Thuiskomen – column Roland Vos
Het zijn drukke werkweken voor columnist Roland, Vos, die verantwoordelijk is voor het museumcafé van het Joods Museum en andere eetplekken in het Joods Cultureel Kwartier. Tussen zijn vele bezigheden door belandde Vos in het Chinese restaurant dat sinds mensenheugenis op de hoek Plantage Kerklaan-Plantage Middenlaan zit. Het was een bijzondere ervaring, een culinaire tijdmachine.
Deze week had ik de eer een bescheiden rol te spelen bij alle openingsactiviteiten voor het Nationaal Holocaust Museum. Een hele klus. Er was geen tijd om naar huis te gaan en even bij te slapen. Dag in dag uit was ik bezig met de organisatie om honderden gasten, één koning, een paar staatshoofden en vele, vele andere belangrijke gasten van eten en drinken te voorzien, en vooral ook alle logistiek daaromheen te regelen.
Elke avond waren er overigens de heerlijke culinaire versnaperingen van Baron Catering. Op een van de avonden besloot ik om bij een Chinees restaurant in de directe omgeving te gaan eten, in plaats rondrennend snel een snackje in mijn mond te stoppen. Op het moment dat ik de menukaart in mijn handen kreeg, werd ik echter gebeld en mocht ik meteen weer aan het werk, zonder eten. Jammer en dus toch weer snackjes.
Twee avonden later is het toch gelukt rustig aan tafel te gaan bij dezelfde Chinees, schuin tegenover het nieuwe museum, Een oase van rust én: terug in de tijd. Ik begreep dat deze zaak hier al meer dan dertig jaar zit en dat zie je ook aan het interieur. Voor mij leek het de Chinees zoals je die vroeger in elk dorp had. Ook de menukaart leek op wat ik mij herinner van vroeger.
Ik raakte in gesprek met de eigenaresse van het etablissement. Nou ja, gesprek; ik probeerde in het Nederlands en Engels mijn excuses te maken voor het feit dat ik twee dagen eerder nog vóór het bestellen wegliep. Er ontstond een wat komisch gesprek, waarin de eigenaresse in gebroken Nederlands-Engels met een zwaar Chinees accent antwoordde. Ze vroeg me waar ik werkte. Ik vertelde dat ik schuin tegenover het restaurant bij het Nationaal Holocaust Museum werk en dat we zondag de opening hadden gehad. Ze had geen idee waar ik het over had, maar het woord museum drong wel door. En ze is blij met meer aanloop in de straat en haar nieuwe buren – het was best rustig in het restaurant.
Van de schandalige demonstratie die ook praktisch bij haar voordeur plaatsvond, had zij niets gemerkt. Heel apart. Toen ik besloten had wat ik wilde eten, vroeg zij of ze mij de rijsttafel mocht aanbieden met een huisgemaakte ijsthee. Een beetje verlegen en onzeker aanvaardde ik het aanbod. Binnen enkele minuten kwamen de rechauds op tafel, met schalen eten waarvan ik ook dacht ‘de tijd heeft stil gestaan’. Goed eetbaar maar zo retro dat ik denk dat je er nu weer mee kan scoren.
Echt lekker? Nou ja na een week rennen en vliegen best te doen. Toen het tijd was om te gaan, heb ik toch voorzichtig gevraagd wat ik mocht afrekenen, maar dat was dus echt niet nodig. Ik heb mevrouw uitgenodigd voor een lunch in het museumcafé van het Joods Museum ik hoop dat ze daar gebruik van maakt. Ook hoop ik dat vele van onze bezoekers die eerst in de tijd teruggaan naar de jaren ’40-’45, daarna een tijd sprongetje maken naar de jaren zeventig en een ouderwetse Chinese maaltijd gaan nuttigen.
Soms is ouderwets, retro, of gedateerd gewoon als thuiskomen.
Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.
