Joodse schwung – column Jessica Meijer

Jessica Meijer
SjoerdGeuke

‘Er gaan soms weken voorbij waarin ik nauwelijks iets aan het Jodendom doe. Dan sluipt het er gewoon in. En gaan we op zaterdagochtend liever met het hele gezin naar de sportschool dan naar sjoel, zijn er even geen grote feestdagen die worden gevierd, en steken we niet eens de kaarsen aan op vrijdagavond. In eerste instantie lijkt het vooral rustig en makkelijk. Geen gesteggel en gehaast om alles op tijd af te hebben, gestoei met de tijd om naar de bakker te gaan voor challe of gedoe om de juiste mooie kleren te vinden en dan nog te strijken. Maar als ik te lang niets Joods doe, dan mis ik het in mijn hele lijf.

Het Jodendom is voor mij een plek van rust, bezinning en familie. Het is altijd net iets anders is dan het gewone dagelijkse ritme. Ik stap er als het ware even uit. Om van een afstandje te kunnen kijken naar waar ik sta. In het leven, of gewoon op dat moment. Het is precies dat gevoel van extra dat ik aan mijn kinderen wil meegeven. Door met mijn zoontje naar de peuterdienst in sjoel te gaan, naar Hebreeuwse muziekles in Amsterdam Oost of gewoon thuis sjabbes te vieren met elkaar. Zodat hij zijn wereld leert verbreden en ziet wat er allemaal mogelijk is, buiten het dagelijkse om.

Juist daarom vind ik het zo belangrijk om het Joodse ritme erin te houden. Om de aanvang van de rustdag op vrijdagavond te vieren, de volgende dag geen e-mails te controleren en met enige regelmaat naar sjoel te gaan. Maar waarom lijkt het dan toch zo moeilijk om dit vol te blijven houden? Het vastzitten in een dagelijks patroon is één van de meest hardnekkige gewoontes waar ik de laatste jaren mee worstel. Terwijl ik van alles doe om eruit te komen, lijk ik er telkens weer in terug te zakken.

Ik denk niet dat het Jodendom hierin dé uitweg biedt. Maar terwijl ik dit schrijf, besef ik des te meer dat altijd als ik iets Joods doe, ik me goed voel. Of ik nou hardop zingend in de synagoge sta, verdrietig ben op een sjiwwe tijdens de rouw-week na iemands overlijden, of hongerig begin aan de aanbijt na de grote verzoendag Jom Kipoer. Op dit soort momenten ben altijd ik dicht bij mezelf. Welke emotie ook de bovenhand voert, ik sta in contact met het leven en wat ik op dat moment nodig heb. Meestal omringd door familie en vrienden…. wat wil ik eigenlijk nog meer?!

Ook al is het soms een beetje zoeken in deze maatschappij waar ik het Jodendom kan vinden, het is uiteindelijk aan mijzelf om de Joodse schwung erin te houden.’

Categorie:

Home » Columns en opinie » Archief Oud-columnisten » Joodse schwung – column Jessica Meijer