De antiracismebeweging en de ‘Ja maar…’ – column Max Moszkowicz

Op een koude dag in januari, 2006, is de 23-jarige Joodse Parijzenaar Ilan Halimi onderweg naar een afspraakje. Hij is online aan de praat geraakt met een mooi Iraans-Frans meisje, ze chatten regelmatig en ze hebben uiteindelijk besloten om elkaar te ontmoeten. Op de afgesproken plek blijkt het meisje er niet te zijn. Ter plekke wordt hij door een groep jongeren uit de banlieu ‘Bangneux’ ontvoerd, die hem daar op doortrapte wijze – de belofte van een romantische date – naartoe hebben gelokt. Zij was echter een medeplichtige aan dit diabolische plan om een Joodse jongen te ontvoeren voor losgeld.

Halimi werd opgesloten in een kelderbox, waar hij naakt aan een verwarmingspijp werd vastgeketend. De groep die zich ‘du gang des barbares’ noemde wilde 450.000 euro hebben. Het slachtoffer, van Joods-Marokkaanse afkomst, was echter het enige kind van een arme gescheiden moeder. Zijn alleenstaande ouder had helemaal geen geld en toen dat duidelijk werd, eiste de bende dat ze het geld maar uit de Joodse gemeenschap zou ophalen. Ze geloofden niet dat ze geen geld kon inzamelen en beten haar woedend toe dat ‘alle Joden rijk zijn’. De prijs zakte naar honderdduizend euro maar de politie adviseerde Halimi’s moeder niet meer met de bendeleden te onderhandelen en haar telefoon niet meer op te nemen.

Op 13 februari 2006 werd de jongen naakt langs een spoorlijn gevonden, meer dood dan levend. Ze hadden hem gedumpt aangezien hij geen geld zou opbrengen voor de zelfbenoemde ‘bende der barbaren’. Zijn lichaam was voor tachtig procent bedekt met brandwonden en bloeduitstortingen, ook miste hij een vinger en een oor. Hij overleed in de ambulance op weg naar het ziekenhuis. Deze jongeman is twee weken lang stelselmatig gemarteld, vernederd en doodsbang geweest.

De tragische ontvoering die ik zojuist omschreef is er een in een lange reeks van moord- en geweldsincidenten jegens Joden in het hedendaagse Europa. Frankrijk spant de kroon wat betreft moderne Jodenhaat en ziet haar Joden in grote getallen immigreren naar een veiliger oord, meestal Israël.

Refrein
Het verhaal van Ilan Halimi spookt nog wekelijks door mijn hoofd als een refrein. Waarom werd hem dit aangedaan? Het antwoord is simpel: Voor de bende der barbaren was Ilan geen mens omdat hij Joods was. Voor deze groep zijn Joden de vijand, mensen die je kapot mag maken, beroven en afmaken als een beest. Hoofddader Youssouf Fofanna verklaarde provocerend – toen hij op de eerste dag van de zitting naar zijn identiteit werd gevraagd – trots dat zijn identiteit ‘Arab Africain Islamiste Salafiste’ is. Hij was er trots op dat hij samen met zijn laffe mederacisten een Jood had vernederd, gemarteld en vermoord.

Wanneer ik naar mijn zoontje kijk, dan denk ik aan Ilan. Het drijft me soms tot waanzin dat we in 2020 in een wereld leven waarin dit gewoon kan gebeuren wanneer je Joods bent. Het doet me denken aan de moord op Emmett Till in 1955 door de leden van de Klu Klux Klan oftewel de KKK. Ze lynchten het toen veertienjarige zwarte Amerikaanse jongetje omdat hij een witte vrouw had nagefloten. Hij was zo verschrikkelijk toegetakeld dat hij voor zijn moeder onherkenbaar was. Net als Ilan…

‘Ja, maar…’
In het hedendaagse discours is er een sterke antiracismebeweging op gang gekomen door de gruwelijke en racistische moord op George Floyd. Ik zie dat als een hele goede zaak, want racisme moet uitgeroeid worden. Verschillende groeperingen slaan de handen ineen om wereldwijd, ook in Nederland, te demonstreren tegen het onrecht van discriminatie. Het is mij en vele andere Joden echter opgevallen dat de Joodse gemeenschap zowel hier als in de rest van de wereld in het anti-racismediscours oorverdovend wordt genegeerd. Wanneer het gaat om antisemitisme, worden er onmiddellijk honderd disclaimers door je strot geduwd en het begint altijd met: ‘Ja maar…’

Ja maar: Israël, de Palestijnen…
Ja maar: Joden zijn gepriviliseerd
Ja maar: Joden zijn rijk
Ja maar: De Holocaust is eigenlijk niet gebeurd
Ja maar: Joden zijn wit
Ja maar: Joden beheersen de wereld financieel
Ja maar: Dat hebben ze toch wel een beetje aan zichzelf te danken
Ja maar: Joden worden niet onderdrukt
Ja maar: Joden zijn zionisten

Ja maar…
Ja maar….
Ja maar……

Het grootste deel van de ‘hate crimes’ in Nederland, Frankrijk, Amerika, Duitsland, België, Zweden, en de lijst gaat nog lang door, zijn gericht tegen – je raadt het al – Joden. Het erge is dat we er de afgelopen twee decennia zo aan gewend zijn geraakt en zo moe zijn geworden van het constant moeten vechten voor erkenning van dit probleem, dat we gewoon zijn gaan leven met het besef dat het eigenlijk geen zin heeft om er nog aandacht aan te besteden. Toch blijven we het doen, ongeacht de weerstand en de irritatie van de domme kuddedieren van de identiteitspolitiek die ons niet willen horen.

