Duitsland-Nederland – column Frits Barend

Frits Barend
Twitter

‘Juist in Hannover had Duitsland-Nederland op dinsdagavond 17 november de moeder aller vriendschappelijke wedstrijden moeten worden. Jaren van voetbalhaat tussen de beide landen zou in Hannover voorgoed naar de eeuwige jachtvelden worden verbannen. Waarom juist in Hannover? Omdat daar op 15 juni 1974 in het Niedersachsenstadion de mondiale triomf van het Nederlands elftal startte. Tot die dag was Nederland een voetbaldwerg, een veredeld Luxemburg, beetje IJsland. Met duizenden trokken Oranjefans 41 jaar geleden naar Hannover waar onder leiding van provo Johan Cruijff beatle Johnny Rep twee keer scoorde tegen het in die jaren beruchte Uruguay. Nederland had zijn eerste wedstrijd op een echt groot WK gewonnen, startte een ware wereldverovering en zou zijn eerste en enige nederlaag pas leiden in de finale, tegen Duitsland. Veertien jaar later, in 1988, nam Oranje revanche op Duitsland, maar de onderlinge animositeit bleef. En nu eindelijk, in 2015, zouden Duitsland en Nederland in een vriendschappelijke wedstrijd voetbalvriendschap tonen, voetbal als symbool van vrede.

Maar het kwam er niet van. Wat tussen de andere Europese rivalen Engeland en Frankrijk op Wembley wel lukte, faalde helaas in Hannover. En die mislukking lag dit keer niet aan spelers of supporters. Het was te wijten aan iets waar Joden in Europa en Israël al jaren door worden geteisterd en dat nu steeds meer andere “vijanden van de islam” treft.
Jaren geleden organiseerde de Joodse sportclub Maccabi een kindertenniskamp. Ondanks de altijd aanwezige en dus noodzakelijke extra bewaking waaraan we bij Maccabi al gewend waren, maar waaraan we eigenlijk nooit gewend hadden mogen raken in het naoorlogse Nederland, moesten de kinderen en begeleiders na een “melding” onmiddellijk het park verlaten. Het was een kleine smet op een verder mooie week. Er werd nauwelijks over gesproken, mede omdat de begeleiders deden voorkomen alsof de kinderen andere spelletjes gingen doen buiten het park.

Natuurlijk treft terreurdreiging ons allemaal, maar zelden heeft Nederland er zo mee te maken gehad als afgelopen week. Keken we in Parijs nog toe, in Hannover waren de spelers van het Nederlands elftal min of meer lijdend voorwerp. De Franse coach van Arsenal, Arsene Wenger, vond dat Duitsland-Nederland wel gespeeld had moeten worden. Het alarm bleek loos, wist hij in Londen, en Engeland-Frankrijk werd toch ook gespeeld. Het zijn van die zinloze opmerkingen, die helaas de komende weken wel vaker voorbij zullen komen. Op de avond van de aanslagen in Parijs zou ik bij Pauw praten over Wales-Nederland en doping in de internationale sport, toen rond kwart voor tien de eerste berichten uit Parijs ons bereikten en mijn journalistieke bloed overschakelde van Wales-Nederland naar Frankrijk-Duitsland in Parijs. We gaan wel naar huis, zeiden ook de andere gasten Ronald Giphart en Sophie Hilbrand tegen presentator Jeroen Pauw. Maar toen was er nog geen tafel, vakjargon voor gasten. Wij bleven, mede om via onze mobiele telefoons het nieuws aan tafel mee te volgen.

De volgende dagen kwamen er legio verklaringen die door anderen onderuit werden gehaald. Er verschenen deskundigen die het tegendeel beweerden van andere deskundigen. Het is oorlog, maar ook weer niet. Maar gelukkig is er voor sommigen een constante en die heet Israël. Altijd wel ergens is Israël medeschuldig, zoals vroeger alles de schuld was van de Joden en de fietsen met als vraag: hoezo de fietsen? Wie wat ook vindt, eind 2015 moeten we helaas constateren dat terreurdreiging ons eerst België-Spanje ontnam en later ook nog Duitsland-Nederland, dat sport en politiek alles met elkaar hebben te maken. En dan te bedenken dat ik in de Molenbeekstraat ben opgegroeid, een portiek naast Ernst Jansz. Gelukkig hebben we nog Ajax, waar sommigen zich ook druk om maken.’

Categorie:

Home » Columns en opinie » Duitsland-Nederland – column Frits Barend