Voor elkaar open staan – column Bart Vink

Pakjesavond, Chanoeka en Oud en Nieuw liggen achter ons. Kerstbomen in de stad en de winterse vakantieperiode ook. Nieuwjaarsrecepties staan nu op het programma. De eerste van het jaar was opnieuw die van de gemeente Amsterdam, met speech van de burgemeester. Waar zij vorige keer uitblonk in voorzichtigheid, was ze deze keer scherp en to-the-point. Ze reflecteerde op de zelfingenomen hoofdstad die onvoldoende door heeft hoe weinig sympathie en goodwill die houding in de regio, de rest van het land en in politiek Den Haag oproept. Heel herkenbaar. Intussen zijn er nog tal van andere toespraken op nieuwjaarsbijeenkomsten gegeven en toasts uitgebracht. Sommige opvallender en memorabeler dan andere. Het is wat dat betreft net als in andere jaren. 

Dit moment is dan ook eigenlijk het goede voor een nieuwjaarstekst van mij. Maar dit jaar voelt dat wat onwennig. Jonet verkeerde immers in zwaar weer en we zijn nog niet helemaal aan het einde van de tunnel. Van vele kanten ontvangt de site sympathie en financiële steun die helpt om een doorstart te kunnen maken. Via deze weg wil ik iedereen daarvoor bedanken. En ik wens iedereen natuurlijk een fijn en liefdevol jaar toe, maar we zijn er dus nog niet. Het is voor mij trouwens altijd sowieso al een beetje ‘schakelen’ omdat we elkaar elk jaar ook al in het najaar bij het Joodse nieuwjaar (Rosj Hasjana) iets vergelijkbaars toewensen. Maar goed: beter twee keer dan één keer, zou je kunnen denken.

Onwennig is het ook voor mij persoonlijk. Ik was blij met de uitnodiging van een vriend om met zijn vrouw en enkele van hun naasten champagne te drinken en stak na middernacht daar mijn vuurwerk af. Mijn pijlen kwamen dit keer uit ‘boxen’ en ze waren weer mooier dan vorig jaar. Maar voor het eerst deze eeuw stak ik ze af zonder dochter(s) en zonder hun moeder. We waren immers dit keer op vier verschillende plekken en vierden het niet meer met elkaar. Het verdriet en de pijn van de recente breuk zijn er nog steeds. Tegelijk ben ik trots op de volwassenheid van onze dochters en op de manier waarop zij omgaan met de nieuwe situatie. Zij kiezen hun eigen pad, laten ze zich niet meevoeren door de gevoelens en emoties van anderen en zetten flinke stappen vooruit in hun opleiding en leven. Dat geeft hoop.

Dat geldt ook voor de lieve reacties die ik kreeg op mijn column in oktober. Het is met alle gebeurtenissen in de wereld niet altijd het beeld dat bovenkomt, maar mensen kunnen elkaar veel warmte, support en inleving bieden. Ik was die kant van menselijk contact een beetje uit het oog verloren, maar velen hebben mij daarmee blij gemaakt en positief verrast. Ik vraag me intussen af of ik zelf die kant wel voldoende heb laten zien aan anderen. Maar in elk geval gaat het leven dus inderdaad door, al is dat doorgaan misschien minder ‘gewoon’ dan gedacht.

Je ziet elkaar pas echt als je voor elkaar openstaat. Door dat te doen, ontstaat meteen een kans om een nieuwe verbinding aan te gaan of om kennis te maken met onbekenden. Als je daarvoor openstaat, kunnen er misschien wel mooie dingen gebeuren in het leven van iedereen. Misschien geldt dat zelfs niet alleen voor individuen, maar ook voor groepen. In dat geval kan het zelfs helpen conflicten en spanningen in de samenleving én in de wereld te verminderen. Daarmee zou het pas echt een memorabel nieuw jaar worden. Hoe het ook zij: zo’n warm, inlevend en mooi nieuwjaar wens ik iedereen toe! 

Lees ook:
Een zoet jaar na de vakantie? – column Bart Vink
Sommige zomervakanties vergeet je nooit. 2014 was voor mij zo’n vakantie, toen ik met dochters en vriendin een synagoge opzocht in Trondheim, Noorwegen en later in mijn column schreef over de beveiliging. De onrust in de wereld was dat jaar groot en niet alleen vanwege de MH17. Dat ik die vakantie ook nu nog herinner als de dag van gisteren komt alleen niet zo zeer door die spanningen. De relatie met mijn partner stond namelijk tegelijkertijd onder grote druk….

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.