Joden buitensluiten
Het is aandoenlijk om te zien dat wanneer er een rechtsextremistisch incident is, men daar bijna blij mee lijkt te zijn. Nu kan men pauze nemen om even geen hersengymnastiek meer te hoeven doen om het onderscheid dat ze maken tussen antisemitisme en racisme. Geen hoofdpijn meer om het te rechtvaardigen naar zichzelf. Extreemrechts bestaat en is mondiaal tegen Joden actief, maar in ons Nederland is het is vandaag de dag een nauwelijks noemenswaardig groepje van domoren. Maar als er ergens in de wereld aanvallen door rechtsextremisten worden gepleegd, duikt men erop alsof de nazi’s weer aan de macht zijn, dat is totaal niet geproportioneerd en erg lachwekkend. Zodra Joden worden gediscrimineerd, uit welke hoek dan ook, gaat er in het anti-racismediscours onmiddellijk een mechanisme in werking – een soort reflex – waarin antisemitisme moet worden gebagatelliseerd, ontkend of met cynisme moet worden benaderd. Joden worden door antiracisten letterlijk buitengesloten, en dus gediscrimineerd op afkomst! Laat dat even goed op je inwerken.

Welke antiracist gaat het opnemen voor mijn kind? Ik zal het nooit laten gebeuren dat mijn zoon een Ilan Halimi wordt! Ik ga nog liever wild meppend dood. Wereldwijd is het antisemitisme sterk toegenomen en veel van de daders roepen om het hardst dat ze antiracisten zijn en dat ze zelf gediscrimineerd worden. Ze zien hun eigen racisme en selectieve verontwaardiging niet. Antisemitisme past simpelweg niet in hun groepsdynamiek. Acceptatie binnen de groep is voor zwakke mensen belangrijker dan de waarheid. Maar het kruiperige van deze groepen is het feit dat ze de Holocaust aangrijpen om aan te tonen dat deze gebeurtenis iets is wat zich zou kunnen herhalen jegens hún achterban! En dat terwijl de statistische cijfers in Europa juist aantonen dat het eerder wederom de Joden zijn die dit zou kunnen overkomen. Joden mogen het niet zeggen wanneer ze gediscrimineerd worden, maar hun geschiedenis mag wel worden misbruikt voor eigen belang.

De volle bak
In Nederland alleen al zijn er zo veel racistische, soms zeer gewelddadige, incidenten geweest jegens de Joodse gemeenschap, die door de politie en de media niet worden behandeld als ‘hate crime’. In sommige gevallen worden ze zelfs niet eens als terrorisme gezien. Even een greep uit de volle bak van incidenten in Nederland:

1. Een bejaard Joods stel wordt beroofd, mishandeld en belanden invalide gemept in een verzorgingstehuis. Ze gaven bij de politie aan dat de daders lieten weten dat ze hen beroofden omdat ze ‘rijke Joden’ zijn. Oordeel van de politie: geen antisemitisme.

2. Een Joodse marktkoopman en zijn zoon worden door een Egyptische collega neergestoken omdat ze Joods zijn. Oordeel van de politie: geen antisemitisme.

3. Tientallen Joodse scholieren hebben hun school moeten verlaten omdat ze uitgescholden, gepest en geslagen werden. De schoolbesturen weigeren in te grijpen en wuiven de vele meldingen weg als een vervelende mug. Oordeel van de politie: geen antisemitisme.

De lijst is te lang.

Misschien zouden mensen zich eens moeten afvragen hoe het zou zijn om altijd ‘ja maar’ te horen wanneer jou een keer het grote onrecht van discriminatie wordt aangedaan.

Ja maar, betekent: Ik wil jou niet horen.
Ja maar, betekent: Ik neem jou niet serieus.
Ja maar, betekent: Ik help jou niet.
Ja maar, betekent: Voor jou kom ik nooit op.
Ja maar, betekent: Ik wijs jou af.
Ja maar, betekent: Het is je eigen schuld.
Ja maar, betekent: Los het zelf op, het boeit mij toch niets.
Ja maar, betekent: De morele regels gelden wel voor anderen, maar niet voor mij

Mensen zijn blind voor de lange geschiedenis waarin de Joden millennia lang zijn verjaagd, opgejaagd, vogelvrijverklaard, gedepriveerd van werk, verkracht, vermoord en uitgemoord. Nog geen tachtig jaar geleden werd de mondiale Joodse populatie in amper drie jaar tijd bijna gehalveerd in de gaskamers.

Kijk maar even heel lang en goed in de spiegel met je: Ja maar…

Lees ook:
‘Ik ben een Kooperberg’, deel 2 – column Max Moszkowicz
‘Ik ben een Kooperberg’ was de titel van de column die ik vorig jaar juli voor dit mooie platform schreef over de ontdekking van het Joodse bloed aan mijn moederszijde. Ik onderwierp mijn moeder aan een etnische DNA-test omdat er sinds ik me kan heugen geruchten binnen de familie resoneerden over een Joodse achtergrond. Het was een stuk familiegeschiedenis dat nog zeer in nevelen gehuld was, namelijk mijn maternale bloedlijn. 

Deze column is mede mogelijk gemaakt door Stichting Maror.