‘De nieuwe Joden’ – column Paul Damen
‘Dus Ahmed krijgt Arnhem. Allitereert leuk, net als “van mij mag hij”. Marcouch deugt wel, zeker nu hij na oude misstappen een wat vrijdenkender islam propageert. Als bestuurder van de Marokkaanse moskeevereniging nodigde hij nog moslimbroeder Yusuf al-Qaradawi uit, die graag homo’s van torens afgooit. Nu propageert Marcouch begrip voor wat tegenwoordig LHGBTIJKLMNOPQ enzovoorts heet. Als stadsdeel-burgemeester van Slotervaart verdedigde hij gemeentelijke straatcoaches die weigerden vrouwen een hand te geven en wilde hij geen PVV’er bij de politie. Benieuwd hoe hij dat als burgemeester behoudt. Zijn meest recente uitglijder was dat hij Wilders als antisemiet wegzette. Nou is Geert van alles, maar dát nou net niet.
Ja, vaak, té vaak, worden bij discussies over moslims de Joden als munitie ingezet. Marcouch nam met zijn aanval op Wilders de beruchte rapper “Appa” (Rachid El Ghazoui) in bescherming, “vooral een grote straatvlegel”. Terwijl die Appa een jaar daarvoor zijn Jodenhaat al openlijk etaleerde: “de vijand is het zionisme, dat zich dagelijks schuldig maakt aan massamoord en collectieve slachtpartijen van onschuldige Palestijnen.” In augustus 2014 bracht hij op de Dam de klassieke antisemitische bloedmythe: “ik ben klaar met deze zionistische honden die uit zijn op ons geld en bloed!”
Op de website Marokko.nl wordt dagelijks Jodenhaat als enkel “anti-zionistisch” goedgepraat. Ene “Morrokito” bijvoorbeeld stelt: “Antisemitisme is het grootste excuus wapen dat zionisten hebben. Zionisme heeft helemaal niks met antisemitisme te maken.”
Zo is dat! “Ik heb enkel iets tegen zionisten, en Joden onder mijn beste vrienden” – dat klinkt toch altijd een beetje alsof de kapelaan van de Inquisitie zegt dat hij ketters onder zijn beste kennissen heeft. Geen wonder dat de grootste kritiek op Marcouch uit eigen kring binnenkwam, zoals op de site Maroc.nl: “een straatvechter? Fok off ezel. Je bent gewoon een shmetta-mietje.” Dat is dus in mocro-straattaal iedere moslim die met niet-moslims omgaat. Of omgaat met Jo… eh, sorry, zionísten.
Niettemin wordt in élke discussie over de positie van Marokkanen wel geponeerd dat moslims “de nieuwe Joden” zijn. Het fraaist zag ik dat onlangs verwoord op de gesponsorde Vara-haatpagina Joop.nl. In een stuk tegen een column van Ebru Umar over de “burgeroorlog” met “importculturen”, werd binnen enkele alinea’s de Endlösung en Anne Frank’s hoogbejaarde stiefzus Eva Schloss erbij gesleept. Ofwel, samengevat: zes miljoen dode Joden kunnen het niet bij het verkeerde eind hebben. De schrijver kreeg daarin op Facebook bijval van een Maghreb-meisje Raja, dat ik nog ken van de tv-zender AT5: het type “te dom om te poepen, dan maar presentatrice” Vanwege totaal geen talent (“discriminatie”) daarna de redacties van respectievelijk Kassa3, DWDD, Pauw en Witteman, Goedemorgen Nederland én de Nieuwe Revu afgedonderd. Geen achternaam, laten we haar sparen, het rijmt op “chipolata”. Brutaal als de beulen, type Elatik, nu in de weer met projecten waarin talentloze allochtonen elkaar bewieroken; volledig aan het subsidie-infuus.
Zij vond misbruik van de Sjoa tegen Umar uiterst amusant: “olé olé”. Maar toen ik daaronder schreef dat je bij die “stammenstrijd uit Midden-Oosten of Maghreb” vooral de Sjoa er buiten moet houden (“er is immers hier nog nooit één moslim vermoord omdát hij moslim was. Niet een.”) waren de Maghrebi-rapen gaar. Ene Fatima: “Marokko heeft de gevluchte Joden opgevangen en geen 1 uitgeleverd toen nazi Duitsland ook Marokko dreigde binnen te vallen. Bovendien hebben ook de Maghrebijnen een enorme bijdrage geleverd om Europa te bevrijden van Hitler.”
Die dubbele mythe – want dat is het – zie je vaker in Marokkaans fabeltjesland. In werkelijkheid zette de Marokkaanse koning Mo Vijf wel degelijk Joden, eeuwenlang als tweedehandsburgers onderdrukt en uitgebuit, vast in twáálf concentratiekampen; ruim vóórdat enige Duitser arriveerde. Pal na de bevrijding van Marokko in 1942 (door Britten en Amerikanen) werden alweer de eerste pogroms gehouden, die doorgingen tot alle Joden die niet waren vermoord, tegen betaling van vijftig dollar per persoon het vege lijf “mochten” redden via vertrek naar Israël. Van 300.000 Joden wonen er nu nog driehonderd in Marokko. “Weggelokt door de zionisten” heet het dan.
Dan die “bevrijders”- die maakten inderdaad naam als soldaat in Franse koloniale dienst, zó duchtig dat “Marocchinate”, “gemarokkaniseerd”, in Italië nog steeds synoniem is voor “massa-verkrachting”. Fijne bevrijders waren dat. En die dode Noord-Afrikanen op het kerkhof van Kapelle, waar zo vaak over wordt beweerd dat ze “piloten en/of bevrijders” waren, dat waren voornamelijk koks in het koloniale leger die bij hun vlucht in 1940 verzopen in het Kanaal. Geen seconde gevochten, hun enige deelname aan de strijd bestond uit daar aanspoelen. Wél écht sneuvelde de daar begraven (Joodse) parachutist majoor Jean Salomon Simon, van wiens graf regelmatig (o, door wie?) de Davidsster werd afgekapt. “Toevallige baldadigheid” noemde Kapelle’s burgemeester Stapelkamp dat dan steeds.
Ach, burgemeesters – als Joden burgemeester worden van Amsterdam, zijn de anderen trots. Als een Marokkaan burgemeester wordt van Rotterdam of Arnhem zijn de Berbers boos. Ze bouwen blijkbaar hun eigen glazen plafond. En dan lees ik ook nog dat steeds meer Marokkaanse meisjes voor misdaad kiezen. Misschien dat voormalig politieman Marchouch dat in Arnhem als eerste kan aanpakken?’
