Dat wordt weer ijs krabben morgenochtend, denk ik.
Even eerder heb ik Kemal Rijken, de hoofdredacteur van Jonet.nl een whatsapp gestuurd.
‘Kunnen elkaar ff spreken?’
‘Nu?’ komt het antwoord.
Mooi. Dat gebeurt niet vaak. Net als andere schrijvers en journalisten die tegelijkertijd aan verschillende opdrachten werken, ondergetekende incluis, is Jonets hoofdredacteur meestal een zwaar bezet man.
Aan de telefoon vraag ik hem wanneer ik mijn volgende column moet inleveren.
“Eh, morgen,” antwoordt Rijken tot mijn ontsteltenis.
“Misschien schrijf je ‘m vanavond nog dan kunnen we er morgen eerst nog even over praten?”
Rijken, weet ik inmiddels, werkt graag samen.
“Wat is het laatste verkiezingsnieuws?” vraagt hij.
“Heb je even?” zucht ik.
Ik probeer, net als veel andere communicatiespecialisten, zoveel mogelijk informatie tot mij te nemen en dat betekent onder andere dat ik de hele dag door de radiozender Reshet Beth heb opstaan. Dat is de zender waar mijn kinderen altijd over klaagden, namelijk dat papa ‘alleen naar eindeloos geouwehoer luistert’. Reshet Beth is vergelijkbaar met Radio 1 in Nederland. Het ochtendprogramma, tussen tien en twaalf, heet dan ook HaCol Dieboeriem (‘t Is allemaal geklets). De radio is momenteel het enige medium dat de razendsnelle politieke ontwikkelingen in aanloop naar de verkiezingen van 9 april kan bijhouden.
Rijken en ik laten de laatste gebeurtenissen op deze woensdag even de revue passeren. De leiders van twee belangrijke Israëlische oppositiepartijen zijn in conclaaf in Savion, het Israëlische Wassenaar. Ze onderhandelen over hoe zij hun krachten kunnen bundelen om het in de komende verkiezingsstrijd samen op te nemen tegen premier Benjamin Netanyahu. Benny Gantz, voormalig commandant der strijdkrachten, staat aan het hoofd van de gloednieuwe partij ‘Veerkracht voor Israël’. Zijn gesprekspartner Yaïr Lapid is de baas van ‘Er is Toekomst’.
“Ze zullen er uiteindelijk wel uitkomen,” leg ik uit. “Gantz heeft net Orly Levy van de partij Gesher (Brug) een andere kleinere potentiële partner de rug toegekeerd. Nu zal deze dochter van David Levy, de pompeuze, voormalige minister van Buitenlandse Zaken, de kiesdrempel waarschijnlijk niet halen. De hamvraag is nu of het electoraat op 9 April ook massaal op deze anti-Bibi coalitie zal stemmen,” zeg ik.
“Want?” spoort Rijken me aan.
“Twee partijen. Geen van beide hebben een partijprogramma. Er is geen kader, geen partijcongres, helemaal niks. Lapid heeft de laatste zes jaar alle beslissingen zelf genomen. Hij heeft een klein groepje van intimi om zich heen, and that’s it. Hij is momenteel goed voor maximaal zo’n elf zetels. Gantz is momenteel goed voor zo’n 24 zetels. Voor zijn partij geldt dat we nog minder weten want de man doet nauwelijks zijn mond open. Dus is dan de vraag: is deze anti-Bibi coalitie die enkel en alleen is steunt op deze twee heren, voldoende aantrekkelijk voor Moshe, Chaim, Itzik en Jankele; dat wil zeggen: Jan en alleman?”
“Ik hoor nu het woord of?” zegt Rijken.
“Klopt. Of we gaan in de komende maanden een ander verhaal horen, namelijk dat van de Arbeiderspartij. Die hebben net een team van heb ik jou daar neergezet, parlementariërs van formaat met een uitstekend en bewezen track record. De partij heeft een duidelijk sociaaldemocratisch programma. Een heldere stem voor de twee-statenoplossing, enzovoort. Als de Arbeiderspartij in komende maanden die boodschap duidelijk weet te brengen, zouden ze nog wel eens een stuk beter kunnen scoren dan momenteel voorspeld wordt. En als ze nu ook nog de tegenwoordigheid van geest zouden hebben om een bondgenootschap aan te gaan met het linkse Meretz, dan zou er een waarachtig links alternatief zijn.”
We besluiten het gesprek.
Intussen heb ik geen tijd gehad om de column nog dezelfde avond te schrijven en nu zit ik hem op donderdag om drie uur ‘s middags te tikken.
Update:
– De kleine, ultra-rechts en religieuze partijen hebben, onder aanmoediging en met daadwerkelijk inmenging van Netanyahu, Otzma, de opvolger van Meir Kahana’s Kach-partij, binnengehaald. Hiermee is een grens overschreden. Otzma is een rascistische partij die tot nu type buiten de politieke consensus viel. Er wordt van rechts tot links schande van gesproken. En terecht.
– De broederbond van Lapid-Gantz gaat ‘Blauw-Wit’ heten. Oud-commandant der strijdkrachten Gabi Ashkenazi is nu letterlijk ook van de partij. Veel meer weet niemand nog.
– Avoda, de Arbeiderspartij en Meretz zijn in gesprek, op werkelijk het allerlaatste moment. Dat wordt, vrees ik, niks….
Kortom: de campagne voor de parlementsverkiezingen is nagenoeg onmogelijk om bij te houden.
Wordt vervolgd.
