‘Niet je talent, maar huidskleur, geloof, geslacht of geaardheid zijn belangrijk gemaakt’

Robbert Baruch (53) is echtgenoot, vader, links geëngageerd, manager public affairs bij Buma/Stemra, motorrijder, Joods en bewoner van de Haagse Archipelbuurt. Hij is ook een luis in de pels van de lokale PvdA die hem vorig jaar op een zwarte lijst plaatste omdat zijn kijk op besturen niet strookte met die van de leiding. Hij werd onder meer geblokt op Facebook. “Dat was even een dingetje. Het haalde de krant. Er volgde excuses maar van een hartelijke of hernieuwde relatie is nog steeds geen sprake,” zegt Baruch die daarbij zijn schouders ophaalt.

Door Nicolette van der Werf

Baruch schrijft het oudste politieke blog van Nederland. Daarin breekt hij een lans voor, zoals hij dat noemt, ‘ambachtelijke politici’, zoals Pieter Omzigt van het CDA. “Omtzigt zet zijn tanden in dossiers, is door gesprekken met deskundigen uitstekend op de hoogte van wat er speelt en goed op de hoogte van hoe het voelt. Hij agendeert, vraagt door, en communiceert.” Die voorkeur voor een CDA’er bleek een niet te nemen obstakel voor de sollicitatiecommissies van de PvdA. ‘Ik heb wel eens gesolliciteerd naar het Kamerlidmaatschap. Tevergeefs, natuurlijk, maar ik ben wel twee keer uitgenodigd voor een gesprek. Beide keren werd me gevraagd welke politicus ik nou als voorbeeld had en beide keren antwoordde ik naar eer en geweten: Pieter Omtzigt. Daar werd consequent meesmuilend op gereageerd’, bekent Baruch in zijn blog.

PvdA en kramp
Hij maakt zich zorgen over de democratie die volgens hem aan erosie onderhevig is. Als voorbeeld noemt hij de Toeslagenaffaire. Maar ook het sociaal leenstelsel en de Participatiewet. “Omdat het een beeld geeft van een PvdA die geen idee heeft van wat er buiten de vierkante kilometer rond Binnenhof 1a speelt.” Hij wijst ook op de kramp van zijn eigen partij als het aankomt op de samenstelling van fracties en besturen. “Niet je politieke talent maar je huidskleur, geloof, geslacht of geaardheid zijn belangrijk gemaakt. Daardoor blijven goede mensen langs de zijlijn staan en komen minder getalenteerde, minder scherpe of minder ambachtelijke mensen op belangrijke plekken. Plekken vanwaar het functioneren van de democratie in de gaten zou moeten worden gehouden. Niet alleen de PvdA heeft hier trouwens last van, maar dat is mijn partij dus daar maak ik me druk over,” zegt Baruch.

Socialist
Zelf kreeg hij het linkse gedachtegoed met de paplepel ingegeven. Baruch is een zoon van communisten maar voelde zichzelf eind jaren tachtig meer aangetrokken tot de sociaal-democratie. Al tijdens zijn studie politicologie in Leiden werd hij lid van de partij waar hij nu zo kritisch op is. “Ik ben een socialist. Ik vind dat het belangrijk is dat iedereen gelijke toegang heeft tot kennis, inkomen en macht en dat niet je áfkomst belangrijk is maar je tóékomst. Maar nog meer dan socialist ben ik een democraat en begaan met de democratische rechtsorde. Die behouden we niet als we feodaal besturen door niet op talent te selecteren maar op achternaam of andere minder belangrijke eigenschappen.”

Spijkerjack en motor
“Onderschat nooit de kracht van de buitenruimte van een stad. Daar valt trouwens wat mij betreft ook de markt onder. Zoveel geld gaat naar een cultuurpaleis als Amare. Maar wat doen we voor het echte cultuurpaleis; de Haagse markt. Krijgt dat dezelfde liefde? Het is er niet aan af te zien.” Het mopperen is snel over als Baruch z’n spijkerjack met vlaggen van bezochte landen aantrekt en z’n motor, een dikke BMW, start voor een rondje langs de Hofvijver. Binnen de motorclub van de PvdA, De Roode Rijders, (het embleem bestaat uit de vuist met roos en links en rechts een vleugel) is het pure harmonie. Motorrijden, in tegenstelling tot politiek, verbroedert.

Naar Polen
Zeker 200.000 kilometers legde Baruch in z’n eentje af. Hij ging dwars door Europa met gevoel voor bochten, bergen, asfalt, geschiedenis en politiek. Hij reed de route die zijn overgrootouders gingen (Bellingwolde, Leipzig, Göttingen, Myslowicze, Westerbork, Theresienstadt, Auschwitz, Sobibor) en reed ook z’n neus en kritische geest achterna, immer met aandacht voor de buitenruimte. Welke route neem je het liefst in Den Haag? “Ik hou van motorrijden en van mijn stad maar ze combineren niet best. Voor het betere bochtenwerk of lekker toeren moet je echt Den Haag uit,” meent Baruch. “Wacht. Nee, dat is niet waar. Op een mooie dag even langs de boulevard. Je kan er parkeren en staat direct aan zee. Dat is nou een stukje Haagse buitenruimte waar ik wel over te spreken ben,” zegt de rode rijder.

Dit artikel werd eerder gepubliceerd in AD Haagsche Courant.