‘Nu breekt mijn klomp!’

‘Precies een jaar geleden woonde ik in Tel Aviv. Ik keerde terug omdat er een oorlog uitbrak en dacht: in Nederland voel ik mij veiliger. Intussen lijkt de wereld op hol te zijn geslagen. De aanslag op Charlie Hebdo en de Joodse school in Frankijk, heeft een enorme emigratiegolf vanuit Frankrijk naar Israël, op gang gebracht.

Ik dacht zo’n vaart zal het in Nederland niet lopen.

Mijn sociale omgeving weet dat ik in Israël heb gewoond en daardoor scharen zij mij onder het kopje, Pro-Israël. Ik ben namelijk van mening dat Israël de enige democratie in het Midden-Oosten is en de bakermat van de westerse maatschappij. Israël hanteert als enige in het Midden-Oosten westerse maatstaven. Denk aan de normen en waarden over leven en dood. In Jordanië (waar ik een van de zeven wereldwonderen, Petra, heb mogen aanschouwen), sprak ik een gids, die vertelde dat een week eerder een man gestenigd werd vanwege zijn homoseksuele geaardheid. Men berecht nog op drie manieren. Dit gebeurt via het Bijbelse recht, via het lokale recht en via het nationale recht. In Israël is dit ondenkbaar. Uit onderzoek van Amnesty International is gebleken, dat van de 4.591 raketten die Gaza op dichtbevolkte gebieden in Israël heeft afgevuurd, er 197 raketten in eigen gebied terecht zijn gekomen. Dit leidde onder meer ook tot de dood van dertien Palestijnse kinderen op het strand , waarvan een Israëlische F-16 de schuld kreeg. Deze aanslag leidde tot veel beroering. Ook werd bekend dat kinderen als schild werden gebruikt en er vanuit scholen raketten zijn afgevuurd. Een duidelijk signaal dat men anders denkt over leven en dood. In Israël is het ondenkbaar je kinderen in een vuurlinie te zetten, terwijl je in Palestina een martelaar bent, oneindig veel maagden ontvangt en letterlijk de hemel in wordt geprezen.

Israël is een democratie
Twintig procent van alle inwoners van Israël is moslim. Ook zij hebben recht om hun stem te laten horen in het parlement. De afgelopen verkiezingen steeg de Joint List (een samenwerkingsverband tussen vier Arabische partijen) van elf naar dertien zetels.

Hoewel men graag in de internationale pers de Palestijnen bestempelt als tweederangs burgers, zouden de Palestijnen die in Israël wonen niets anders willen dan blijven. Sterker nog: de Palestijnen van de West-Bank proberen niks anders dan zich in het democratische Israël te vestigen. De Palestijnen die in Gaza wonen worden door een terreurorganisatie geregeerd. Daar heerst een doodscultus. Mensen die het verschil tussen leven en dood niet kennen, worden geweerd uit Israël. Niet om ze te onderdrukken en niet om ze te bezetten. Alleen ter bescherming van de rechtstaat. Dit alles klinkt door in het leger, waar schieten niet zomaar mag, zoals Islamitische Staat (IS) iedere dag voor ‘het hogere doel’ mensen onthoofd of in Gaza kinderen worden opgeofferd. Er zijn strikte regels verbonden aan het gebruik van vuurwapens, ieder leven is er een, of het nou gaat om het leven van een Jood, moslim, christen of atheïst.

Fransen en Britten schuldig
Als je terug kijkt in de geschiedenis, is met het Sykes–Picot verdrag op 16 mei 1916 het Midden-Oosten bestendigd, waar zij in vijf grote regio’s is verdeeld. Gewoon aan een tekentafel door Frankrijk en Engeland. In 1917 veroverden de Britten Jeruzalem. Hiermee streefden zij naar het bestuur van een groot grondgebied dat Israël, Trans Jordanië en een stuk van Zuid-Syrië besloeg. Joden, Palestijnen (die op dat moment vredig met elkaar omgingen) en Syrische inwoners, kwamen in opstand. In september 1922 presenteerde Groot-Brittannië een memorandum aan de Volkenbond waarin werd voorgesteld het gebied ten oosten van de Jordaan uit te sluiten van Joodse immigratie. Op 23 september stemde de Volkenbond daarmee in. Hiermee werd Israël een afgesloten gebied en is de kiem gelegd voor de strijd om Israël.

Tot op de dag van vandaag is dit verdrag de basis van alle conflicten waarbij IS strijdt voor vernietiging van die afspraken. In juli 2014 verkondigde IS leider Abu Bakr al-Baghdadi in de moskee Al-Nuri in Mosul, dat zijn terreurclub niet zou stoppen met vechten voordat alle grenzen van het Sykes-Picot verdrag zijn beslecht. Deze afbraak is inmiddels deels gerealiseerd.

Educatie
Geschiedenis en educatie is de bakermat van alle civilisatie en mijn Nederlandse klomp brak, toen uitgeverij Noordhoff de geschiedenisboekjes simpelweg heeft herschreven. De geschiedenis lijkt hier eerder suggestief, Israël wordt als boosdoener weergegeven en niet in een juiste verhouding tot de geschiedenis geplaatst.

Het hele conflict in het Midden-Oosten heeft zijn weerspiegeling op mijn leven in Nederland. Mijn sociale omgeving beargumenteert dat Moslims zich net zo onveilig en niet gewaardeerd voelen als Joden in Nederland. Vaak word ik aangesproken over Israël, en hoe wij ‘Zionisten’, de Palestijnen behandelen. Israël is niet de agressor maar verdedigt de normen en waarden van een democratie. Als er vanuit Gaza geen kiem meer wordt gelegd voor haat (het onderwijs is in handen van Hamas), zou Israël geen reden hebben om de grenzen af te sluiten. Israël is een land dat iedereen hulp biedt. Denk hierbij aan de enorme hulp na de aardbeving in Nepal of Israëlische artsen die Syrische vluchtelingen behandelen.

De kracht van goed onderwijs
Als Nederlands-Joodse gemeenschap, en eigenlijk als gemeenschap binnen Europa, dienen wij onze krachten te bundelen. Niet met geweld, want dat zijn onze normen en waarden niet, maar met een wapen dat educatie heet. Als gemeenschap hebben wij de taak om het Nederlandse volk te onderwijzen en van juiste feiten te voorzien. Zodat irrelevante zaken en haatzaaierij de Europese denkbeelden niet beïnvloeden. Denk hierbij aan de aanvraag om Israël uit de FIFA te zetten, of een Zweeds politicus die alle Joden van het geloof wil ontzetten of een Open Mind Festival in Nederland dat de Sjoa ontkent.

De stemming omtrent Joden en Israël krijgt in Europa een bittere smaak. Ik dacht mij na terugkeer in Nederland veiliger te voelen, maar daar ben ik nu niet meer zo zeker van.’