Anti-onzionisme – column Nathan Bouscher

Nathan Bouscher
FB

‘Terwijl in Israël het maatschappelijke debat geregeld gaat over het einde van het zionisme door het succesvolle bestaan van de democratische Joodse staat, wordt in de wereld buiten Israël het anti-zionisme vaak vurig in leven gehouden.

Modern zionisme
Het politieke zionisme van Theodor Herzl, dat op 14 mei 1948 leidde tot de wedergeboorte van de Joodse staat, heeft in de kern zijn doel gerealiseerd bij de onafhankelijkheidsverklaring door David Ben Goerion. Bijna zeventig jaar later heeft deze jonge staat zichzelf keer op keer bewezen; ondanks de constante existentiële dreiging en continue aanslagen is het een bloeiende samenleving met een liberale democratie naar westers model.

Het zionistische debat in Israël gaat vaak over de religieuze inrichting van de staat. Voor seculieren is het land nog te veel in de grip van de orthodoxie, zoals de onmogelijkheid om voor de wet burgerlijk te trouwen. Volgens bepaalde zionistisch-orthodoxe groepen moet Israël meer een theologisch geleide Joodse staat worden. Sommige zionisten vinden dat meer of zelfs alle Joden in de wereld aliyah zouden moeten maken. Anderen zien juist een sterke diaspora als noodzakelijk voor Israëls voortbestaan.

Antizionisme
Buiten de Joodse wereld gaat “het zionistische debat” veelal tussen de voorvechters voor Israël en de anti-zionisten. Die laatste groep is tegen het bestaan van de staat Israël, dus niet tegen een bepaald politiek beleid, maar tegen de algehele aanwezigheid van deze staat in het gebied waar haar historische wortels liggen. Niet voor niets dat de bezetting waarover zij spreken over het hele Britse mandaatgebied gaat ten westen van de Jordaan-rivier en niet over de bezetting van de Westbank of de blokkade van de Gazastrook. Israël is voor hen een historische vergissing.

Deze anti-zionisten vind je vooral in extreem-linkse en -rechtse kringen, in conservatief-islamitische gemeenschappen, soms bij politieke leiders van Venezuela tot Oeganda en van Iran tot Maleisië; én zelfs in Joods-orthodoxe kringen. Pas echt een feest wordt het als deze radicalen samen optrekken, zoals hier en hier.

Anti-Israël
Personen die zichzelf anti-zionist noemen, zouden altijd in eerste instantie gevraagd moeten worden of zij tegen het bestaan van Israël zijn. In veel gevallen bedoelen zij te zeggen dat zij anti-Israël zijn in de context van het politieke conflict tussen Israël en de Palestijnen. Dit maakt iemand nog geen antizionist. Daarentegen is een discussie met echte antizionisten onmogelijk, omdat zij de staat Israël niet erkennen.

Legitieme kritiek op Israël heeft natuurlijk niets met antisemitisme te maken, maar veel antisemieten en antizionisten versluieren zich achter kritiek op Israël. Dit maakt het debat erg troebel en moeilijk, terwijl een zuiver en goed debat juist zo essentieel is voor het komen tot een oplossing.

68 jaar Israël
De staat Israël is een historisch en politiek feit dat niet te ontkennen valt. Het is een land dat haar bestaan na meerdere vernietigingsoorlogen ook militair heeft verdedigd, of je het hier nu ideologisch mee eens bent of niet. Na bijna zeventig jaar Israël moet het onwerkelijke fenomeen anti-zionisme daarom grondig naar het land der fabelen worden verwezen. Het Arabisch-Israëlische conflict is al dramatisch genoeg en verdient een vredige en duurzame oplossing. In Engeland worden anti-zionisten door fatsoenlijke mensen zoals de nieuwe Londense burgemeester Sadiq Khan (Labour) verketterd, in Nederland krijgen ze nog te vaak een serieus podium. Waar is hier de publieke verontwaardiging tegen personen als Abou Jahjah, Yasmina Haifi, rapper Appa en Gretta Duisenberg?’

Categorie:

Home » Columns en opinie » Archief Oud-columnisten » Anti-onzionisme – column Nathan Bouscher