Nazi spelen voor de vakantie – column Tomer Pawlicki
‘Sinds een half jaar speel ik in Soldaat van Oranje. De langstlopende musical van Nederland.
Aankomende week speel ik er alweer mijn laatste zeven voorstellingen. Dan is het weer tijd voor iets anders.
Dan is het tijd om mijn rol van Paul ten Brink neer te leggen. De man die al zijn vrienden heeft verraden. Een slechterik.
Slechteriken spelen. Man man man. Wat houd ik daarvan. Als kind was ik altijd al jaloers op Ralph Fiennes die een glansrol vertolkte in Schindlers List van Spielberg. Hij kreeg er zelfs een Oscar-nominatie voor. Misschien dat die nominatie mij trok. Waarschijnlijker was ik altijd meer geïnteresseerd in de menselijke kant van de slechterik. Die Oscar-nominatie zou leuk zijn voor erbij. later. Als ik groot ben.
Tijdens mijn stage bij theaterbedrijf Bonheur mocht ik ook eens een slechterik spelen.
Een zwaar christelijke vereenzaamde homofiele stalker die leed aan erotomanie. Ik weet nog goed dat ik altijd aardig moest blijven. Zodra ik in mijn rol te snel boos of kwaad werd, verloor de toeschouwer de kans om zich in te leven in mij. Volgens mij heb ik toen de engste en tegelijk liefste stalker geportretteerd die er maar kon zijn. Allemaal met Gods hulp.
In Soldaat van Oranje ben ik misschien wel de verrader maar absoluut geen klootzak. Dat is het mooie aan die voorstelling. Mijn broer sneuvelt in de oorlog. Mijn vriendin verlaat mij voor het hoofdpersonage. En als klap op de vuurpijl wil ik mijn lieve moeder niet alleen laten. Iets waar alle Joodse mannen zich ongetwijfeld mee kunnen identificeren. Als er dan wordt gedreigd of ik mee wil werken met de nazi’s of de bak in wil gaan, is de keuze simpel. Paul ten Brink kiest voor zijn moeder. En daarmee voor Hitler. Een slechterik is geboren. Neem dat hem eens kwalijk.
Nog zeven keer. Dan mag ik die rol weer aan de wilgen hangen. Volgens ben ik rond de 130 keer op geweest. Wie weet kom ik terug. Maar voor nu is het even klaar. Dinsdag bezoeken we gezamenlijk met de hele cast een AZC. Daar kijk ik naar uit. Ik kijk ook uit naar de volgende nazi-rol die ik mag spelen. Ik doe alles voor een Oscar-nominatie. En voor de kunst. Voel ik me er slecht bij? Nee, iedereen heeft een vertolking nodig toch?
En vakantie. Dat heeft ook iedereen nodig. Daar ga ik volgende week dik verdiend van genieten.
Slechteriken is zwaar.’
