Opruimen – column Brigitte Wielheesen
‘Ik kan niets weggooien. En na bijna twintig jaar verzamelen wordt dat een probleem, daar opslagruimten enigszins beginnen uit te puilen. Ik heb de hulp ingeroepen van mijn dochter, die geen last heeft van verzamelwoede en door haar prille leven niet of nauwelijks bagage heeft.
Tijdens mijn studie werkte ik zoveel bij dat ik mijn eigen appartementje, meer een studio, ook nog met nieuwe meubels kon inrichten. Ik was eenentwintig, ambitieus en stapte hiermee een nieuwe fase van mijn leven in. Ik kocht alles volgens de nieuwe mode eind jaren tachtig. Alles was zwart en wit, een witte bank, een zwarte stoel en de vloer zwart-wit geblokt. Zelfs het servies was zwart-wit. Toen ik na mijn studie naar Israël ging, sloeg ik deze spullen op bij mijn ouders. Dat kwam later goed uit, toen ik met een kind en een koffer onder de arm weer opnieuw moest beginnen in Nederland. Op dat moment is het begonnen, de dwangmatige gedachte om nooit meer iets weg te gooien behalve als het stuk was. Je weet maar nooit waar het ooit goed voor is, leert de ervaring. Zo heb je alles en zo heb je niets. Het levert echter een ander probleem op, waar laat je al die spullen? Steeds groter gaan wonen is ook niet altijd de oplossing. Van de zwart-wit spullen op een zwarte vaas en een theepot na, is inmiddels niets meer over. Met de jaren slijt veel…
Het is tijd om een punt te zetten aan deze al bijna twintig jaar durende verzamelwoede. De stok achter de deur is aliya. Als mijn woning klaar is, kan er maar één container naar Israël verscheept worden. Om zo min mogelijk mee te nemen, heb ik het opruimproces in vier categorieën ingedeeld: Categorie één is datgene wat ik vooral nodig zal hebben. Categorie twee zijn spullen die mijn dochter nodig heeft in haar woning. Categorie drie is weggooien en categorie vier is weggeven. Die laatste categorie levert nog wat discussie op. Deel ik het met mijn vrienden of breng ik het rechtstreeks naar een kringloopwinkel of goed doel?
Het opruimen gaat langzaam, elk object heeft wel zijn eigen verhaal of geschiedenis. Nog bewaarde kinderkleding van mijn dochter, haar tekeningen, maar ook mijn boeken gaan van categorie twee naar een om vervolgens toch in een doos waar met grote letters op staat ‘kringloopwinkel’ te belanden. Ik hoopte dat mijn dochter mijn collectie boeken over de Sjoa wilde overnemen. “Mam, ik weet wat er is gebeurd. Ik wil dit niet meenemen als bagage,” krijg ik dan te horen.
Tijdens het opruimen van de fysieke “rommel”, is het ook mijn eigen harde schijf waar nog losse rommeltjes rondzwermen waar ik van af wil. Dankzij de hulp van mijn dochter gaat de selectie steeds voorspoediger. De verhalen en geschiedenis die er niet toe doen, kapt zij af met een “Ja, ja” antwoord. Houd ik de emotie en herinnering bij me? Geef ik het door aan mijn dochter? Of laat ik het los? Het ordenen van de vier categorieën blijkt helend te werken. Om het verleden een goed plekje te kunnen geven of juist om je toekomstdroom te kunnen bereiken, is vaak meer ruimte nodig dan je nu hebt.’
